ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1603

……….

“ผู้อาวุโสทั้งหลายเข้ามาพร้อมกันเถอะ”

หรงซิวกล่าวขึ้น พร้อมสะบัดแขนเสื้อ ประตูเปิดออกเพื่อเป็นการต้อนรับ

เขาเดินไปที่หน้าประตู แล้วชะงักฝีเท้าอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมามองด้วยใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“หากผู้อาวุโสท่านใดมีข้อสงสัย ก็สามารถเข้ามาพร้อมกันได้”

ทุกคนที่อยู่ด้านหลังต่างมองหน้ากันไปมา บรรยากาศอึดอัดเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้ขณะที่อยู่ที่ตำหนักศักดิ์สิทธิ์ เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับการโต้เถียงและการซักไซ้ไล่เลียงของหรงซิว ทุกคนกลับไม่สามารถพูดอันใดออกมาได้เลย

แต่หลังจากนั้นหรงซิวก็ยังเสนอตัวว่าจะมาตรวจสอบที่นี่ด้วยตนเอง

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ หากเขาพูดอันใดออกไป อีกฝ่ายจะต้องพุ่งเป้ามาที่พวกเขาอย่างแน่นอน

มีข้อสงสัย?

นี่ไม่ใช่การชี้แจง แต่เป็นการเสียดสีพวกเขา ที่พวกเขามีคำถามและข้อสงสัยมาก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือ?

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเป็นคนเดินติดตามไปคนแรก ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาแล้วพูดว่า

“ทุกคนเข้าไปดูพร้อมกันก็ดี มีคนเยอะก็ยิ่งมีกำลังเยอะ! ไม่แน่ว่าก่อนหน้านี้พวกเราอาจจะพลาดจุดใดไป เมื่อได้รับการช่วยเหลือจากทุกคนจะต้องสืบเสาะเบาะแสมาได้อย่างแน่นอน”

ผู้อาวุโสถงชวนใบหน้ามืดดำ และรีบติดตามมาทันที

หลังจากนั้นก็ติดตามมาด้วยผู้อาวุโสอวี๋จิ้งและคนอื่นๆ

ทุกคนลังเลอยู่สักพัก เมื่อเห็นว่าเงาร่างของหรงซิวและคนอื่นๆ หายลับจากครรลองสายตาไปแล้ว ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา จนสุดท้ายก็กัดฟันกรอด และทั้งหมดก็เดินตามเข้าไปด้านใน

…

ไป๋หลีฉุนคือประมุข

แน่นอนว่าที่พำนักของเขาจะต้องหรูหราและมีเกียรติ

หรงซิวเดินเข้าไป และมุ่งตรงไปที่ห้องนอนของไป๋หลีฉุนทันที

ความจริงแล้วด้วยระดับฝีมือของไป๋หลีฉุน ต่อให้เขาไม่ได้นอนหนึ่งเดือน ก็ไม่มีทางส่งผลกระทบต่อเขาแน่นอน

ดังนั้นแม้ว่าที่แห่งนี้จะเรียกว่าห้องนอน แต่ความจริงแล้วส่วนใหญ่เขาจะฝึกซ้อมอยู่ที่นี่เกือบจะตลอดเวลา

หรงซิวเดินเข้าไปในห้องพัก ก่อนจะยืนอยู่ที่เดิมแล้วกวาดสายตามองโดยรอบ

ภายนอกดูหรูหราแล้ว แต่ภายในกลับดูหรูหรายิ่งกว่า

หลังจากที่ผู้นำตระกูลหลายคนเดินเข้ามาแล้ว พวกเขาก็อดที่จะสูดลมหายใจเย็นๆ เข้าปอดไม่ได้

โดยปกติแล้วนอกจากไป๋หลีฉุน ไม่ว่าใครก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้ามาที่แห่งนี้

เมื่อพวกเขาเห็นสถานที่แห่งนี้ จึงรู้สึกตกใจมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ผู้อาวุโสถงชวนหันกลับไปมองคนเหล่านั้นด้วยสายตาไม่พอใจ จนทำให้คนเหล่านั้นเงียบเสียงไปในทันที และไม่กล้าส่งเสียงอันใดออกมาอีก

แต่อย่างใดก็ตามในขณะเดียวกันนั้นเอง หรงซิวก็หัวเราะออกมาอย่างกะทันหัน

“ห้องของท่านประมุขนั้นใหญ่อย่างมาก ด้านข้างยังมีตำหนักข้างเคียงอีกสองตำหนัก ทุกคนแยกกันค้นหาเถอะ อย่าลืมว่าจะต้องค้นหาให้ละเอียด ไม่จำเป็นจะต้องยั้งมือเพราะที่นี่เป็นสถานที่ของท่านประมุข พวกเราจำเป็นต้องหาเบาะแสและความจริงให้พบ ซึ่งนี่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับท่านประมุข”

ทุกคนไม่กล้าตอบรับ ได้แต่พยักหน้าโดยพร้อมเพรียง

“รับด้วยเกล้า”

ริมฝีปากของผู้อาวุโสถงชวนกระตุกขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้พูดอันใดออกมา เขาทำได้เพียงมองหน้าของหรงซิวเท่านั้น

หรงซิวยืนอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง ก่อนจะสาวเท้าเดินขึ้นไปด้านหน้า

ตอนที่ทุกคนคิดว่าเขากำลังเริ่มสืบหาเบาะแส แต่ทันใดนั้นเขาก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง

ทุกคนชะงักไปเล็กน้อย

หรงซิวเลิกคิ้วขึ้น

“พวกเจ้าทำงานของพวกเจ้าไปสิ”

ทุกคนก็ไม่กล้าพูดจา จึงรีบค้นหาเบาะแสต่อไป

หรงซิวนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนราวกับภูเขา แววตาของเขายังมีความผ่อนคลายอยู่หลายส่วน

หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็เงยหน้าขึ้นมองผู้อาวุโสถงชวนและผู้อาวุโสอวี๋จิ้ง รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“เหตุใดผู้อาวุโสทั้งสองท่านไม่ออกไปหาเบาะแสเล่า?”

คำพูดนี้ทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองสะอึกไป

น้ำเสียงนี้ดูสูงส่งเหนือใคร เหมือนว่าเห็นพวกเขาเป็นทาสก็มิปาน! จึงทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก!

ผู้อาวุโสถงชวนชะงักไปเล็กน้อยแล้วถามกลับว่า

“แล้วฝ่าบาทไม่สืบหาเบาะแสด้วยตัวเองหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน