ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1590

ผู้อาวุโสอี้กงสีหน้าเย็นชา เขาพูดขึ้นทีละคำ แต่ทุกคำล้วนมีพลัง

คนหลายคนต่างมองหน้ากันไปมา

ความจริงแล้ว… สิ่งที่เขาพูดก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

หงส์ทองคำตัวนั้นสามารถเปิดเส้นชีพจรต่อเนื่องได้ นับว่าสุดยอด แต่มันกลับขัดขวางการเปิดเส้นชีพจรของอี้หราน นี่ก็เป็นเรื่องจริง

อี้หรานมีพรสวรรค์ล้ำเลิศมาโดยตลอด เขาถือว่าเป็นที่หนึ่งของคนรุ่นใหม่

ความผิดพลาดในครั้งนี้นับว่าไม่เล็กเลย

ซึ่งนี่ก็เป็นการสูญเสียของทั้งเผ่าพันธุ์อย่างไม่ต้องสงสัย

อีกทั้งหงส์ทองคำตัวนั้นยังอายุน้อยมากนัก การฝืนเปิดเส้นชีพจรทั้งสามนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะก่อให้เกิดผลตรงข้ามก็เป็นได้…

แล้วถ้ามันย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิมแล้ว?

ทางหนึ่งคืออัจฉริยะผู้หนึ่งยังไม่เติบโต ส่วนอีกทางคือต้นกล้าที่ทรงพลังอยู่แล้ว

ไม่ว่าจะเลือกใคร ก็เป็นปัญหาที่ตอบยาก

“ข้าเพิ่งพูดไปว่าอาการบาดเจ็บภายในของอี้หรานไม่สาหัส อีกทั้งเมื่อครู่นี้ข้าก็ลงมือรักษาด้วยตนเอง ช่วยทำให้กำลังของเขาฟื้นคืน ขอเพียงแค่รักษาตัวไม่กี่วัน เขาก็จะต้องหายดีเป็นปลิดทิ้ง เรื่องราวไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เจ้าพูด อี้กง เหตุใดเจ้าถึงต้องแดกดันผู้อื่นเช่นนี้?”

“ข้าไม่ได้แดกดันผู้อื่น แต่สิ่งที่ซั่งกวนเยว่กระทำนั้น ความจริงแล้วเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจอย่างมาก!”

ผู้อาวุโสอี้กงโต้เถียงในทันที

“ท่านประมุข บาดแผลภายนอกอี้หรานสามารถรักษาหายได้โดยไว แต่… หากเรื่องนี้ทำให้เกิดปมในใจของเขาขึ้นมาล่ะ? มันอาจจะส่งผลกระทบต่อการบำเพ็ญเพียรในภายหลังของเขาได้ ซึ่งเป็นผลกระทบอันยิ่งใหญ่!”

นี่คืออันตรายที่ซ่อนเอาไว้ต่างหากเล่า!

ผู้อาวุโสอี้ซังขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ผู้อาวุโสสูงสุด นี่ท่านกำลังจะซักไซ้ไล่เรียงท่านประมุขอยู่หรือ?”

หัวใจของผู้อาวุโสอี้กงกระตุกวูบ และรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาหลายส่วน

แต่หลังจากที่เขาครุ่นคิดไปมาแล้ว เขากลับไม่ได้ถอยร่นลงไป

เขาไม่สามารถถอยหลังลงไปได้!

วันนี้อี้หรานล้มเหลวในการเปิดเส้นชีพจร เกรงว่าจะไม่มีหวังกับตำแหน่งนายน้อยแล้ว

เขาจำเป็นจะต้องต่อสู้แย่งชิงผลประโยชน์สูงสุดมาให้ได้!

“ท่านประมุข ข้าเพียงต้องการคำอธิบายเท่านั้น!”

