ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1592

ครั้งนี้การเคลื่อนไหวของขนนกสีทองคำชาดนั้นเชื่องช้าเป็นอย่างมาก แตกต่างจากความราบรื่นเมื่อสองครั้งก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

แต่ท้ายที่สุดมันก็ขยับแล้ว!

สายตาของมันมองไปที่เคลื่อนไหวที่บางเบากลางอากาศ ที่จัตุรัสด้านหน้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงตกอยู่ในความเงียบเพียงชั่วครู่ แต่หลังจากนั้นเสียงซุบซิบทุกประเภทก็ระเบิดขึ้นโดยพร้อมกัน!

“คาดไม่ถึงว่าขนนกทองคำบรรพบุรุษจะเคลื่อนไหวอีกครั้ง! ซั่งกวนเยว่สามารถช่วยได้จริงๆ น่ะหรือ?”

“คง… คงอย่างนั้นมั้ง ข้าเห็นว่าหลังจากที่นางลงมือ ขนนกทองคำบรรพบุรุษก็เริ่มเปิดเส้นชีพจร… เมื่อครู่นี้ข้ายังคิดว่านางคงจะเปิดเส้นชีพจรที่สี่ไม่ได้!”

“นางเป็นเพียงแค่ผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูงคนหนึ่งไม่ใช่หรือ? ตามหลักการแล้วนางไม่น่าจะสามารถทำเช่นนี้ได้นี่นา?”

“เรื่องนี้…ใครจะไปรู้เล่า! ประเด็นสำคัญเลยก็คือ… เผ่ามนุษย์สามารถช่วยเปิดเส้นชีพจรได้ นี่มันหมายความว่าอย่างใดกันแน่?”

เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าทุกคนรู้สึกตกใจกับภาพเหตุการณ์นี้

ไม่มีใครคาดคิดว่าเผ่ามนุษย์คนหนึ่งจะช่วยขนนกทองคำบรรพบุรุษเปิดเส้นชีพจร!

หากพูดไปแล้วเกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อ!

อี้หรานรู้สึกตกใจจนชะงักค้างไป สีหน้าเหม่อลอย แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและประชดประชันยังไม่จางหายไป ดังนั้นสีหน้าของเขาในตอนนี้จึงดูแปลกประหลาดอย่างยิ่ง

ทุกอย่างเกิดขึ้นตรงหน้าของเขานั้น มันเกินความคาดหมายของเขาอย่างมาก

ก่อนหน้านี้เขายังรอดูเรื่องราวน่าขันของซั่งกวนเยว่และหงส์ทองคำตัวนั้นอยู่เลย

แต่ใครจะรู้เล่าว่าภายในชั่วพริบตาเดียวสถานการณ์จะพลิกผันไปเช่นนี้แล้ว!

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถยอมรับได้ และเขาก็ไม่อยากจะยอมรับ

ดังนั้นเขาจึงยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม เหมือนกับถูกสูบวิญญาณออกไปแล้ว!

ผู้อาวุโสอี้กงก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขา

ตอนนี้ภายในสมองของเขามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้นคือ แย่แล้ว!

มีเพียงอี้เจาเท่านั้นที่มองที่นั้นตาเขม็ง ในดวงตาเหมือนมีดวงดาวพร่างพราว

…

เส้นชีพจรที่สี่นี้ เปิดยากกว่าก่อนหน้านี้มากนัก

พลังภายในร่างกายของฉู่หลิวเยว่ถูกใช้ออกไปอย่างบ้าคลั่ง แต่ทางด้านของถวนจื่อนั้นกลับไม่มีความเคลื่อนไหวเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

ถ้าไม่ใช่เพราะฉู่หลิวเยว่สามารถสัมผัสได้ถึงลมปราณของมันแล้ว เกรงว่านางก็คิดว่าจะต้องเกิดเรื่องอันใดบางอย่างแน่นอน

