ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1604

……….

ป้ายไม้สีดำเลอะคราบเลือดกระดำกระด่าง นอนอยู่บนพื้นอย่างเงียบงัน ลำแสงเย็นชาเปล่งประกายออกมา

ในตอนนั้นจะเห็นได้ว่ามีลายเส้นบางๆ สลักเอาไว้อยู่ที่ด้านบน

ทุกคนมองไปด้วยใบหน้ามึนงง

เหตุใดเสวี่ยเสวี่ยจึงนำของสิ่งนี้กลับมาในเวลานี้

ท่ามกลางหมู่คนมีเพียงผู้อาวุโสถงชวนที่มีใบหน้าซีดขาว และย่ำแย่เป็นอย่างมาก

แขนที่อยู่ในชายเสื้อของเขานั้นสั่นระริก เท้าทั้งสองข้างเหมือนถูกตะปูตรึงไว้กับพื้น ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

“นี่มัน…”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกสาวเท้าก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว เมื่อเขาจ้องมองมัน ทันใดนั้นก็มีสีหน้าตกตะลึงปรากฏ!

“นี่คือป้ายไม้ของถ้ำปีศาจทมิฬ! ช้าก่อน! ป้ายไม้ระดับนี้ เหมือนว่าจะมีระดับไม่ต่ำต้อย…”

“ผู้อาวุโสสายตาเฉียบแหลม”

หรงซิวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ป้ายไม้นี้ จะต้องอยู่ในตำแหน่งแปดหัวหน้าของถ้ำปีศาจทมิฬถึงจะมี”

ฐานะหัวหน้าของถ้ำปีศาจทมิฬ รวมถึงตำแหน่งราชาปีศาจของพวกเขานั้นก็แข็งแกร่งจนสามารถข่มขู่ คุกคามผู้อื่นได้

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก

“หัวหน้า? ถ้ำปีศาจทมิฬหลบซ่อนตัวมานานหลายปีแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงมาปรากฏตัวอย่างกะทันหันเช่นนี้ล่ะ?”

“คนของถ้ำปีศาจทมิฬ มีตำแหน่งสูงส่ง หากมีป้ายไม้ระดับนี้ เกรงว่าจะหาได้ยากยิ่ง ไม่รู้ว่า… ของชิ้นนี้มาจากที่ใดกันแน่?”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

“หรือว่าเสวี่ยเสวี่ยจะต่อสู้กับหัวหน้าคนใดคนหนึ่งของถ้ำปีศาจทมิฬ?”

ดูเหมือนว่ากว่าจะได้ป้ายไม้แผ่นนี้มาก็ต้องผ่านความลำบากไม่น้อย อีกทั้งเสวี่ยเสวี่ยยังได้รับบาดเจ็บมาด้วย

เสวี่ยเสวี่ยผ่อนลมหายใจออกมาแล้วหันมองทางผู้อาวุโสถงชวน

ดวงตาสีน้ำเงินแหลมคมราวกับใบมีดน้ำแข็ง! เหมือนกับต้องการถลกหนังของเขาออกหนึ่งชั้น!

หัวใจของผู้อาวุโสถงชวนดำดิ่ง!

ตอนที่เสวี่ยเสวี่ยเอาป้ายไม้แผ่นนั้นกลับมา เขาก็รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีแล้ว เพียงแต่ว่าในใจยังโอบอุ้มความหวังสุดท้ายเอาไว้ โดยหวังว่าจะไม่สามารถสัมผัสได้

แต่ว่าดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว เหมือนกับ… ไม่มีทางเป็นไปได้เลย!

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเสวี่ยเสวี่ย ทุกคนก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาก่อน จากนั้นความรู้สึกของเขาก็ละเอียดอ่อนมากขึ้น

สายตาของเสวี่ยเสวี่ยที่มีต่อผู้อาวุโสถงชวนมันผิดปกติอย่างมาก อีกทั้งการตอบสนองของผู้อาวุโสถงชวน… ก็แปลกประหลาดอย่างมาก!

หรงซิวเชิดคางขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงราบเรียบ

“ผู้อาวุโสถงชวน ท่านไม่มาเอาของสิ่งนี้ไปหน่อยหรือ?”

ทันทีที่สิ้นเสียงนั้น เดิมทีภายในห้องนี้ก็เงียบเชียบอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งเงียบกริบมากกว่าเดิม!

แม้ว่าสิ่งที่พวกเขาคาดเดานั้นจะไม่ถูกต้อง แต่หลังจากได้ยินคำพูดที่แฝงความหมายของหรงซิว คนที่อยู่ในสถานการณ์จำนวนไม่น้อยก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ

นี่มัน… ป้ายไม้หัวหน้าของถ้ำปีศาจทมิฬไม่ใช่หรือ?

เหตุใดโอรสสวรรค์ถึงบอกให้ผู้อาวุโสถงชวน “เอามันไป” ล่ะ?

“… ข้าไม่ทราบว่าฝ่าบาทกำลังหมายถึงอันใดอยู่?”

“…ข้า…ข้าไม่ทราบ…”

“จริงสิ ข้ากลับลืมไปเลย”

ทันใดนั้นหรงซิวก็พูดแทรกเขาขึ้นมา ก่อนจะหัวเราะขึ้น

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดว่ายังหาสาเหตุที่ท่านประมุขหมดสติไม่ได้ แต่เมื่อเห็นป้ายไม้แผ่นนี้ ข้ากลับคิดอันใดบางอย่างขึ้นมาได้แล้ว”

“คนของถ้ำปีศาจทมิฬมีฝีมือแข็งแกร่ง สามารถใช้การปิดผนึกอันใดบางอย่าง ทำให้ผู้คนเข้าสู่การหลับใหล ผนึกชนิดนี้มีความร้ายกาจเป็นอย่างยิ่ง เพราะนอกจากจะทำให้หมดสติแล้ว ก็ยังไม่สามารถหาสาเหตุพบ แต่หากเวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ จะทำให้พลังของผู้ที่ถูกปิดผนึกก็จะค่อยๆ หายไป จิตวิญญาณที่ได้รับการทรมานก็จะแตกสลายไปด้วย”

“ช้าที่สุดหนึ่งปี สั้นที่สุดสามเดือน จิตวิญญาณของผู้ที่ถูกปิดผนึกก็จะแตกสลายไปอย่างไร้ร่องรอย และสิ้นชีพไปในทันที”

“เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว ท่านประมุขก็คงจะ… ถูกเล่นงานด้วยผนึกนี้ ผู้อาวุโสถงชวน ท่านมีความเห็นว่าอย่างใด?”

สีหน้าของผู้อาวุโสถงชวนไม่สามารถใช้คำว่าย่ำแย่มาบรรยายได้แล้ว

เขามองไปทางหรงซิวด้วยความสับสนและมึนงง ราวกับคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้ออกมา

“เจ้ารู้ได้อย่างใด… ไม่! ข้าไม่เข้าใจว่าฝ่าบาทกำลังพูดอันใดอยู่!”

ผู้อาวุโสถงชวนปฏิเสธอย่างถึงที่สุด แต่ตอนนี้จากคำพูดทั้งหมดของเขา เมื่อฟังแล้วก็ต้องมีใบหน้าซีดเซียว

“ผู้อาวุโสถงชวนอยากจะถามข้าว่า ข้ารู้วิชาลับสุดยอดของถ้ำปีศาจทมิฬได้อย่างใดอย่างนั้นหรือ?”

หรงซิวหัวเราะเบาๆ

“เมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ มีคนอยากจะใช้วิชานี้กับข้า แต่น่าเสียดายที่ทำไม่สำเร็จ แต่ก็ทำให้ข้า… รู้เรื่องนี้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”

“ผู้อาวุโสถงชวน ท่านอยากรู้หรือไม่ว่าคนผู้นั้นคือใคร?”

……….