บรรยากาศเย็นยะเยือก

ลมหนาวรอบข้างพัดผ่าน ทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวและไม่กล้าพูดอันใด

ในตอนนั้นเอง ทุกคนกำลังคิดว่าอี้เจาจะต้องมีโทสะแล้ว แต่เขากลับหัวเราะออกมาหนึ่งเสียง

เสียงหัวเราะนั้นสั้นมาก แววตาของเขาก็ไม่มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น

เมื่อเห็นดังนั้นผู้อาวุโสอี้กงก็รู้สึกหัวใจสั่นสะท้าน

“หากเกิดเรื่องเช่นนั้นจริงๆ…อี้หรานก็ไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว”

น้ำเสียงของอี้เจาราบเรียบ พร้อมแฝงไปด้วยความเย็นชาที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

“คนที่ขี้ขลาดเช่นนั้น ไม่มีคุณสมบัติที่จะมาต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งนายน้อยหรอก”

…

สีหน้าของผู้อาวุโสอี้กงแข็งทื่อ

แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าอี้เจาจะพูดเช่นนี้ออกมา!

“…ท่าน ท่านประมุข! นี่ท่านหมายความว่าอย่างใด…”

ริมฝีปากของเขาสั่นระริก น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความลังเลและกังวล

อี้เจาหัวเราะขึ้นมาแล้วพูดเสียงเรียบ

“ก็หมายความตามนั้น”

“ข้า…ข้าไม่ได้…”

ผู้อาวุโสอี้กงตระหนักขึ้นมาได้แล้วว่าตัวเขานั้นได้ทำผิดพลาดไปอย่างโง่งม!

เขาพูดว่าการบำเพ็ญเพียรของอี้หรานอาจจะได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นการผลักอี้หรานออกจากตำแหน่งนายน้อยไม่ใช่หรือ?

อย่าว่าแต่พวกเขาเลย ไม่ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ใดบนโลกนี้ล้วนไม่ยินยอมให้ผู้ไร้ความสามารถขึ้นตำแหน่ง!

ผู้อาวุโสอี้กงรู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว

ผู้อาวุโสอี้อวี่กล่าวเตือน

ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้มประดับอีกแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจกับคำพูดของอี้หรานเป็นอย่างมาก

อี้หรานเป็นคนที่เย่อหยิ่งยโส ไม่เคยเห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเลย

แต่ปกติแล้วเขาจะมีความยับยั้งชั่งใจมากกว่านี้ เขาไม่เคยทำตัวกำเริบเสิบสานแบบนี้เลย

“ท่านประมุข อี้หรานโกรธจนสมองเลอะเลือนไปแล้ว ข้าจะพาเขากลับไป! ข้า…”

ผู้อาวุโสอี้กงรีบพูดช่วยเหลือเขา

แต่อย่างใดก็ตาม อี้เจากลับยกมือขึ้นมา

“ไม่ต้อง ที่พวกเจ้าพูดมานั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล เรื่องนี้ควรจะต้องชดเชยให้กับอี้หราน”

เสียงของผู้อาวุโสอี้กงชะงักค้างไปในทันที

ไม่รู้ว่าเหตุใดเมื่อเขาได้ยินประโยคนี้ เขากลับไม่รู้สึกมีความสุขเลย ภายในใจมีเพียงแต่ความกังวล!

อี้หรานกำหมัดกรอด ใบหน้าถมึงทึง

อี้เจาใช้สายตาสำรวจเขา แล้วถามขึ้นอย่างกะทันหัน

“เจ้าไม่พอใจรุ่นน้องที่กำลังจะเปิดเส้นชีพจรที่สามหรือ เพียงเพราะเขาแย่งโอกาสในการทะลวงด่านของเจ้าไป? เจ้ารู้สึกว่าตนเองเหนือกว่ามันหนึ่งขั้น?”

อี้หรานไม่ได้ตอบรับอันใด เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการยอมรับโดยปริยาย

อี้เจาเลิกคิ้วขึ้นอย่างกะทันหัน

“แล้วถ้ามัน… ก็กำลังจะเปิดเส้นชีพจรที่สี่ล่ะ?”

สีหน้าของอี้หรานแข็งค้างไปเล็กน้อย

อี้เจาเชิดคางขึ้น

อี้หรานหันกลับไปมอง ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

คาดไม่ถึงว่าขนนกทองคำบรรพบุรุษอันนั้นจะยังไม่หายไป!

……….