สายตาของนางจดจ้องไปที่เปลวเพลิงกลุ่มนั้นตาเขม็ง

แสงไฟสีทองคำชาดสาดสว่าง ดังนั้นจึงสามารถมองเห็นโครงร่างที่เลือนราง แต่กลับไม่สามารถมองเห็นลักษณะที่ชัดเจน

คงจะต้องรอเวลากลายร่างเป็นมนุษย์ละมั้ง…

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ภายในใจ

ความจริงแล้วนางก็รู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก

ถวนจื่อติดตามนางมาหลายปี ซึ่งอีกฝ่ายเป็นเหมือนกับคนในครอบครัวของนางไปแล้ว

แต่ในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าหากถวนจื่อกลายร่างเป็นมนุษย์แล้วจะมีรูปร่างหน้าตาแบบใด

การเปิดเส้นชีพจรต่อเนื่อง จำเป็นจะต้องจินตนาการร่างมนุษย์เอาไว้ ถวนจื่อจะทำทุกสิ่งทุกอย่างในเวลาร้อยปีภายในเดือนเดียว

ดังนั้นในขั้นตอนเหล่านี้จึงสูญเสียพลังและเวลามากกว่าคนอื่นเล็กน้อย

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเปล่งออกมาจากในเปลวเพลิง

หัวใจของฉู่หลิวเยว่กระตุกวูบ แต่นางกลับสัมผัสได้ถึงพลังที่คุ้นเคยแผ่กระจายออกมา อีกทั้งยังผลักนางออกไปไกลระยะหนึ่ง

นั่นคือลมปราณของถวนจื่อ!

ฉู่หลิวเยว่ลังเลอยู่เล็กน้อย จากนั้นนางก็ถอยร่นลงไปอย่างเชื่อฟัง

หลังจากที่นางออกห่างสักระยะหนึ่งแล้ว ในที่สุดก็หยุดตัวลง

ในขณะเดียวกันนั้นเองในที่สุดขนนกสีทองคำชาดอันนั้นก็สามารถวาดลวดลายได้เสร็จสมบูรณ์!

เส้นชีพจรที่สี่… เปิดออก!

…

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้นเองทุกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงต่างเงียบเสียงลงโดยพร้อมเพรียง

เขาคิดว่าตนเองจะได้ตำแหน่งนายน้อย และสามารถนั่งได้อย่างมั่นคง

แต่ว่าในตอนนี้กลับมีผู้สมัครคนอื่นปรากฏตัวขึ้น!

สายเลือดบริสุทธิ์…

แล้วเขาจะเอาอันใดไปสู้กับอีกฝ่ายได้?

ข้อดีเพียงอย่างเดียวของเขาก็ถูกอีกฝ่ายแซงหน้าไปแล้ว!

ในตอนนี้ไม่มีใครหันมาสนใจเขาอีกต่อไปแล้ว

ความสนใจของทุกคนอยู่ที่ตัวของถวนจื่อ

สายเลือดบริสุทธิ์!

นั่นคือตัวตนที่เหมือนจะมีอยู่ในตำนานเท่านั้น!

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้มันจะปรากฏกายขึ้นมาจริงๆ!

มิน่าล่ะมันถึงสามารถเปิดเส้นชีพจรต่อเนื่องได้ และสามารถทะลวงเส้นชีพจรสี่เส้นได้โดยตรง!

หลังจากนี้ไปจะมีใครต่อกรกับมันได้อีก?

…

เปลวเพลิงเหล่านั้นค่อยๆ ถูกถวนจื่อกลืนกิน

เงาร่างของมันค่อยๆ เด่นชัดขึ้นมา

ฉู่หลิวเยว่กำชายเสื้อของตนเองแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคู่นั้นจดจ้องโดยไม่กะพริบ เพราะกลัวว่าจะพลาดอันใดไป

ถวนจื่อ…

จะมีหน้าตาเป็นอย่างใด?

ในขณะเดียวกันนั้นเองก็มีมือขนาดเล็กสีขาวเนื้อแน่น โผล่ออกมาจากเปลวเพลิงเหล่านั้นกะทันหัน!

……….