ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1677

……….

“ไม่น่าใช่หรอกกระมัง…”

คิ้วโก่งราวใบหลิ่วของหนานอีอีเลิกขึ้น น้ำเสียงกลับแฝงด้วยความไม่มั่นใจอยู่หลายส่วน

“ท่านพ่อไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน…”

นางยังคิดอยู่เลยว่าการมารอบนี้ก็แค่หาของให้เจอแล้วนำกลับไปด้วยก็ได้แล้ว อย่างใดเสียคนที่สามารถหาร่องรอยของสิ่งนี้ได้ในใต้หล้านั้นมีน้อยจนแทบนับนิ้วได้

ใครจะไปล่วงรู้เล่าว่าจะเป็นปัญหามากขนาดนี้?

ตอนนี้พวกนางต่างทรมานสังขารกันอยู่นาน กระทั่งเงาร่างของมันก็ยังหาไม่เจอด้วยซ้ำ

“แต่อย่างใดเสียของสิ่งนี้ก็หาใช่ของธรรมดาไม่ บางทีอาจเคลื่อนย้ายที่ไปแล้วจริงๆ ก็เป็นได้”

ผู้อาวุโสอูเผิงกล่าวพลางตรึงสายตามองหนานอีอี

“คุณหนูรองพอจะตรวจสอบให้ละเอียดอีกคราหนึ่ง ดูหน่อยสิว่าจะหาเบาะแสของมันได้บ้างหรือไม่?”

เดิมเรื่องนี้ควรเป็นเขาที่ต้องลงมือทำ ทว่าก่อนหน้านี้เขาเพิ่งใช้แผ่นจานซิงหลัวไป ภายในระยะเวลาสั้นเพียงนี้ย่อมมิอาจใช้งานมันได้อีกเป็นครั้งที่สอง

ดังนั้นจึงทำได้แค่โยนความหวังไปลงที่หนานอีอีแล้ว

หนานอีอีเม้มปากแน่น

“ข้าจะลองดู”

เหตุผลที่บิดายืนกรานจะให้นางมาให้ได้ ก็เพราะนางมีพรสวรรค์อย่างที่กล่าวมาข้างต้น

มาบัดนี้ได้ใช้ประโยชน์ตามที่คาดไว้แล้วจริงๆ

เพียงแต่หลังจากที่นางใช้ประสาทสัมผัส พลังและแรงใจของนางเองจะถูกเผาผลาญไปในปริมาณมาก หลังจากนี้ระยะเวลาหนึ่งจะรู้สึกไม่สบายตัว ดังนั้นนางจึงไม่ค่อยชอบทำเช่นนี้เท่าไรนัก

แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

หนานอีอีปิดเปลือกตาลง สองมือผสานกันเบื้องหน้ากลายเป็นมุทราแปลกประหลาดท่าหนึ่ง

หลังจากนั้น พลันมีลวดลายลายหนึ่งปรากฏรางๆ อยู่บนบริเวณหว่างคิ้วของนาง!

หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง นางก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก่อนจะยกนิ้วชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

“อยู่ทางนั้น!”

หนานอวี่สิงพลันเผยสีหน้าพออกพอใจออกมา

“อีอีทำได้เยี่ยมจริงๆ!”

หนานอีอีได้ยินเช่นนั้น สีหน้าเองก็เผยแววพึงพอใจอย่างสะกดกลั้นไว้ไม่อยู่

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว!”

แม้นางจะหัวดื้อไปบ้าง แต่ก็ยังมีความสามารถอยู่จริง

มิเช่นนั้นแล้ว นางเองก็คงไม่สามารถเป็นที่ชื่นชอบได้หลายปีขนาดนี้

อย่างใดเสียนี่ก็ยังเป็นโลกที่ให้การยอมรับจากความสามารถนี่นะ

“ในเมื่อรู้ทิศทางแน่ชัดแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ!”

หนานอวี่สิงพูดพลางเตรียมตัวออกเดินไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น

เขาอยากจะหาของที่ว่านั่นให้เจอเร็วๆ แล้วก็รีบออกไปจากที่นี่เสียที!

ทว่า ผู้อาวุโสไป๋ถงและผู้อาวุโสอูเผิงกลับมิได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

อีกทั้งสีหน้าของคนทั้งสอง ดูไปแล้วแปลกพิกลอยู่ไม่น้อย

หนานอวี่สิงขมวดคิ้วอย่างอดไม่อยู่

“ผู้อาวุโสทั้งสอง เหตุใดไม่เดินเล่า?”

คนทั้งสองสบสายตากันรอบหนึ่ง ต่างก็มองเห็นความสับสนในแววตาของอีกฝ่าย

ผู้อาวุโสไป๋ถงค่อยๆ กล่าวออกมาอย่างเนิบนาบ

“คุณชายใหญ่ หรือว่าท่านมิสังเกตเลยหรือว่ามีอันใดไม่ถูกต้อง?”

สีหน้าของหนานอวี่สิงพลันทึ่มทื่อ

ไม่ถูกต้อง?

มีอันใดไม่ถูกต้องกัน?

มิใช่ว่าอีอีจับสัมผัสได้แล้วหรือ?

นี่ก็พิสูจน์แล้วอย่างใดเล่าว่าของสิ่งนั้นอยู่ใกล้ๆ นี้!

ผู้อาวุโสอูเผิงเอ่ยเสียงเข้ม

“ที่คุณหนูรองชี้ไปเมื่อครู่… ก็คือทิศทางที่พวกหรงซิวจากไปก่อนหน้านี้”

หนานอวี่สิงพลันอ้ำอึ้ง ปฏิกิริยาแรกหลังจากนั้นคือหันไปมองหนานอีอี ในแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

“อีอี?”

แม้เขาจะไม่ได้เอ่ยถามอันใดออกไป แต่สายตาของเขาก็สื่อความหมายแทนทุกอย่างแล้ว

หนานอีอีพลันรู้สึกเจ็บใจ

“ท่านพี่! นี่ท่านหมายความว่าอย่างใด? ท่านสงสัยข้าหรือ? ข้าต้องผลาญลมปราณตัวเองไปมากกว่าจะจับสัมผัสปราณอ่อนๆ นั่นได้นะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน