ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1700

……….

ฉู่หลิวเยว่ยื่นมือออกมาเช็ดคราบเลือดนั้นอย่างไม่ใส่ใจ

ตั้งแต่ต้นจนจบนางไม่ได้ละสายตาไปจากเนื้อเพลงฉินแผ่นนั้นเลย

แม้ว่าจะเจ็บปวด แม้ว่าจะยากลำบาก แต่นางก็รู้ว่านี่คือเส้นทางที่นางเลือก

นางพูดไปแล้วก็จะต้องทำต่อไปให้ได้!

ในที่สุดนางก็อ่านกระดาษที่อยู่ในมือจนจบ

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปาก

นี่ก็ยังไม่ใช่

แต่ใบหน้าของนางไม่มีความผิดหวังเลยแม้แต่น้อย นางขยำกระดาษใบนั้น จากนั้นก็ทิ้งลงไปที่พื้น

ทันทีที่นางอ่านจบ แสงส่องประกายที่อยู่ด้านบนนั้นก็จางหายไป ตอนนี้มันนอนกองอยู่เงียบๆ ซึ่งไม่ได้ต่างอันใดจากขยะเลย

ฉู่หลิวเยว่ยื่นมือออกมาหยิบกระดาษแผ่นใหม่โดยไม่ลังเล จากนั้นก็อ่านต่อไป

ความจริงแล้วนางพลิกอ่านกระดาษทั้งหมดอย่างคร่าวๆ มาแล้วหนึ่งรอบ

ความหวังเดียวของนางในตอนนี้คือ สามารถอ่านได้อย่างรวดเร็วมากยิ่งขึ้น

นางไม่อยากออกไปแล้วพบว่า เวลาด้านนอกได้ผ่านไปหลายสิบปีแล้ว

ความคิดนี้ผ่านเข้ามาในสมองของนางเพียงครู่เดียว จากนั้นนางก็รีบระงับมันลงไปด้วยความรวดเร็ว!

เสียงฉินยังดังอย่างต่อเนื่อง!

การฝึกฝนยังคงไม่จบสิ้น!

…

“พี่ใหญ่? อาลั่วเหยี่ยน? ผู้อาวุโสอูเผิง? ผู้อาวุโสไป๋ถง?”

ภายในพื้นที่คับแคบและดำมืด ขาข้างหนึ่งของหนานอีอีก็อ่อนยวบ นางทรุดตัวคุกเข่า ตระกองกอดตนเองไว้

ความสิ้นหวังในส่วนลึกพวยพุ่งขึ้นมาในใจ แล้วค่อยๆ กลืนกินนางเข้าไป

ไม่มีเสียงตอบรับ

ยังคงไม่มีเสียงตอบรับเลย!

นางจำไม่ได้แล้วว่าตนเองอยู่ที่นี่มานานเท่าไร แต่ท้ายที่สุดแล้วนางก็ไม่สามารถหาทางออกจากที่นี่ไปได้

นางไม่รู้ว่านางตะโกนเรียกผู้อื่นไปแล้วกี่รอบ ลำคอของนางแหบแห้งไปหมดแล้ว แต่นางก็ยังไม่ได้รับคำตอบกลับใดๆ มา

เหมือนว่าที่นี่นอกจากนางแล้ว จะไม่มีคนอื่นอยู่เลย

รอบข้างเงียบสงัดจนน่ากลัว เงียบจนนางสามารถได้ยินเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นของตนเอง

ซึ่งทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

หาก…นางถูกกักขังอยู่ที่นี่ตลอดชีวิต นางควรจะต้องทำอย่างใด?

นางยังไม่อยากตายนะ!

ในที่สุดหนานอีอีก็อดทนต่อไปไม่ได้แล้ว ก่อนจะสะอึกสะอื้นออกมาเสียงต่ำ

อีกทั้ง ความเคียดแค้นภายในใจของนางที่มีต่อฉู่หลิวเยว่ฝังลึกขึ้นหลายชั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่นางคนนั้น นางจะมาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างใด?

เดิมทีนางคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่น แต่เมื่อมาเจอกับอีกฝ่าย นางก็ดวงซวยอย่างต่อเนื่อง

จนกระทั่งในตอนนี้ ชีวิตของนางยังต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้ว!

ไม่รู้ว่าที่แห่งนี้เป็นสถานที่แบบใด หลังจากที่ถูกกลืนกินมาที่นี่ นางก็ขาดการติดต่อกับคนอื่นทันที

แต่ประเด็นสำคัญกว่านั้น…แม้กระทั่งข้อความขอความช่วยเหลือนางก็ไม่สามารถส่งออกไปได้!

เกรงว่าตอนนี้ความหวังเดียวของนางก็คือท่านพ่อแล้ว!

แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น แม้กระทั่งนางเองก็ยังไม่มั่นใจว่าจะสามารถยืนหยัดต่อไปได้หรือไม่

นางร้องไห้มาได้สักพักหนึ่ง หนานอีอีก็รู้สึกเหนื่อยล้า จากนั้นก็นั่งลงที่พื้น

นางเพิ่งได้นั่งลง แต่นางก็สัมผัสได้ว่าที่ด้านล่างเหมือนมีอันใดบางอย่างอยู่

นางตกใจเป็นอย่างมาก กรีดร้องเสียงแหลมแล้วกระโดดตัวสะดุ้งโหยง!

“กรี๊ด…”

เมื่อเสียงกรีดร้องหวีดแหลมดังขึ้นในพื้นที่อันเงียบสงัดทำให้เกิดเสียงสะท้อน จึงทำให้น่ากลัวมากขึ้นเป็นพิเศษ

หนานอีอีรีบปิดปากของตนเองทันที พร้อมเบิกตากว้างมองพื้นอย่างตื่นตระหนก

หลังจากมองเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าสิ่งนั้นคืออันใด นางก็สูดลมหายใจเย็นๆ เข้าปอด และเบิกตากว้างขึ้นทันที

คาดไม่ถึงว่า…มันจะเป็นกระดูกท่อนหนึ่ง!

เพราะว่าโครงกระดูกส่วนใหญ่ถูกฝังอยู่ในพื้น อีกทั้งส่วนที่เผยออกมาก็เป็นแค่ส่วนน้อยเท่านั้น เหมือนว่าตรงกลางจะถูกหักไป ดังนั้นหนานอีอีจึงไม่สามารถระบุได้ว่ากระดูกส่วนนี้เป็นส่วนใด

มีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถมั่นใจได้ นี่จะต้องเป็นโครงกระดูกของผู้บำเพ็ญเพียรสักคนอย่างแน่นอน

อีกทั้ง…

โครงกระดูกนี้ขาวแวววาว แค่มองก็รู้แล้วว่าคนผู้นี้จะต้องมีระดับพลังไม่ต่ำต้อย

แต่หนานอีอีในตอนนี้จะสนใจเรื่องเหล่านั้นที่ไหนกัน?

นางจ้องมองโครงกระดูกนั้นตาเขม็ง ภายในใจสับสน ความคิดในสมองว้าวุ่นจนกลายเป็นแค่ก้อนแป้งเปียก

เพราะเมื่อครุ่นคิดแล้ว คนผู้นี้จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

“ในเมื่อเจ้าไม่เห็นค่าอยู่ในสายตา แล้วเหตุใดต้องขอร้องให้ช่วยเหลือด้วย?”

อีกฝ่ายเงียบไปสักพักหนึ่งแล้วพูดขึ้นมาว่า

“นั่นก็เป็นเพราะว่า…เจ้าช่วยข้าได้ เจ้าสามารถหยิบสิ่งที่ห้อยคอของเจ้าอยู่มาใช้การได้”

หัวใจของหนานอีอีเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง และเอามือกุมสร้อยที่อยู่บนคอโดยไม่รู้ตัว

ของสิ่งนี้มีเพียงพี่ใหญ่และท่านพ่อเท่านั้นที่รู้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถมองออกได้ในทันที?

เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่านางกำลังลังเลอยู่ เขาจึงพูดต่อว่า

“เจ้าก็รู้ว่า หากไม่มีการช่วยเหลือจากข้า ต่อให้เจ้าติดอยู่ที่นี่ร้อยปี เจ้าก็ไม่สามารถออกไปได้แน่นอน”

ในที่สุดคำพูดประโยคนี้ก็ทำให้หนานอีอีตัดสินใจได้

นางกัดฟันกรอด

“ได้! ข้าจะช่วยเจ้า! แต่ว่าเจ้าต้องสัญญามาก่อน และเจ้าจะต้องรักษาสัญญาให้ดี!”

เมื่อพูดจบนางก็ถอดสร้อยคล้องคอออกมา

เมื่อดูอย่างผิวเผินแล้วสร้อยเส้นนี้ก็ดูเหมือนเป็นสร้อยเงินธรรมดา หากมองอย่างละเอียดก็จะเห็นว่าสร้อยนี้ตกแต่งด้วยหินทับทิมขนาดเล็กเท่าเล็บมือ

สีแดงสดใส และบริสุทธิ์อย่างยิ่ง

ต่อให้คนธรรมดาทั่วไปมอง ก็จะคิดว่านี่เป็นเพียงจี้ทับทิมธรรมดาเท่านั้น

หนานอีอีวางทับทิมเม็ดนั้นลงบนกลางฝ่ามือ จากนั้นก็หลับตาลง

หลังจากผ่านไปสักพักก็มีสัญลักษณ์ปรากฏขึ้นที่กลางระหว่างคิ้วของนาง

ดาบสั้นเล่มหนึ่งลอยออกมาจากจี้ทับทิมอย่างกะทันหัน!

ทั่วทั้งร่างเป็นสีหิมะสว่าง แหลมคมอย่างยิ่ง!

หนานอีอีกำกระบี่สั้นแล้วแทงลงที่พื้นอย่างแรง!

บนพื้นมีร่องรอยลึก รอยหนึ่งปรากฏขึ้น!

แต่หนานอีอีก็ยังไม่หยุดการกระทำ

หลังจากผ่านไปสักพัก พื้นที่บริเวณโดยรอบโครงกระดูกขาวก็ถูกคลายออกจนหมด

พรึ่บ!

โครงกระดูกขาวพุ่งตัวขึ้นมาทันที!

……….