ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1640

……….

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน?”

ซั่งกวนจิ้งส่ายหน้า

สงครามในปีนั้น สำหรับคนรุ่นหลังแล้วเป็นเรื่องที่ลึกลับอย่างมาก

สามารถมองเห็นเบาะแสภายในนั้นได้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่หาได้ยากยิ่งแล้ว

หากเขาต้องการสืบเรื่องนี้เกรงว่าจะเป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่าเดิม

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดไปแล้วก็คิดว่าใช่

ทุกคนบนโลกไม่มีใครรู้ และยิ่งไปกว่านั้นองค์ปฐมกษัตริย์ก็เป็นคนของนอกพรมแดนด้วย?

อีกทั้งในปีนั้นที่เขามาที่นี่ เขาแค่ร่วมเดินทางกับสหายคนนั้นเพื่อมาตามหาสิ่งของ การที่สามารถรู้เรื่องเหล่านี้ได้ ก็ถือว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้ว

“… ในเมื่อสมบัติของคนเหล่านั้นถูกทำลายไปหมดแล้ว ถ้าเช่นนั้นสิ่งที่เหลือทิ้งเอาไว้… ก็น่าจะไม่ใช่ของธรรมดาใช่หรือไม่?”

ในที่สุดฉู่หลิวเยว่ก็ถามออกมาอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

“องค์ไท่จู่ ในปีนั้นที่พวกท่านตามหาของชิ้นนั้น มันสามารถช่วยให้ผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูงกลายเป็นระดับเทพศักดิ์สิทธิ์เพียงเท่านั้นหรือ?”

องค์ปฐมกษัตริย์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นมา

เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

ทุกครั้งที่นึกถึงสุสานสังหารเทพ ภายในสมองเขาก็มีความทรงจำที่เจ็บปวดเนื่องจากโดนคนหักหลัง ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาจึงพยายามไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ อีกทั้งยังมีเรื่องที่เกิดขึ้นมากมาย ดังนั้นจึงไม่ได้คิดอย่างละเอียดรอบคอบ

แต่เมื่อฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นมาเช่นนี้ เขาถึงได้ตระหนักว่าเหมือนว่าจะมีอันใดบางอย่างผิดปกติไป

ภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่ คนบางคนต้องอยู่ในระดับผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูงมาทั้งชีวิต และมีผู้บำเพ็ญเพียรมากมายที่ไม่สามารถเลื่อนขั้นไปต่อได้แล้ว

เพราะบำเพ็ญเพียรมาถึงจุดนี้ ก็ถือว่าใช้พรสวรรค์ไปทั้งหมดแล้ว

ไม่ว่าจะพากเพียรมากเท่าใด เมื่อไม่มีพรสวรรค์และความเข้าใจนั้น ก็ไม่สามารถทะลวงด่านได้สำเร็จ

ดังนั้นเมื่อได้ยินว่ามีของวิเศษเช่นนี้ เขาก็ติดตามชายผู้นั้นมาอย่างไม่ลังเล

ตอนนั้นเขาคิดเพียงแค่ว่าชายผู้นั้นต้องการของสิ่งนี้มาก จึงไม่ได้เกิดความสงสัยเลย

แต่ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว มันมีสิ่งผิดปกติอยู่ในทุกที่จริงๆ

เขาไม่ได้ต้องการของสิ่งนั้น และไม่มีทางไปแย่งมา แล้วเหตุใดอีกฝ่ายจะต้องสังหารเขาด้วย?

หากเขาตายไปแล้วเท่ากับว่าอีกฝ่ายจะต้องสูญเสียช่างหลอมอาวุธระดับปรมาจารย์ระดับหัวกระทิไปด้วยคนหนึ่ง!

สิ่งนี้พิสูจน์ได้ว่า… ในสายตาของคนผู้นั้น ของวิเศษสิ่งนี้มีค่าสูงกว่าเขาที่เป็นช่างหลอมอาวุธระดับปรมาจารย์!

ของเช่นนั้นจะต้องเป็นของที่หายากมากในโลกใบนี้!

ทันใดนั้นซั่งกวนจิ้งก็นึกขึ้นมาได้ว่า ความทรงจำในอดีตของเขาเหมือนมีม่านหมอกมาปกคลุมอยู่หนึ่งชั้น ทุกอย่างดูเลือนรางไม่ชัดเจน

ความจริงที่เขาตัดสินในปีนั้น บางที… อาจจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังอยู่ภายในอีก?

หัวใจของซั่งกวนจิ้งเต้นไม่เป็นระส่ำ

เขาหลับตาลง และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะสงบสติอารมณ์ลง

“บางที…”

เขาชะงักไปเล็กน้อยและไม่ได้พูดอันใดต่อ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด

“ช่างเถอะ เรื่องเหล่านี้ค่อยว่ากันทีหลัง”

เขาหันมองทางฉู่หลิวเยว่

“คนนั้นบอกให้เจ้ามาที่สุสานสังหารเทพ แล้วได้ระบุสถานที่นัดพบหรือยัง?”

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้าจากนั้นก็มองตรงไป

“เขาไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่ว่า… เมื่อมีการนำทางของป้ายไม้ซาจี๋ ก็น่าจะไปถึงได้”

อีกฝ่ายพยายามอย่างเต็มที่ที่จะให้นางมาที่นี่ ไม่มีทางที่จะไม่ออกมาพบหน้าแน่นอน

“พรุ่งนี้ก็จะถึงเวลานัดแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“บางที วันพรุ่งนี้เขาอาจจะปรากฏตัวขึ้นมาก็ได้”

ซั่งกวนจิ้งครุ่นคิด และยังคิดว่าคำพูดนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล

“เช่นนั้นต่อไปพวกเราจะรออยู่ที่นี่ หรือว่า…”

“เดินเข้าไปดูด้านใน”

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองไปที่ด้านหน้าตาเขม็ง มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำหมัดกรอด

ภายในใจของนางมีลางสังหรณ์บางอย่าง

ที่อีกฝ่ายนัดนางมาที่นี่ จะต้องมีแผนการอันใดบางอย่างแน่นอน

ถ้าเช่นนั้น… มันคืออันใดกันแน่?

…

หลังจากพวกเขาทั้งหลายเดินเข้ามาในสุสานสังหารเทพอย่างเป็นทางการแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน