ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1645

……….

ก้อนหิน

ก้อนหินกองใหญ่

ก้อนหินที่ทับถมจนเป็นภูเขาสูง!

พื้นที่โล่งตรงหน้าของนาง ถูกยึดครองโดยก้อนหินจำนวนนับไม่ถ้วนตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ!

แทบจะถูกปิดจนกลายเป็นทางตัน!

“เหตุใดมันถึงมากมายขนาดนี้เล่า!”

ฉู่หลิวเยว่พูดออกมาอย่างไม่สามารถหลบซ่อนความตกใจได้

เดิมทีนางคิดว่ามีแค่ไม่กี่สิบก้อนเท่านั้น!

หรงซิวยกคางขึ้นเล็กน้อย

หัวใจของฉู่หลิวเยว่เต้นระรัว ทันใดนั้นนางก็คิดอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ นางหมุนศีรษะไปมองอย่างแข็งทื่อ

ก้อนหิน

ยังคงเป็นก้อนหิน!

ด้านข้างของพวกเขาทั้งสองแทบจะก่อเป็นปราการชั้นหนึ่ง

อีกทั้งเมื่อหันไปมองอย่างละเอียด บนก้อนหินเหล่านั้นก็ยังส่องแสงประกายวิบวับ ทุกอันล้วนมีสัญลักษณ์นั้น!

… ภายในก้อนหินเหล่านี้ ได้ถ่ายเทพลังอาณาเขตเทพเซียนที่แตกต่างกันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว!

ฉู่หลิวเยว่สูดลมหายใจเข้า

นางเพิ่งจะหลับตาพักผ่อนไปเพียงครู่เดียวเองไม่ใช่หรือ นางแค่ใช้ความคิดกับรูปแบบค่ายกลสองสามส่วน แต่เหตุใดเมื่อลืมตาขึ้นมา โลกกลับเปลี่ยนไปเช่นนี้ล่ะ?

มีสิ่งเดียวที่สามารถปลอบโยนนางได้ก็คือ ตอนนี้แรงกดดันสายสุดท้ายได้จางหายไปหมดแล้ว

การยืนอยู่ที่แห่งนี้ ไม่ได้แตกต่างจากอยู่ด้านนอกเลย

หางตาของฉู่หลิวเยว่กระตุกอย่างรุนแรง

ถ้าหาก… ไม่คิดไปถึงอาณาเขตเทพเซียนที่กระจายอยู่บริเวณโดยรอบแล้วละก็ นางอาจจะรู้สึกดีกว่านี้

“ตอนนี้…พวกเรายัง…ออกไปได้หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่มองหน้าหรงซิวแล้วถามขึ้นอย่างยากลำบาก

หรงซิวเลิกคิ้วแล้วหัวเราะเบาๆ

“อาณาเขตเทพเซียนเข้าไปซ่อนในที่ของตนเองแล้ว อีกทั้งความวุ่นวายด้านบนก็สงบลงแล้ว แน่นอนว่าจะสามารถออกไปข้างนอกได้แล้ว”

ขณะที่พูดเขาก็กุมมือของฉู่หลิวเยว่เอาไว้แล้ว

นิ้วทั้งสิบสอดประสาน

ภายในใจของฉู่หลิวเยว่รู้สึกสงบลงเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า

“หากเป็นเช่นนั้นก็ดีแล้ว”

นางรู้สึกอยู่เสมอว่าหากอยู่ที่นี่ต่อไปจะต้องเกิดอันใดบางอย่างขึ้นแน่นอน…

“ไปกันเถอะ”

หรงซิวพูดขึ้น จากนั้นก็พาตัวนางพุ่งขึ้นไป

“ช้าก่อน”

ฉู่หลิวเยว่ส่งเสียงเรียกอย่างกะทันหัน จากนั้นก็หมุนตัวกลับแล้วเดินไปหนึ่งก้าว

พรึ่บ…

ทันใดนั้นก้อนหินที่กองอยู่ด้านหน้าก็แหวกออกสองข้าง เปิดทางตรงกลางให้นางอย่างรวดเร็ว!

การเคลื่อนไหวของฉู่หลิวเยว่หยุดชะงักไป

นางเพียงแค่… อยากจะหยิบเสื้อคลุมของหรงซิวขึ้นมาเท่านั้นเอง!

ฉู่หลิวเยว่กัดฟันกรอด ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมที่อยู่บนพื้นขึ้นมา

เสื้อคลุมตัวนั้นเปรอะเปื้อนฝุ่นอยู่บ้าง ฉู่หลิวเยว่สะบัดเสื้อเบาๆ

พรึ่บ…

ก้อนหินเหล่านั้นก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง จากนั้นมันก็เข้าแถวอยู่ที่ด้านหน้าของฉู่หลิวเยว่อย่างเป็นระเบียบ

ฉู่หลิวเยว่ “???”

“เหมือนว่าพวกมันจะเชื่อฟังคำสั่งของเจ้ามาก”

หรงซิวกลั้นขำ พร้อมรับเสื้อคลุมกลับไป ในขณะเดียวกันก็กระซิบที่ข้างหูของนางด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

ลมปราณอบอุ่นรดต้นคอ ทำให้ฉู่หลิวเยว่รู้สึกคันยุบยิบเล็กน้อย

นางหดคอลง ก่อนจะหันไปจ้องหรงซิวตาเขม็ง

“พูดบ้าอัน…”

พรึ่บๆ!

ก้อนหินหลายก้อนลอยขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก่อนจะพุ่งตรงไปทางหรงซิว!

ลมปราณเฉียบแหลม แล้วยังพุ่งออกมาด้วยความเร็วสูง!

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม นางสาวเท้าก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว พลังปราณดั้งเดิมที่อยู่ภายในกายก็พวยพุ่งขึ้นมา!

เมื่อสังเกตเห็นถึงการเคลื่อนไหวของนาง คาดไม่ถึงว่าก้อนหินเหล่านั้นก็หยุดตัวลงอย่างกะทันหัน!

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองตาเขม็ง

แล้วลมปราณที่รุนแรงอย่างมากนั่นล่ะ?

เหตุใดจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เหล่านี้ เมื่อมาอยู่กับนางแล้วถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ไปได้ล่ะ?

ฉู่หลิวเยว่คิดอันใดไม่ออก

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ยังไม่มีคำตอบ

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจเสียงยาวออกมา

“ช่างเถอะ ปัญหาเหล่านี้ค่อยคิดกันอีกครั้งหนึ่ง พวกเราออกจากที่นี่กันก่อนเถอะ”

ขณะที่พูดนางก็โบกมือไปยังก้อนหินที่อยู่ตรงหน้า

“รบกวนหลีกทางให้หน่อย”

พรึ่บ…

ก้อนหินเหล่านั้นแหวกทางให้นางในทันที

ทั้งสองคนเดินไปด้านหน้าแล้วลอยขึ้นไปด้านบนโดยพร้อมเพรียง!

ไม่มีแรงกดดันที่น่าหวาดกลัว การเคลื่อนไหวของทั้งสองคนราบรื่นเป็นอย่างมาก

แต่หลังจากผ่านไปสักพัก ฉู่หลิวเยว่ก็ได้ยินเสียงระลอกคลื่นดังขึ้นมาจากด้านล่าง

หัวใจของนางเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง จากนั้นก็ก้มลงไปมอง

ก้อนหินที่รวมตัวกันก่อให้เกิดเป็น “สายน้ำ” ไหลจากด้านล่างขึ้นมายังด้านบน!

ซึ่งครั้งนี้แตกต่างจากตอนที่อยู่ด้านนอก ครั้งนี้ก้อนหินเหล่านี้มีมารยาทกันอย่างมาก อีกทั้งยังเชื่อฟังนางอย่างถึงที่สุด

ทุกอย่างมีความเป็นระเบียบเรียบร้อยและพร้อมเพรียง!

นอกจากเสียงลมพัดแล้ว แทบจะไม่มีเสียงปะทะกันระหว่างพวกมันเลย

หากฉู่หลิวเยว่ไม่ก้มลงไปมองด้านล่าง นางก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความผิดปกติเลย

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกว่าตนเองกำลังจะบ้าแล้ว

เหตุใดก้อนหินเหล่านี้ถึงพัวพันกับนางเช่นนี้?

ก่อนหน้านี้นางล่วงเกินคนมาเป็นจำนวนไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยเห็นสิ่งใดที่ยืนหยัดหนักแน่นเท่ากับก้อนหินเหล่านี้มาก่อน

“หรือว่าพวกมันอยากจะไล่ตามไปเช่นนี้?”

ฉู่หลิวเยว่ถามขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หรงซิวชะงักไปเล็กน้อย และหัวเราะขึ้นทันที

“เจ้าไม่รู้สึกเลยหรือว่า ก้อนหินเหล่านี้ไม่ได้ไล่สังหารเจ้า แต่กลับต้องการ… ติดตามเจ้า”

……….