ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1703

………………..

เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างไร้เสียง

ฉู่หลิวเยว่กำเนื้อเพลงฉินโปร่งแสงในมือแน่น

ลำแสงด้านบนนั้นส่องประกายสว่างสดใส จนเกือบจะทำให้นางตาลาย

ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ นางไม่ได้หยุดพักเลย นางค่อยๆ อ่านไปทีละหน้า

พลังปราณดั้งเดิมภายในถูกใช้ไปในขั้นตอนนี้อย่างรวดเร็ว

แต่ทุกครั้งที่พลังลมปราณดั้งเดิมหมดลง กระดาษแผ่นนั้นที่อยู่ภายในตันเถียนก็จะไหลออกมามากกว่าเดิม และถ่ายเทเข้าสู่แขนขาทั้งสี่ข้างของนาง

…นั่นคือพลังที่นางสะสมมาตลอดหลายปีก่อนหน้านี้!

เมื่อมีพลังเหล่านี้สนับสนุน ฉู่หลิวเยว่ถึงจะสามารถยืนหยัดได้จนถึงปัจจุบัน

อีกทั้งตอนที่พลังเหล่านั้นถ่ายเทมาภายในร่างกายของนาง ก็เป็นเหมือนกับน้ำในแม่น้ำ ที่ชำระเลือดเนื้อกระดูกและเอ็นอย่างต่อเนื่อง

ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลง ระหว่างที่กายเนื้อของนางถูกหลอมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้นางแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

ซึ่งนั่นก็หมายความว่า โดยรวมแล้วฉู่หลิวเยว่กำลังแข็งแกร่งขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง

เพียงแต่ภายในขั้นตอนเหล่านี้ มันต้องทนทุกข์ทรมานมากเกินไป

ทุกครั้งที่นางใช้พลังจนหมด นางก็รู้สึกเหมือนตนเองเป็นปลาที่ใกล้ตายต้องต่อสู้ดิ้นรนอย่างยากลำบาก

แต่หลังจากที่ได้รับพลังสนับสนุนเหล่านั้นแล้ว ความเจ็บปวดก็ค่อยๆ จางลงไป

แต่เวลาเหล่านี้อยู่ได้ไม่นาน เพราะว่าพลังเหล่านั้นกำลังจะหมดลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

ดังนั้นจึงเกิดเป็นวัฏจักรใหม่ โคจรใหม่อีกครั้ง

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า

ฉู่หลิวเยว่เองก็จำไม่ได้แล้วว่า นางได้วนเวียนอยู่ในขั้นตอนเหล่านี้มากี่ครั้งแล้ว

อีกทั้งทุกอย่างยังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย

หากมีจิตใจไม่เข้มแข็งมากพอ บางทีอาจจะยอมแพ้ไปตั้งนานแล้ว

ฉู่หลิวเยว่อาศัยเพียงความมุ่งมั่นสายสุดท้าย กัดฟันยืนหยัดต่อไป!

หากดูอย่างผิวเผิน ก็เหมือนว่านางจะไม่ได้แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้ สภาพยังดูดีทุกประการ มีเพียงแค่มุมปากที่มีคราบเลือดไหลออกมา แต่ก็ไม่ได้สะดุดตา

แต่ความเป็นจริงแล้วภายในร่างกายของนางเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ไปตั้งนานแล้ว!

ทว่าภายในสมองของนางกำลังประสบอยู่กับลมพายุที่น่าหวาดหวั่น!

เสียงฉินดังสะท้อนที่ข้างหูอย่างต่อเนื่อง เหมือนกับสามารถเห็นศพกองกระจัดกระจายอยู่ กลิ่นคาวเลือดทะลุฟ้า!

เลือดภายในร่างกายของฉู่หลิวเยว่ก็เดือดพล่านตามไปด้วย!

ร่างกายของนางเริ่มสั่นสะท้าน เนื้อเพลงฉินโปร่งแสงที่อยู่ในมือก็ร่วงหล่น!

ตึง!

เสียงฉินหยุดชะงักลงในทันที!

อาจิ่งมองหน้านาง แล้วถามขึ้นอย่างใจเย็นว่า

“เจ้าอยากจะพักก่อนหรือไม่?”

ดูจากท่าทางของนางแล้ว เหมือนว่านางมาถึงขีดจำกัดของตนเองแล้ว

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่น

“…ไม่ ไม่ต้อง…”

เสียงของนางนั้นอ่อนแอเป็นอย่างมาก แต่กลับเต็มไปด้วยความยึดมั่น

จากนั้นนางก็หยิบเนื้อเพลงฉินที่ตกลงพื้นขึ้นมาอีกครั้ง

แม้ว่ามือของนางจะสั่นระริก แต่นางก็ยังคงจับมันไว้มั่นจนข้อนิ้วขึ้นเป็นสีขาว

อาจิ่งจึงวางมือบนฉินนั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า

“ความจริงแล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องบีบบังคับตนเองถึงขนาดนี้ หากเจ้าจะหยุดพักสักครู่หนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด อีกทั้งดูจากความเร็วของเจ้าในตอนนี้ก็ถือว่าเร็วมากแล้ว”

“หรือว่าจะให้ข้าช่วยปรับเวลาให้ช้าลงอีกหน่อย? เมื่อเป็นอย่างนั้น เจ้าก็จะได้ผ่อนคลายขึ้นไม่น้อย”

ตอนนี้เวลาเคลื่อนผ่านไปเร็วมาก สำหรับนางแล้วก็จะมีความกดดันเป็นเท่าทวี

แต่ถ้าปล่อยเวลาให้ช้าลงอีกหน่อย สถานการณ์ของนางก็จะดีขึ้นมากเลย

“…ขอบคุณผู้อาวุโสอาจิ่ง ท่าน…ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้า…”

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้าอีกครั้ง พร้อมปฏิเสธข้อเสนอของเขา

ตอนนี้นางหวังเพียงแค่ว่า สามารถหลอมเนื้อเพลงฉินเหล่านี้ให้ได้เร็วที่สุด จากนั้นจะได้ออกไปหาหรงซิวและคนอื่นๆ พวกเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก

แม้ว่าขั้นตอนเหล่านี้จะเจ็บปวด แต่นางก็ยังสามารถทนได้

อาจิ่งจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงเบา

“เจ้านี่ช่าง…ดื้อรั้นเสียจริง…”

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เพียงแค่หัวใจที่หนาแน่นของนางก็หาได้ยากแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน