ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1676

……….

ฉู่หนิงตื่นตะลึงอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยปากถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนักว่า

“นี่… นี่แปลว่าข้ายังสามารถฝึกตนต่อได้อยู่อย่างนั้นหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่พลันรู้สึกราวหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก

“ท่านพ่อ ท่านยิ่งกว่าฝึกตนต่อได้แล้วหนา นี่ท่านได้ฝืนฟ้าเปลี่ยนชะตาไปแล้ว!”

ต้องรู้ก่อนว่า บัดนี้กระทั่งตัวนางก็ยังมิอาจหลอมสร้างร่างศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองขึ้นมาได้!

คาดไม่ถึงเลยว่าบิดาจะชิงนำหน้านางไปก่อนแล้ว!

ยิ่งไปกว่านั้น… ยังเป็นร่างศักดิ์สิทธิ์ที่หาได้ยากเช่นนี้อีก!

ตอนนี้เป็นจอมยุทธ์ระดับหนึ่งแล้วอย่างใด?

มีชีพจรเทียนจิงอยู่ ยังต้องห่วงเรื่องการฝึกตนอยู่อีกหรือ?

วิ่งหัวหมุนอยู่รอบใหญ่อยู่นาน ที่แท้นี่ก็เป็นเรื่องน่ายินดี!

ฉู่หนิงเห็นนางดีอกดีใจก็ยิ้มออกมา

“เป็นเช่นนี้แล้ว แสดงว่าคราวหลังพ่อก็สามารถช่วยเยว่เออร์ต่อได้แล้ว?”

เขากังวลใจมาโดยตลอดว่าตัวเองจะกลายเป็นภาระของเยว่เออร์ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าฟ้าจะยังเมตตาเปิดทางให้เขา!

ในใจของฉู่หลิวเยว่ทั้งรู้สึกดีใจและปลาบปลื้ม

หลังรับรู้ว่าตนมีร่างศักดิ์สิทธิ์อมตะอยู่ในการครอบครอง สิ่งแรกที่บิดาคิดถึงก็ยังคงเป็นนาง

นางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะตอบว่า

“ข้าเพียงต้องการให้ท่านพ่อได้อยู่ดีมีสุข เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ”

ช่วงเวลาที่เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย นางทรมานจนใจแทบขาดอยู่รอมร่อ

นางกังวลอยู่ทั้งวันทั้งคืน ครุ่นคิดอยู่แต่ว่าทำอย่างใดจึงจะช่วยคนกลับมาได้อย่างเร็วที่สุด

แค่คิดว่าเขาต้องผจญกับความทรมานแบบใดบ้าง นางก็รู้สึกวิตกกังวลอย่างมิมีผู้ใดเทียบแล้ว

ฉู่หนิงลูบศีรษะนางอย่างรักใคร่

“เยว่เออร์ เด็กโง่เอ๊ย”

บัดนี้นางเก่งกาจขึ้นมาขนาดนี้แล้ว เขารอคอยที่จะได้อยู่เคียงข้างนาง หากกลายเป็นได้แค่ภาระของนาง มันก็คงดีกว่าหากปัญหานี้ไม่มีอยู่

ตอนนี้เขาก็สามารถปล่อยวางความกังวลนี้ได้ในที่สุด

หลังจากยืนยันเรื่องนี้ได้แล้ว บรรยากาศโดยรอบพลันผ่อนคลายลงทันตาเห็น

บนดวงหน้าของฉู่หนิงเองก็ประดับรอยยิ้มอย่างที่ไม่ได้เห็นมานาน

คนทั้งหลายพากันสาวเท้าก้าวไปด้านหน้า ระหว่างที่เดินไปพลาง ฉู่หลิวเยว่ก็ถามคำถามที่เกี่ยวข้องไปพลางด้วย

นางอยากรู้มากจริงๆ ว่าบิดาประสบเหตุการณ์แบบใดมากันแน่ถึงได้พบกับโชคดีเช่นนี้

น่าเสียดายที่ตัวฉู่หนิงเองก็จำได้ไม่แน่ชัดนัก

ระหว่างที่ถูกกักขังเป็นระยะเวลาอันยาวนาน เขาเร่ร่อนไปมาหลายต่อหลายที่นัก แต่กลับมิรู้ว่าตนไปที่ใดมาบ้าง

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังทนทรมานกับความเจ็บปวดมาไม่น้อย หลายต่อหลายครั้งที่หมดสติไป จึงมีเรื่องราวมากมายที่จำได้ไม่ชัดเจนนัก

แม้จะเคยตกอยู่ระหว่างความเป็นความตายมาหลายต่อหลายครั้ง แต่เขาก็มิได้ใส่ใจ

ในหัวของเขามีเพียงความคิดเดียวคือต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อพบเยว่เออร์

อีกอย่างยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เขาเองไม่ค่อยเข้าใจนัก ต่อให้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา เขาเองก็ไม่รับรู้เลยแม้แต่น้อย

อย่างเช่นชีพจรของเขา หรือจะเป็นอาณาเขตเซียนเทพของเขาเอง

พูดมาจนถึงท้ายที่สุด ฉู่หลิวเยว่ก็พอเดาออกได้รางๆ ว่าร่างศักดิ์สิทธิ์อมตะของบิดาน่าจะได้มาตอนที่อยู่ในสุสานสังหารเทพโดยมิได้ตั้งใจ

แล้วก็… ยังมีคราก่อนที่คนของจวินจิ่วชิงทำพลาดมหันต์ ขาดการติดต่อกับบิดาในครานั้น

ฉู่หลิวเยว่ทำได้แค่ทอดถอนใจ ความจริงช่างคาดเดาได้ยากอย่างที่คิดไว้

ตอนนั้นนางเคยคิดบ้างหรือไม่หนอว่าบิดาจะได้ไปประสบผจญภัยเช่นนี้?

“ร่างศักดิ์สิทธิ์อมตะร่างนี้เป็นไปได้ว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับบรรดาผู้แข็งแกร่งที่เคยสิ้นชีพอยู่ในสุสานสังหารเทพ”

หรงซิวกล่าว

ฉู่หลิวเยว่คิดไปคิดมา รู้สึกว่านี่ดูเป็นข้อสันนิษฐานที่เป็นไปได้มากที่สุด

เพียงแต่…

“ข้ากลับรู้สึกว่าที่แห่งนี้…”

นางลังเลอยู่พักหนึ่ง ท้ายที่สุดก็มิได้เอ่ยคำพูดที่เหลือต่อจนจบ แต่กลับเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาแทน

“รอหาตัวองค์ไท่จู่เจอก่อน พวกเราค่อยออกไปจากที่นี่กัน”

เดิมทีที่พวกเขามาที่นี่ก็เพียงเพื่อช่วยท่านพ่อกลับไปเท่านั้น

รอจนจัดการเรื่องราวเสร็จสิ้น สามารถออกไปได้อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนถือเป็นเรื่องดีที่สุดแล้ว

ฉู่หนิงชะงักครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่า

“เยว่เออร์ องค์ไท่จู่ท่านนี้… มิทราบว่า…”

ฉู่หลิวเยว่พลันหัวเราะออกมา

ตลอดทางมานี้นางเอาแต่ถามบิดา ส่วนเรื่องของนางเองแทบไม่มีเวลาได้เล่าให้บิดาฟังเลยด้วยซ้ำ

“ข้าจะค่อยๆ ทยอยเล่าให้ท่านฟังก็แล้วกัน…”

…

ฟากนี้ ฉู่หลิวเยว่กำลังเล่าเรื่องราวของตัวเองและสิ่งที่ประสบพบเจอมาเล่าให้ฉู่หนิงฟังไม่หวาดไม่ไหว

อีกฟากหนึ่ง อารมณ์ของพวกหนานอวี่สิงกลับมิสู้ดีเท่าไรนัก

บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดแลเย็นยะเยือก

หัวคิ้วของหนานอวี่สิงขมวดเข้าหากันแน่นจนเป็นปม

“ผู้อาวุโสอูเผิง คำพูดเมื่อครู่ของท่านเป็นเรื่องจริงหรือ? ที่ว่าของสิ่งนั้นมิได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว?”

ผู้อาวุโสอูเผิงมีสีหน้าเย็นชายิ่ง เขาปรายตามองหนานอีอีพลางตอบเอ่ยเสียงทุ้ม

“คุณหนูรองมีความรู้สึกไวต่อสิ่งของชิ้นนั้นอย่างมาก ท่านคิดว่าอย่างใดเล่า?”

สีหน้าของหนานอีอีดูแทบไม่ได้แม้แต่น้อย

“ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วจริงๆ น่าแปลก… ก่อนหน้านี้ข้าจับสัมผัสมันได้แล้วชัดๆ … ตอนนี้เหตุใดถึงได้หายไปแล้ว?”

ผู้อาวุโสไป๋ถงเอ่ยถามอย่างอดรนทนไม่ไหว

“ความหมายของท่านก็คือ… ของสิ่งนั้นเคลื่อนย้ายตัวเองอย่างนั้นหรือ?”