ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1656

……….

แปะๆ

ชายสวมชุดดำตบมือขึ้น พร้อมพูดด้วยใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“เป็นฉากที่น่าประทับใจเสียจริง ซั่งกวนเยว่ ตราบใดที่เจ้ามอบของสิ่งนั้นให้แก่ข้า เจ้าก็สามารถพาเขาออกไปได้เลย พ่อลูกสุขสันต์ได้พบกันใหม่ ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดี เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

เมื่อได้ยินดังนั้นฉู่หนิงก็ได้สติกลับคืนมา

เขาหันหน้ากลับไปมองทางชายสวมชุดดำผู้นั้นและขมวดคิ้วแน่นขึ้น

คนผู้นี้… การที่อีกฝ่ายพาเขาออกจากดินแดนรกร้าง และนำเขามาขังไว้ที่นี่ ที่แท้ก็เพื่อ… ข่มขู่เยว่เออร์อย่างนั้นหรือ?

“เยว่เออร์ เขาต้องการให้เจ้ามอบสิ่งใด?”

ฉู่หนิงเกาะลูกกรงด้วยมือทั้งสองข้าง พร้อมถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

แม้ว่าร่างกายและจิตวิญญาณของเขาใกล้จะแตกสลายเต็มที แต่หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเยว่เออร์แล้ว เขายังคงรู้สึกตื่นตัวเป็นอย่างมาก

ผู้ชายคนนี้มีฝีมือแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้มาก

คนแบบนี้จะต้องการของสิ่งใดกัน?

สิ่งที่สามารถทำให้เขาทุ่มเทมากขนาดนี้… แค่คิดก็รู้แล้วว่า ของที่เขาต้องการนั้น ต้องไม่ใช่ของธรรมดาอย่างแน่นอน!

ถ้าเช่นนั้นก็เป็นไปได้อย่างมากว่า มันจะต้องเป็นของสำคัญอย่างยิ่งของเยว่เออร์!

“เยว่เออร์ เขาต้องการอันใดกันแน่?”

ฉู่หนิงจ้องฉู่หลิวเยว่ตาเขม็ง

“พ่อไม่ต้องการให้เจ้าเสียสละเพื่อพ่อขนาดนั้น เจ้า…”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ

“ท่านพ่อวางใจเถอะ ในเมื่อข้ามาที่นี่แล้ว นั่นหมายความว่าข้าตัดสินใจดีแล้ว สำหรับข้าแล้วไม่มีของสิ่งใดที่สำคัญไปมากกว่าท่าน”

ภายในใจของฉู่หนิงรู้สึกเศร้าใจและเห็นใจ

เขาเป็นคนฉลาด แค่คำตอบของฉู่หลิวเยว่ เขาก็สามารถมั่นใจได้แล้วว่า สิ่งของที่ทำการแลกเปลี่ยนกันนั้นต้องเป็นของวิเศษที่หาได้ยากยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้นยังสำคัญสำหรับนางมากด้วย!

ฉู่หนิงส่ายหน้าแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า

“ไม่… เยว่เออร์ พ่อเป็นลูกธนูที่สุดแรงบินแล้ว เหตุผลที่สามารถอดทนได้ถึงวันนี้ เพียงแค่คิดว่าอยากจะเจอหน้าเจ้าอีกสักครั้ง ในเมื่อตอนนี้ได้เจอแล้ว ในใจของพ่อก็ไม่ได้มีอันใดให้เป็นกังวลอีก…”

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่า เยว่เออร์กับชายคนนั้นได้ทำข้อตกลงอันใดกันไว้

แต่เขาก็สามารถมั่นใจได้เลยว่า เยว่เออร์จะต้องหลีกทางให้แน่นอน

“…ก่อนหน้านี้…พ่อไม่เคยปล่อยให้ลูกได้รับความอยุติธรรมเลย…ตอนนี้…ก็เหมือนกัน…”

ฉู่หนิงมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาลึกล้ำ น้ำเสียงอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

มันก็เป็นเพียงเรื่องของความตายเท่านั้น

เขาไม่อยากทำให้เยว่เออร์ต้องรู้สึกกดดันและเจ็บปวดโดยมีเขาเป็นสาเหตุ

“พ่อ…ทำอันใดเพื่อเจ้าได้ไม่มาก…แค่กๆ …มีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถทำได้ นั่นคือไม่เป็นภาระของเจ้า…แค่กๆ …”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“ท่านพ่อ พวกเราเป็นพ่อลูกกัน เดิมทีแล้วก็สามารถเชื่อมโยงด้วยสายเลือด เรื่องนี้จะนับว่าเป็นภาระได้อย่างใด? การที่ช่วยท่านกลับไปนั้นถือเป็นสิ่งที่ข้าควรจะทำ…”

นางยังพูดไม่ทันจบ

ฉู่หนิงก็จ้องมองอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ยิ้มออกมา

แววตานี้ รอยยิ้มนี้ ได้แทนคำพูดเป็นพันเป็นหมื่นคำ

เขาพูดว่า

เหมือนกับมีอันใดบางอย่างมากระแทกหัวใจของฉู่หลิวเยว่อย่างรุนแรง!

นางเม้มริมฝีปากแน่น

ความจริง…

เขาควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว

ตั้งแต่นางจากแคว้นเย่าเฉินมา กลับไปยังเทียนลิ่ง แล้วยังมาถึงอาณาจักรเสิ่นซวี่…

ภายในเวลาที่ยาวนานขนาดนี้ อีกทั้งยังมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย

เขาจะไม่รู้อันใดเลยได้อย่างใด?

นางสามารถยอมรับต่อหน้าทุกคนว่านางคือซั่งกวนเยว่

แต่เมื่ออยู่กับฉู่หนิงเท่านั้นที่นางยังทำตัวเป็นฉู่หลิวเยว่โดยไม่รู้ตัว

“… เยว่เออร์เกิดมาก็เป็นคนขี้ขลาดขี้อาย แล้วเหตุใดถึงเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนั้น ราวกับกลายเป็นคนละคน?”

“ต่อให้ใบหน้าและร่างกายยังเหมือนเดิมทุกประการ ความทรงจำก็ไม่ผิดเพี้ยน แต่…”

ไม่มีใครรู้จักลูกสาวดีไปมากกว่าพ่ออีกแล้ว

ฉู่หนิงหลับตาลงเบาๆ

แน่นอนว่าเขารู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว

ต่อให้ทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกต้อง แต่ก็มีเรื่องบางอย่างที่เขาสามารถสัมผัสได้

งดงามกระจ่างใส

หัวใจของฉู่หนิงเหมือนมีอันใดบางอย่างบีบรัดเอาไว้จนแน่น

แม้เขาจะไม่รู้ว่าสิ่งนี้มันคืออันใดกันแน่ แต่ก็สามารถสัมผัสได้ว่าของสิ่งนี้ไม่ใช่ของธรรมดา!

อีกทั้งเหมือนว่าจะมีความสำคัญกับเยว่เออร์อย่างยิ่ง!

หลังจากที่ไข่มุกธาราเม็ดนั้นปรากฏขึ้นมา ใบหน้าของนางก็ซีดขาวลงไปหลายส่วน

ทว่าหลังจากชายสวมชุดดำผู้นั้นมองเห็นไข่มุกธาราแล้ว ลมปราณรอบกายของเขาก็เกิดความผันผวนขึ้นอย่างมาก

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองไปด้านหน้า และสะบัดข้อมือออกไป!

“ในเมื่อเจ้าต้องการมัน… เจ้าก็ไปเอามันเองสิ!”

พรึ่บ!

ชายสวมชุดดำสะบัดแขนเสื้อ และรีบแย่งชิงไข่มุกธารานั้นอย่างกระตือรือร้น!

กลุ่มหมอกดำที่หนาทึบพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา และปกคลุมไข่มุกธาราเม็ดนั้นอย่างรวดเร็ว

เพียงแค่มองไป ไข่มุกธาราที่เคยสว่างแวววาวกลับมีเงามืดปกคลุมหนึ่งชั้น และดูมืดคล้ำไปอย่างมาก

ลมปราณและแรงกดดันที่ปกคลุมอยู่บนนั้นเหมือนถูกระงับลงในทันที!

หลังจากนั้นไม่นานของสิ่งนั้นก็ตกลงที่กลางฝ่ามือของชายผู้นั้น

เขามองไข่มุกธาราที่อยู่กลางฝ่ามือด้วยความโลภ แม้กระทั่งมิติที่อยู่โดยรอบก็เริ่มผันผวนขึ้น เพราะความตื่นเต้นของเขา!

“ในที่สุด…”

เพื่อตามหาของสิ่งนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะต้องใช้เวลานานมากแค่ไหน และต้องได้รับความทุกข์ทรมานมากเท่าใด!

ในที่สุดตอนนี้ของชิ้นนี้ก็ตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นด้วยความเย็นชา

“ตอนนี้ก็คงปล่อยท่านพ่อของข้าได้แล้วสินะ?”

ชายสวมชุดดำเบือนหน้าออกมาจากไข่มุกธาราอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นก็หันไปมองทางฉู่หลิวเยว่

“เหอะ นับว่าเจ้าเฉลียวฉลาด…”

เดิมทีเขาคิดว่านางจะเล่นลูกไม้อันใด แต่เมื่อดูจากตอนนี้แล้ว เหมือนว่าเขาจะคิดมากไป

เพียงเพื่อฉู่หนิงคนเดียว ถึงกับยอมเสียสละของวิเศษขนาดนี้… เรื่องโง่เขลาเช่นนี้ มีแต่นางเท่านั้นที่สามารถทำได้สินะ?

เขาหัวเราะออกมาอย่างภูมิใจ

“ได้สิ”