ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1681

……….

ฉู่หลิวเยว่ก้าวไปด้านหน้าสองสามก้าว

ทว่าสุ้มเสียงนั้นกลับยังคงห่างไกลเหมือนเก่า ราวกับดังแว่วมาจากที่ไกลๆ คล้ายมีคล้ายไม่มี

เหมือนขนนกที่กวาดปัดเบาๆ อยู่ในใจ หยอกเย้าให้รู้สึกคันยุบยิบ

ฉู่หลิวเยว่ก้าวขาไปข้างหน้าอีกครา สองตาจ้องเขม็งไปยังกำแพงสีดำที่อยู่เบื้องหน้า

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของนาง ฉู่หนิงพลันเอ่ยถามออกไปว่า

“เยว่เออร์ เจ้ากำลังทำอันใดน่ะ?”

ฉู่หลิวเยว่พลันสะดุ้ง ได้สติกลับคืนมาโดยพลัน

เมื่อสบเข้ากับสีหน้าของฉู่หนิง นางพลันเข้าใจถึงอันใดบางอย่าง

“ท่านพ่อ ท่านไม่ได้ยินเสียงอันใดหรือ?”

สีหน้าของฉู่หนิงฉายแววงุนงง

“เสียงอันใดหรือ ไม่มีหนา”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วทันควัน

“ท่านเดินมาตรงนี้หน่อยซี ลองฟังให้ดีๆ อีกรอบ”

ฉู่หนิงเดินไปตามคำบอก หยุดยืนอยู่ข้างกายนาง ก่อนจะเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

จากนั้น เขาก็ส่ายศีรษะ

“ไม่ได้ยิน”

เขาไม่ได้ยินเสียงอันใดทั้งนั้นหนา

ใจของฉู่หลิวเยว่พลันบังเกิดความรู้สึกบางเบาบางอย่างขึ้นมา

หรือว่าเป็นเพราะตอนนี้ขั้นพลังปราณของท่านพ่ออยู่ที่จอมยุทธ์ระดับหนึ่ง ทักษะการได้ยินไม่สู้นางก็เลยไม่ได้ยิน?

นางเบนสายตาไปมองหรงซิว

คนทั้งสองสบสายตาเข้าหากัน

หรงซิวกล่าวถาม

“เยว่เออร์ เจ้าได้ยินสิ่งใด?”

ใจของฉู่หลิวเยว่พลันร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“เจ้าก็ไม่ได้ยินหรือ?”

หรงซิวพยักหน้า

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปากแน่น

หากท่านพ่อไม่ได้ยินอยู่คนเดียวก็แล้วไปเถอะ แต่ตอนนี้กระทั่งผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งกว่าอย่างหรงซิวเองก็ไม่ได้ยินเช่นกัน

นี่…

หรือว่ามีแค่นางที่ได้ยินจริงๆ?

นางหลับตาลงอีกรอบเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดไป

แม้สุ้มเสียงนี้จะทุ้มแลแผ่วเบานัก แต่กลับมีการบรรเลงอยู่จริงๆ

นางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า

“… ที่ข้าได้ยินมา เหมือนว่าจะมีคนกำลังดีดฉินอยู่”

ท่วงทำนองเสนาะหู ไพเราะจับใจนัก

จังหวะของมันนุ่มนวลเชื่องช้า แต่กลับคว้าใจคนฟังได้อยู่หมัด

“เสียงนี้เหมือนจะดังมาจากในกำแพงเลย”

ฉู่หลิวเยว่พูดไปพลางสาวเท้าก้าวไปยังเบื้องหน้า

ยิ่งเข้าใกล้กำแพงมากเท่าไร ไอปีศาจที่อบอวลเข้มข้นก็ยิ่งน่าหวาดหวั่นมากขึ้นเท่านั้น

แต่มิรู้ว่าเป็นเพราะหินเหล่านั้นหรือไม่ ฉู่หลิวเยว่ถึงได้ไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย

ไม่นาน นางก็ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้อย่างรวดเร็ว

ฉู่หนิงกับหรงซิวเองก็ตามเข้ามาด้วย

หรงซิวยังปกติ หากแต่ในเวลาไม่นาน สีหน้าของฉู่หนิงกลับซีดขาวลงไม่น้อย

แม้ตอนนี้เขาจะกำลังใช้งานร่างศักดิ์สิทธิ์อมตะอยู่ แต่พลังจอมยุทธ์แต่เดิมกลับยังอยู่ที่ระดับหนึ่งเท่านั้น ข้อนี้อย่างใดก็มิอาจหักล้างได้

นอกจากจะใช้ข้อได้เปรียบของร่างศักดิ์สิทธิ์แล้ว ทักษะด้านอื่นๆ ของเขากับผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูงยังคงมีช่องว่างห่างกันอยู่ไม่น้อย

ฉู่หลิวเยว่กล่าวว่า

“ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องเข้ามา ข้าแค่เข้าไปตรวจสอบว่าของสิ่งนี้มีอันใดกันแน่เสร็จก็จะกลับกันแล้ว ถวนจื่อ เจ้าคอยอยู่กับเขาก่อนแล้วกัน”

ถวนจื่อได้ยินดังนั้นก็ผงกศีรษะ วิ่งกึ่งกระโดดผลุงไปอยู่ข้างกายฉู่หนิงแล้วดึงมือของเขาเอาไว้

“ท่านปู่ฉู่ ข้ามาแล้ว!”

ฉู่หนิงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของถวนจื่ออยู่แล้ว ทว่าทุกครั้งที่เห็นตัวเล็กน่ารักขาวดั่งหิมะของนาง ก็มักลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท หลงเหลือแต่ความชมชอบและรักใคร่เอ็นดูอยู่เต็มอกเท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน