ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1616
สรุปบท บทที่ 1617 ซักถาม: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
ตอน บทที่ 1617 ซักถาม จาก ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 1617 ซักถาม คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายการเกิดใหม่ ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ ที่เขียนโดย จ้าน นิชิโนะ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
……….
ถวนจื่อเบิกตากว้าง
ที่แท้…ท่านบรรพบุรุษก็แข็งแกร่งขนาดนี้เชียวหรือ?
หากเป็นเช่นนี้หลังจากนี้นางกับอาเยว่ ไม่เพียงแต่จะสามารถอยู่ด้วยกันได้แล้ว อีกทั้งยังไม่ต้องโดนผู้อาวุโสในเผ่าบ่นอีกด้วย?
ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้นางกับอาเยว่เผชิญอันตรายใดๆ ตราบใดที่สามารถหลบหนีออกมาได้ เช่นนั้นพวกนางทั้งคู่ก็จะสามารถมีชีวิตรอด!
ไม่มีเรื่องอันใดดีไปกว่านี้แล้ว!
ฉู่หลิวเยว่ได้ยินดังนั้นก็ทอดถอนใจออกมาเช่นกัน
พันธสัญญาร่วมชีวิตไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย
เดิมทีนางไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้เลย
แต่เมื่อพลังของบรรพบุรุษหลอมรวมเข้ากับร่างกายของนาง อีกทั้งยังกลายร่างเป็นขนนก จากนั้นเส้นชีพจรดั้งเดิมของนางถูกปกคลุมด้วยเกราะชั้นหนึ่ง นางก็สามารถสัมผัสอันใดได้บางอย่างอย่างคลุมเครือ
ท่ามกลางความมืดมิด จากนั้นเสียงหนึ่งก็ดังมาจากระยะไกล ลูกบอลแสงนั้นถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน และผสานเข้ากันเอง
แม้ว่าขั้นตอนกระบวนการจะค่อนข้างลำบาก แต่มันก็คุ้มค่าเป็นอย่างมาก
นางอุ้มถวนจื่อแล้วลุกขึ้นยืน จากนั้นก็โค้งคำนับต่อหงส์ทองคำที่อยู่ในฝาผนัง
“บุญคุณที่ยิ่งใหญ่ของผู้อาวุโส ผู้เยาว์จะไม่มีวันลืมเลย”
ดวงตาฉ่ำน้ำของถวนจื่อหันกลับไปมอง และรีบตะโกนขึ้นมาว่า
“ขอบคุณท่านบรรพบุรุษ! ข้ารู้แล้วว่าท่านบรรพบุรุษดีต่อถวนจื่อมากที่สุด!”
แม้ว่าเสียงนั้นจะมีความแหบพร่าเล็กน้อย แต่ก็นุ่มนิ่ม ไร้เดียงสา และยังน่ารักเช่นเดิม
ท่านบรรพบุรุษหัวเราะขึ้นเสียงเบา
“ตอนนี้เจ้าปากหวานมาก ไม่โกรธแล้วหรือ? ไม่ก่อเรื่องแล้วหรือ?”
ถวนจื่อหน้าแดงก่ำ และยิ้มกว้างออกมา
“ท่านบรรพบุรุษใจกว้างมาก จะมาคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กอย่างข้าได้อย่างใดเล่า? แล้วอีกอย่าง ท่านน่ะเอ็นดูข้ามากที่สุดไม่ใช่หรือ?”
ไม่เช่นนั้นนางก็ไม่สามารถอัญเชิญจิตวิญญาณบรรพบุรุษออกมาได้แน่นอน และไม่สามารถคว้าตำแหน่งนายน้อย และยิ่งไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ไม่ใช่หรือ?
ท่านบรรพบุรุษกลั้นขำ
“เจ้านี้ช่างพูดจริงๆ ไม่รู้ว่าไปเรียนมาจากใคร”
ภายในน้ำเสียงของเขาไม่มีความโมโหเจืออยู่เลย มีเพียงความเอ็นดู
แน่นอนว่าเขารักถวนจื่อ ไม่เช่นนั้นคงไม่มาเสียเวลาขนาดนี้เพื่อช่วยนางเปลี่ยนพันธสัญญาใหม่หรอก
“ซั่งกวนเยว่ ข้ายังมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะพูดกับเจ้า”
ฉู่หลิวเยว่มีสีหน้ามั่นอกมั่นใจ
“ผู้อาวุโสมีรับสั่งอันใด สามารถกล่าวมาตามตรงได้เลย”
ภายในท้องพระโรงเข้าสู่ความเงียบ
หลังจากผ่านไปสักพักท่านบรรพบุรุษก็พูดขึ้นว่า
“ถวนจื่อเป็นนายน้อยของเผ่าข้า และในอนาคตเขาจะเป็นประมุขของที่นี่ แต่ตอนนี้นางยังเยาว์วัยนัก มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องรบกวนให้เจ้าดูแล”
มุมปากของฉู่หลิวเยว่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“เรื่องนี้ผู้อาวุโสเกรงใจกันเกินไปแล้ว”
ต่อให้อีกฝ่ายไม่พูดเช่นนี้ นางก็ไม่มีทางทำให้ถวนจื่อได้รับความอยุติธรรมอย่างเด็ดขาด
“เจ้ายินดีที่จะมาเผ่าของข้าตามลำพังเพื่อถวนจื่อ ดังนั้นข้าจึงรู้สึกเชื่อมั่นในตัวเจ้ามาก”
น้ำเสียงนั้นลังเลเป็นอย่างมาก
“หลังจากนี้หากเจ้าไปตามหาชิ้นส่วนที่เหลือ เกรงว่า…จะต้องประสบกับอันตรายอย่างมาก วันนี้ข้าเปลี่ยนแปลงพันธสัญญาให้กับพวกเจ้าแล้ว ซึ่งนี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าสามารถช่วยเหลือได้แล้ว”
หัวใจของฉู่หลิวเยว่แข็งค้าง จากนั้นก็พยักหน้าขึ้นลงอย่างเคร่งขรึม
“ความคิดของผู้อาวุโสนั้น ผู้เยาว์รับทราบแล้ว”
กระแสเสียงนั้นแฝงด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ถอนหายใจออกมา
“ของสิ่งนั้นยอมรับเจ้าเป็นนายแล้ว ความจริงแล้วก็ต้องพิสูจน์อันใดเยอะมาก พวกเจ้าไปเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อนเสียหน่อย”
เมื่อพูดจนถึงประโยคสุดท้าย กระแสเสียงนั้นก็มีความเหนื่อยล้าอยู่หลายส่วน จากนั้นก็ค่อยๆ เบาลงไป
ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปาก จากนั้นก็ปล่อยถวนจื่อลง
นางโค้งคำนับด้วยความเคารพ
“ผู้อาวุโสรักษาตัวด้วย”
“ท่านบรรพบุรุษลาก่อน! ถวนจื่อจะคิดถึงท่านบรรพบุรุษทุกวันเลย!”
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำ แหบพร่าดังขึ้นจากระยะไกล จากนั้นก็ค่อยๆ หายไป
หลังจากผ่านไปสักพักฉู่หลิวเยว่ก็จับมือของถวนจื่อไว้
“ถวนจื่อ พวกเราไปกันเถอะ”
…
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...