ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1684

……….

ความรู้สึกเย็นเยียบสายหนึ่งพลันแล่นขึ้นจากฝ่าเท้าปราดขึ้นไปยังด้านบน!

ไอเย็นยะเยือกที่พัดผ่านตามมาทำเอาฉู่หลิวเยว่หนาวเหน็บไปทั่วสรรพางค์กาย

ยามกำแพงสีดำที่เป็นรอยด่างดวงอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์เจิดจ้าก็ดูจะใสกระจ่างขึ้นมาทันตาเห็น

ฉู่หนิงเองก็ตื่นตะลึงจนหยุดอยู่กับที่

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ได้?”

ก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดเลยว่ากำแพงนี่จะหายไปหลังฟ้าสาง

เหตุใดวันนี้ถึงได้…

“ดูเหมือนว่าคงต้องคิดหาวิธีอื่นแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็เลือกที่จะยอมรับความจริงอยู่ดี

แม้นมิรู้ว่าเหตุใดกำแพงที่ไม่หายไป แต่นางรู้สึกได้รางๆ ว่ามันจะมีความเกี่ยวข้องกันกับเสียงฉินที่ตนได้ยินอยู่ไม่น้อยทีเดียว

ทว่าตอนนี้นางมิมีหลักฐานใดมายืนยัน จึงยากที่จะพูดออกไปได้

ฉู่หลิวเยว่สาวเท้าไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง

“องค์ไท่จู่ ท่านยังอยู่ดีหรือไม่?”

ซั่งกวนจิ้งเองก็ไม่ได้หลับเลยทั้งคืน

ทว่าหลังผ่านการฟื้นบำรุงมาตลอดทั้งคืน ร่างกายของเขาจึงฟื้นฟูไปมากแล้ว เสียงเองก็ฟังดูแข็งแรงกว่าเดิมขึ้นเยอะ

“ข้าปกติดีทุกอย่าง เยว่เออร์ไม่ต้องเป็นกังวลไป”

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวถามว่า

“องค์ไท่จู่ หากตอนนี้พวกเราแยกย้ายออกไปคนละทาง แล้วค่อยเจอกันด้านนอกสุสานสังหารเทพ ท่านว่าอย่างใด?”

ซั่งกวนจิ้งถอนหายใจ

มิใช่ว่าเขาไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่ฉู่หลิวเยว่ถามมา

คิดจะข้ามกำแพงนี่มาเจอกันช่างทำได้ยากโดยแท้

หากสามารถรวมกลุ่มกันด้านนอกได้อย่างราบรื่นนั่นก็ไม่เลว

เพียงแต่เรื่องสำคัญมันอยู่ที่ว่า…

“เยว่เออร์ สุสานสังหารเทพมีทางเข้าหลายทาง ทางออกเองก็มีจำนวนนับไม่ถ้วน อีกทั้งตรงกลางเองก็มีกระแสวุ่นวายสลายสูญมากมายก่ายกอง ประมาทนิดเดียวก็หลงทิศทางได้ ครานั้นข้าถึงได้ตรงไปยังบุพกาลชายแดนเหนือ หากพวกเราแยกย้ายกันออกไป คิดจะพบกันใหม่ เกรงว่าจะ…”

ต้องเสียเวลาไปไม่ใช่น้อย

ฉู่หลิวเยว่ชะงักด้วยรู้สึกปวดหัวยิ่งกว่าเก่า

ที่องค์ไท่จู่พูดมาก็เป็นเรื่องที่นางเองกังวลมากที่สุดเช่นกัน

สุสานสังหารเทพแห่งนี้กว้างใหญ่เกินไปแล้วจริงๆ!

ด้วยเป็นพื้นที่เปิดรกร้าง ทั้งยังมิอาจเหาะเหินเดินอากาศได้

หากเดินหลงกันไปครั้งหนึ่งแล้ว คิดจะหาคนอีกรอบ มิรู้ว่าต้องใช้เวลาและแรงกายมากเท่าไร

เสียงฉินที่ก้องวนอยู่ในหัวก็ดูจะเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งยังคอยเอ้อระเหยวนเวียนไม่หยุด ทำให้ฉู่หลิวเยว่ทวีความร้อนใจมากกว่าเก่า

ปั่ก!

นางกัดฟันกรอด ก่อนจะต่อยลงไปบนกำแพงคราหนึ่ง

สุดท้ายแล้วก็…

หึ่ง!

เสียงกระเพื่อมไหวแผ่วเบาพลันแว่วดังขึ้นมาจากภายในตำแหน่งตันเถียน!

ฉู่หลิวเยว่ตื่นตะลึงอย่างมาก นางพลันได้สติขึ้นมาในทันใด!

แรงสั่นไหวนี้คือ… ไข่มุกธาราเม็ดนั้นนี่!

“เยว่เออร์ เป็นอันใดไป?”

ฉู่หลิวเยว่ส่ายศีรษะน้อยๆ จากนั้นก็ลองต่อยกำแพงไปอีกรอบหนึ่ง

หึ่ง!

มีแรงกระเพื่อมไหวสะเทือนขึ้นมาอีกแล้ว!

สิ่งที่ละเอียดอ่อนที่สุดคือครานี้ฉู่หลิวเยว่ใช้แรงลงไปมากกว่าเดิมเท่าหนึ่ง แรงสั่นที่เกิดจากไข่มุกธาราจึงรุนแรงกว่าครั้งแรกอยู่ไม่น้อยทีเดียว

นี่มัน…

ฉู่หลิวเยว่ปรายตามองไปยังกำแพงด้วยความใคร่รู้เต็มเปี่ยม สายตาแตกต่างกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

ในที่สุดนางก็รู้แล้วว่าก่อนหน้านี้เจ้ามีความคุ้นเคยคล้ายมีคล้ายไม่มีที่ว่านั่นมันมาจากไหน!

… ลมปราณที่ให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่สูงส่งนั้นคล้ายกับไข่มุกธาราที่อยู่ในตำแหน่งตันเถียนของนางเลยมิใช่หรือไรกัน!?

เพียงแต่หลังจากที่นางบุกทะลวงสู่ระดับเทพขั้นสูงเรียบร้อยแล้ว ไข่มุกธาราก็อ่อนกำลังลงมาก ทั้งยังอยู่รอในร่างของนางอย่างสงบเสงี่ยมมาโดยตลอด

ดังนั้นนางจึงมิได้นึกถึงมันอีกเลยมาระยะหนึ่งแล้ว

แต่พอนึกย้อนกลับไปเมื่อก่อนหน้านี้… นางเองก็ถูกไข่มุกธาราทำตัวเจ้ากี้เจ้าการใส่ไม่น้อยเลยหนา!

ในแววตาของฉู่หลิวเยว่เต็มเปี่ยมไปด้วยความฉงน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน