ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1619

หลังจากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นภายในภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงอย่างย่อๆ ให้กับองค์ปฐมกษัตริย์ฟังหนึ่งรอบ

แต่รายละเอียดที่ลึกซึ้งนางไม่ได้เล่าออกไป เรื่องการเปลี่ยนพันธสัญญากับถวนจื่อนางก็ไม่ได้พูดถึง

ฉู่หลิวเยว่พยายามทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจมากที่สุด แต่เมื่อพูดถึงเรื่องราวเล็กน้อย ก็ยังทำให้ซั่งกวนจิ้งตกตะลึงเช่นเดิม หลังจากเวลาผ่านไปนานเขาก็ยังไม่ได้สติกลับคืนมา

ถวนจื่อเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ของเผ่าหงส์ทองคำ?

เยว่เออร์ช่วยถวนจื่อเปิดเส้นชีพจรที่สี่ได้?

ภายในงานกราบไหว้บรรพบุรุษ ถวนจื่อได้รับแต่งตั้งให้เป็นนายน้อยของเผ่า?

แม้กระทั่งประมุขอี้เจาที่ปกติเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก แต่ก็ยอมตกลงให้ถวนจื่อติดตามเยว่เออร์ออกไปใช้ชีวิตได้ และให้คงพันธสัญญาเอาไว้ จนกระทั่งรอให้นางบรรลุนิติภาวะแล้วค่อยมาทำการตัดสินใจด้วยตนเอง?

เรื่องราวแต่ละอย่าง ไม่ว่าจะพูดเรื่องใดออกมา ก็ล้วนเป็นเรื่องน่าตกใจทั้งหมด!

แต่ในตอนนี้คาดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะบังเกิดกับคนคนเดียว?

“…งานพิธีกราบไหว้บรรพบุรุษของพวกเขาเสร็จสิ้นลงแล้ว ข้าจึงพาถวนจื่อกลับมา”

ขณะที่ฉู่หลิวเยว่พูด ก็เห็นว่าองค์ปฐมกษัตริย์เหม่อลอยไป นางจึงยื่นมือไปโบกที่ด้านหน้าขององค์ปฐมกษัตริย์อย่างอดไม่ได้

“องค์ไท่จู่ องค์ไท่จู่?”

ซั่งกวนจิ้งหันสายตามามองนาง จากนั้นก็หันไปมองทางถวนจื่อ

“หื้อ? ไม่ ไม่มีอันใด…ข้าก็แค่…รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเท่านั้น…”

จากนั้นเขาก็หลับตาลง และขมวดคิ้วแน่น

ฉู่หลิวเยว่เหลือบสายตามององค์ปฐมกษัตริย์อย่างเข้าใจ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่องค์ปฐมกษัตริย์จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้

ภายในเวลาหนึ่งเดือนกว่า เขาน่าจะต้องจินตนาการว่านางโดนรังแกและกดขี่อยู่ทุกวัน

แต่หลังจากที่นางออกมาแล้วกลับพบว่า ความคิดก่อนหน้านี้ผิดเพี้ยนไปทั้งหมด ดังนั้นจึงส่งผลกระทบต่อจิตใจอย่างใหญ่หลวง ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องปกติแล้ว

หลังจากผ่านไปสักพักในที่สุดองค์ปฐมกษัตริย์ก็รู้สึกดีขึ้นมา

เขาลืมตาขึ้นมา สายตามองไปทางถวนจื่อด้วยความสับสน

“ดังนั้น… เจ้าจะให้นายน้อยของเผ่าหงส์ทองคำอยู่ข้างกายของเจ้าเช่นนี้หรือ?”

ถวนจื่อกระตุกมือของฉู่หลิวเยว่ พร้อมมองนางด้วยสายตาไม่สบายใจ

หรือว่าองค์ปฐมกษัตริย์จะกลัวว่านางจะก่อความลำบากให้กับอาเยว่มากเกินไป?

นั่นก็เป็นเรื่องจริง ตอนที่อยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย… หากไม่ใช่เพราะนาง อาเยว่ก็ไม่จำเป็นจะต้องเผชิญเรื่องเหล่านี้…

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็พยักหน้าให้นางเล็กน้อย

องค์ปฐมกษัตริย์ไม่พอใจที่ไหนกัน เขาเพียงแค่ยังไม่อยากจะเชื่อเท่านั้น

เดิมทีการทำพันธสัญญากับเผ่าหงส์ทองคำก็เป็นเรื่องที่หาได้ยากมากอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นนางยังมีฐานะพิเศษอย่างนายน้อยของเผ่าด้วยแล้ว

“ใช่แล้ว ถวนจื่อติดตามข้ามาตลอดหลายปี แม้ว่าตอนนี้จะกลายเป็นนายน้อยของเผ่าหงส์ทองคำแล้ว แต่ท้ายที่สุดนางก็ยังเด็กอยู่ ประมุขอี้เจาจึงคิดว่า ให้ถวนจื่อติดตามข้าไปนั้นจะดีกว่า”

ซั่งกวนจิ้งมีสีหน้าประหลาดใจ “พวกเขา…ยินยอมหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ

คนอื่นนางไม่รู้ แต่ประมุขอี้เจาก็ไม่ได้อยากจะให้นางจากมา

แต่แล้วอย่างใดล่ะ?

“ประมุขอี้เจารักและเอ็นดูถวนจื่อเป็นอย่างมาก แต่เป็นเพราะว่าเขาเคารพการตัดสินใจของถวนจื่อ และเขาพูดว่า หากข้ามีเวลาว่าง ก็ให้พาถวนจื่อกลับไปบ่อยๆ”

ซั่งกวนจิ้งสามารถเข้าใจในทุกคำพูด แต่เมื่อนำทุกคำมารวมกันแล้ว เขากลับรู้สึกมึนงง

นี่มัน… คำพูดเหล่านี้ อี้เจาเป็นคนพูดออกมาจริงหรือ?

เขาเป็นคนที่เย่อหยิ่งอย่างมาก และดูถูกดูแคลนเผ่าพันธุ์มนุษย์มาโดยตลอด

ตอนที่ซั่งกวนจิ้งรออยู่ที่นี่ เขารู้สึกสงสัยอยู่ตลอดว่า อี้เจาอาจจะลงมือโจมตีเยว่เออร์โดยตรงอย่างแน่นอน

แต่ผลลัพธ์… เหตุใดถึงแตกต่างจากสิ่งที่เขาจินตนาการเอาไว้อย่างมาก?

ในตอนนี้เยว่เออร์ก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ทำให้เขาเชื่ออย่างอดไม่ได้

“เช่นนั้น…เช่นนั้น…ก็ดี…”

ซั่งกวนจิ้งกระแอมไอออกมา สายตามองผ่านไหล่ของฉู่หลิวเยว่ไป เขามองไปยังทะเลที่อยู่ด้านหลัง

ชั้นน้ำแข็งที่แตกสลายเหล่านั้น กำลังละลายอย่างรวดเร็ว

คลื่นทะเลสาดซัด เปลวเพลิงที่อยู่เป็นกลุ่มกำลังลุกโชนอย่างเงียบเชียบ

เหมือนว่าทุกอย่างกำลังกลับมาเป็นปกติ

ในตอนนั้นเขาก็รู้สึกว่า ระยะเวลาหนึ่งเดือนกว่านั้น เหมือนกับเป็นภาพความฝัน

ฉู่หลิวเยว่มองตามสายตาของเขา นางหมุนตัวมามอง แล้วทอดสายตาออกไปไกล

ที่แห่งนี้ไม่สามารถมองเห็นร่องรอยของภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงได้อีกแล้ว

แรงกดดันเหล่านั้นค่อยๆ จางหายไป

แต่เมื่อเทียบกับตอนที่พวกเขาเพิ่งมา ความรู้สึกของนางนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก

ฉู่หลิวเยว่ยกยิ้มขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน