ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1678

……….

สุ้มเสียงของฉู่หลิวเยว่ขาดห้วงลงฉับพลัน นางตวัดสายตาขึ้นมามองอย่างรวดเร็ว!

ตอนนั้นเป็นเวลาพลบค่ำพอดี พระอาทิตย์ยามค่ำกำลังลับขอบฟ้าฟากประจิม

รัศมีเส้นโค้งสุดท้ายค่อยๆ ซ่อนหายไปในแผ่นเมฆหนาเป็นชั้น สีส้มอุ่นตาแผ่ขยายไปทั่วผืนฟ้าราวกับเคลือบทั่วท้องนภาให้ฉาบไปด้วยทองคำ

สำหรับภายในสุสานสังหารเทพแล้ว ภาพฉากที่สว่างเรืองรองเช่นนี้ช่างหาดูได้ยากโดยแท้

ทว่าภายใต้ที่แห่งนี้ ตำแหน่งที่เชื่อมฟ้าดินเข้าด้วยกันกลับถูกอันใดบางอย่างฉาบทับเป็นเงาจางไว้ชั้นหนึ่ง

กระทั่งแสงสว่างยามตะวันตกดินยังมิอาจส่องแสงทะลุผ่านมันออกมาได้

ยามมองดูจากที่ไกลๆ แล้ว ราวกับแผ่นสีดำที่ก่อตัวอยู่นานแฝงไว้ซึ่งไอลมปราณชวนเย็นยะเยือก

จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็ค่อยๆ พบว่าแผ่นสีดำผืนนั้นกำลังแผ่ขยายออกอย่างต่อเนื่อง

อีกทั้งยังเหมือนว่าสุ้มเสียงก้องกัมปนาทเมื่อครู่เองก็ดังมาจากฟากนั้นด้วย

จะบอกว่าเป็นเสียงอัสนีบาตฟาดผ่าก็ฟังไม่ค่อยเหมือนนัก

ระยะทางห่างไกลกันปานนี้ จึงได้ยินเพียงเลือนราง ไม่ชัดเจนเท่าไร

“นั่นมัน… คือสิ่งใดกัน?”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วน้อยๆ

ลมปราณสายนี้… ให้ความรู้สึกผิดปกติอยู่ไม่น้อยจริงๆ

ฉู่หนิงตอบทันควัน

“นั่นคือกำแพง”

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับตื่นตะลึง นางหันศีรษะไปมองเขา

“กำแพง?”

ฉู่หนิงผงกศีรษะ สองตาจ้องแผ่นสีดำที่อยู่ไกลออกไปเขม็งด้วยสีหน้าแข็งทื่อ

“ถูกต้อง ก่อนหน้านี้ข้าเองก็เคยเห็นกำแพงนี้อยู่สองครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม”

พูดไปพลาง ฉู่หนิงก็ยกมือขึ้นมาชี้ไปยังสองฟากของแผ่นสีดำ

“กำแพงนี่เริ่มจากด้านนี้ขยายยาวไปจนถึงอีกด้าน ในระยะเวลาครึ่งก้านธูป มันก็เข้ายึดครองเนื้อที่ทั้งหมดในเส้นแนวนอนตามระยะสายตาของพวกเราได้แล้ว”

ฉู่หลิวเยว่มองตามทางที่นิ้วเขาชี้ พบว่าผืนแผ่นสีดำกำลังแผ่ขยายออกไปทางสองด้านด้วยความว่องไวอยู่จริงๆ

ตอนนั้นเอง นางก็มองเห็นลักษณะของกำแพงชั้นนั้นได้รางๆ แล้ว

มันเคลือบสีดำทั้งแนว ใหญ่โตน่าเกรงขาม สูงใหญ่จนมิอาจเอื้อมถึง

แม้นยังมิทันได้เข้าใกล้ นางก็รับรู้ได้ถึงลมปราณอันดุดันบนกำแพงนั่น!

นางลอบขมวดคิ้วกับตัวเอง

ลมปราณเข้มข้นเช่นนี้… ย่อมมิได้เกิดขึ้นอย่างไร้ที่มาที่ไปแน่

“ท่านพ่อ กว่ากำแพงนี้จะปรากฏขึ้นมาได้ใช้เวลานานเท่าไรในแต่ละรอบ? สองครั้งก่อนเองก็ปรากฏขึ้นปุบปับเช่นนี้เหมือนกันหรือ?”

ฉู่หนิงส่ายศีรษะ

“เวลาปรากฏตัวของมันไม่แน่นอน จนถึงตอนนี้ข้าเองก็เคยเห็นมันแค่สามครั้ง อีกทั้งก่อนหน้านี้สภาพร่างกายและจิตใจของข้าย่ำแย่ยิ่งจึงมิได้ใส่ใจมันมาก รู้เพียงว่าทุกครั้งมันจะปรากฏขึ้นยามอาทิตย์ลับฟ้า แล้วหายไปยามฟ้าสว่าง ไม่เคยปรากฏตัวขึ้นตอนกลางวันมาก่อน”

เขาชะงักไปชั่วขณะ ก่อนกล่าวเสริมว่า

“ตอนเห็นกำแพงนี้ครั้งแรก ข้าเพิ่งถูกเนรเทศมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ตอนนั้นข้าคิดว่าหากข้ามกำแพงนั่นไปก็จะสามารถออกจากที่นี่ได้ ดังนั้นจึงพยายามมุ่งไปฟากโน้นอย่างสุดความสามารถ หากแต่ยังมิทันไปถึง ฟ้าก็สว่างแล้ว ส่วนมันก็หายวับไปทั้งแบบนั้น”

“ภายหลังข้าจึงรู้ว่า ข้าจะออกไปได้หรือไม่นั้น หาได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกับมัน ข้าเองก็เลยไม่ได้สนใจมันอีก”

ฉู่หลิวเยว่ผงกศีรษะเป็นเชิงเข้าใจ

ยลเห็นภูผา วิ่งม้าจนตัวตาย

แม้ว่ามองจากตรงนี้แล้วกำแพงนั่นดูอยู่ห่างออกไปไม่มาก

แต่หากคิดจะไปใกล้มันจริงๆ เกรงว่าต้องเสียเวลาไปไม่ใช่น้อย

แต่ว่าเหตุใดจู่ๆ ที่แห่งนี้ถึงมีกำแพงโผล่ขึ้นมาได้เล่า?

สุสานสังหารเทพแห่งนี้ช่างสรรหามีสถานที่แปลกๆ มากมายโดยแท้…

ในตอนที่นางตัดสินใจจะนิ่งรอดูความเปลี่ยนแปลงของมันนั่นเอง หินก้อนหนึ่งพลันโจนออกมาจากแหวนเฉียนคุน แล้วกลิ้งหลุนๆ มาหยุดข้างเท้าฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่ก้มศีรษะมอง

หินก้อนนั้นกลิ้งตัวไปทางข้างหน้า

คิ้วเรียวดำขลับของฉู่หลิวเยว่เลิกขึ้น แต่กลับมิได้ขยับเท้าแต่อย่างใด

ไม่นานนัก หินก้อนที่สองก็กระโดดออกมาชนเข้ากับข้างเท้าของฉู่หลิวเยว่เช่นกัน จากนั้นเริ่มกลิ้งหลุนๆ ไปยังเบื้องหน้า

ครานี้มันเคลื่อนที่ไปไกลกว่าหินก้อนแรกมาก ทว่าทิศทางที่พากันกลิ้งไป… ล้วนแต่มุ่งไปยังกำแพงสุดขอบฟ้าอันนั้น!

ในตอนที่หินก้อนที่สามโดดผลุงออกมา ฉู่หลิวเยว่ถึงได้เอ่ยปากขึ้นมาในท้ายที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน