ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1634

……….

นางยื่นมือออกไปแล้วจิ้มที่หน้าอกของหรงซิวเบาๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างยั่วเย้า

“หรงซิว ไม่แน่ว่าแม่นางคนนั้นอาจจะเป็นคุณหนูจากตระกูลใดตระกูลหนึ่งที่มีฐานะยอดเยี่ยม แต่แม่นางคนนั้นกลับตกหลุมรักเจ้าตั้งแต่แรกพบ เห็นได้ชัดว่าฝีมือของเจ้ายังดีเหมือนเดิมเลยนะ”

นางนึกย้อนกลับไปตอนที่หรงซิวยังหนุ่ม ใบหน้ายังดูอ่อนเยาว์กว่านี้หลายส่วน และเป็นหนุ่มในฝันของสาวนับไม่ถ้วน

เขาเข้ามาที่สำนักหลิงเซียววันแรกก็แทบจะทำให้แม่นางทั่วทั้งสำนักไปมุงดูเขา

ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว จากเด็กหนุ่มเติบโตเป็นชายฉกรรจ์

ใบหน้าเย้ายวน ท่าทางสูงส่ง

แม้แต่ฉู่หลิวเยว่ยังต้องลอบถอนหายใจในใจ

ผู้ชายคนนี้ดูสง่างามและสูงส่งมากกว่าเมื่อก่อนเสียอีก

หรงซิวเหลือบสายตามองนาง จากนั้นก็กุมมือนางเอาไว้ก่อนจะดึงเข้ามาให้ใกล้ขึ้นอีกนิด

ทั้งสองคนแทบจะใช้ลมหายใจเดียวกัน ลมหายใจอุ่นร้อนรดใบหน้ากันและกัน

กลิ่นหอมเย็นๆ ยังคงอยู่ และยังมีความอ่อนโยนเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนไม่ได้ขยับเข้าใกล้กัน เมื่อถูกดวงตาที่ลึกล้ำจนไร้ก้นบึ้งของหรงซิวมอง รอบกายก็ถูกลมปราณของเขาปกคลุม แต่ฉู่หลิวเยว่กลับรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองนั้นร้อนผ่าวขึ้นมา

ท่าทางของเขาดูมีมารยาทและมีความยับยั้งชั่งใจ ในตอนนี้นางรู้แค่เพียงว่าแววตานั้นแฝงด้วยความดุดันและก้าวร้าวขนาดไหน

หัวใจของฉู่หลิวเยว่เต้นไม่เป็นจังหวะอย่างกะทันหัน

สายตาของเขานั้นเต็มเปี่ยมด้วยความรู้สึก จนแทบจะทำให้นางต้องเบี่ยงสายตาออกอย่างไม่รู้ตัว

“เจ้าได้กลิ่นอันใดบ้างหรือไม่?”

หรงซิวถามขึ้นอย่างกะทันหัน

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบพร่า ในตอนนี้ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองใกล้กันมาก และเขายังจงใจพูดเสียงเบา เหมือนกับกำลังกระซิบที่ข้างหูของนาง

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกร้อนขึ้นยิ่งกว่าเดิม

“กลิ่นอันใดหรือ?”

หรงซิวเลิกคิ้วขึ้น

“กลิ่นเปรี้ยว”

ฉู่หลิวเยว่ได้สติขึ้นมาในทันที พร้อมจ้องเขาตาเขม็งด้วยความโกรธ นางผลักตัวของเขาออก จากนั้นก็หัวเราะเสียงเบา และหมุนตัวเดินออกไป

คนบางคนก็เริ่มทำตัวกำเริบเสิบสานมากขึ้นแล้ว

หรงซิวที่ถูกผลักก็ไม่ได้รู้สึกโกรธแต่กลับหัวเราะขึ้นมา

ฉู่หลิวเยว่รีบเดินเร็วขึ้นมากกว่าเดิม

หรงซิวเพิ่งจะสาวเท้าและเดินตามไปด้านหลังอย่างไม่รีบไม่ร้อน

“เยว่เออร์ เจ้าไม่ได้กลิ่นจริงหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ทำเป็นไม่ได้ยิน

ซั่งกวนจิ้งมองขึ้นฟ้าอย่างไร้คำพูด

เขาก็ได้กลิ่นแล้ว กลิ่นเหม็นความรัก

…

หนานอวี่สิงและคนอื่นๆ มาถึงป่าวิญญาณสีชาดอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าไป เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง หนานอวี่สิงหันกลับไปมอง และขมวดคิ้วขึ้นในทันที

เหตุใดพวกเขาก็มาที่นี่ด้วย?

ภายในใจของเขามีความรู้สึกรังเกียจมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม จึงหัวเราะเยาะออกมาอย่างอดไม่ได้

“เมื่อครู่นี้ยังทำเป็นกำเริบเสิบสาน ตอนนี้จะไล่ตามข้ามาเหตุใด? ข้าจะขอพูดกับพวกเจ้าให้ชัดเจนเสียก่อนนะ เรื่องก่อนหน้านี้ ข้าจะเห็นแก่หน้าน้องสาวจึงไม่เอาความพวกเจ้าชั่วคราว แต่หากพวกเจ้ายังคงมาพัวพันไม่เลิกรา ก็อย่าโทษที่พวกเราไม่เกรงใจ!”

ฉู่หลิวเยว่มองไปด้วยสายตาแปลกประหลาด

“คุณชาย… ท่านนี้ เกรงว่าจะมีอันใดเข้าใจผิดกันแล้ว? พวกเราเพียงแค่ต้องการเดินทางผ่านป่าวิญญาณสีชาดเพื่อเข้าไปในสุสานสังหารเทพเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะไล่ตามพวกเจ้าเลย”

“เจ้า…”

นางอยากจะพูดอันใดบางอย่าง แต่เหมือนคิดขึ้นมาได้ว่า อีกฝ่ายมาถึงที่นี่ก่อนพวกนางจริงๆ

ทันใดนั้นเหตุผลหลักของนางก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระไป ความรู้สึกเช่นนี้ย่ำแย่อย่างมาก

หนานอวี่สิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเช่นกัน

แล้วหมายความว่า…มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงหรือ?

“ต่อให้เป็นเช่นนั้น แต่ตอนนี้พวกเราจะเข้าทางนี้ พวกเจ้า…ไปทางอื่น อย่ามาใช้ถนนเส้นเดียวกับพวกเรา”

น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้าง เหมือนกับกำลังสั่งการใครอยู่

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกว่าเรื่องนี้น่าสนุกมากยิ่งขึ้น

เหมือนว่าสมองของสองพี่น้องคู่นี้จะไม่มีกล้ามเนื้ออยู่เลย

ไม่ทราบว่าเขานั่งตำแหน่งเจ้าคนนายคนนานเกินไปหรือไม่ จึงได้ชี้นิ้วสั่งการเป็นนิสัย ทุกคำพูดที่พูดออกมาทำให้นางรู้สึกรังเกียจได้สำเร็จแล้ว

“ปกติแล้วพวกเจ้าสนใจฟ้าใส่ใจดินมากขนาดนี้เลยหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ถามขึ้นมาด้วยความความสงสัยอย่างอดไม่ได้

หนานอวี่สิงและคนอื่นๆ ก็รู้สึกเก้อกระดากไปทันที

“ในเมื่อพูดเช่นนี้หมายความว่าพวกเจ้าจะไม่ยอมทำตามหรือ?”

ภายในน้ำเสียงของหนานอวี่สิงแฝงด้วยแรงคุกคามอยู่หลายส่วน

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมา ดวงตาก็โค้งขึ้น

นางยื่นมือออกมาแล้วชี้ไปทางหนานอีอีก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทีจริงใจเป็นอย่างมาก

“หากพูดว่าคนที่พัวพันไม่เลิกรา…คงจะเป็นน้องสาวที่รักของเจ้ามากกว่าละมั้ง ที่ยังมาพัวพันกับสามีของข้าไม่เลิกรา? ข้าคิดว่าคนที่จะต้องออกไปก่อนน่าจะเป็นพวกเจ้ามากกว่าละมั้ง?”

……….