ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1708

………………..

หนานอีฝานถามขึ้นอย่างรีบร้อน

หนานอีอีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่กลับไม่ได้รีบตอบคำถามเขา ทว่านางหันกลับไปมองที่ด้านหลัง

ด้านหลังของนาง ไม่มีใครตามมาสักคน

นี่มัน…มีเพียงแค่นางคนเดียวที่ออกมาอย่างนั้นหรือ?

“อีอี?”

เมื่อเห็นว่านางไม่ตอบคำถาม หนานอีฝานก็รู้สึกร้อนรนเล็กน้อย

หนานอีอีจึงได้ถอนสายตากลับมา

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ปรากฏขึ้นในสมองของนางอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ซั่งกวนจิ้งพูดประโยคนั้นจบ อวี๋หงซานก็มีโทสะขึ้นมา

เหมือนเขารู้ว่าไม่จำเป็นจะต้องเจรจาต่อไป ในที่สุดอวี๋หงซานจึงเลือกที่จะลงมือ

ทั้งสองคนจึงต่อสู้ขึ้นมาเช่นนั้น

แม้ว่าหนานอีอีจะพยายามหลบเลี่ยงอย่างดีที่สุดแล้ว แต่พื้นที่แห่งนั้นก็เล็กและแคบมาก อีกทั้งฝีมือของทั้งสองคนก็แข็งแกร่งอย่างมาก

ระหว่างการต่อสู้ที่ดุเดือด นางจึงได้รับลูกหลงมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

บาดแผลส่วนหนึ่งที่อยู่บนร่างกายของนางที่เกิดขึ้นในตอนนี้

แต่บาดแผลเหล่านี้ก็ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต ท้ายที่สุดแล้วนางก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูง อีกทั้งยังมีของวิเศษปกป้องร่างกาย

แต่ใครจะรู้เล่าว่าหลังจากผ่านไปไม่นาน มิติที่อยู่โดยรอบเริ่มบิดเบี้ยว ในขณะเดียวกันประกายแสงจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้ามาจากทั่วทุกสารทิศ!

ด้วยความแข็งแกร่งของนางไม่มีทางที่จะต้านทานได้อยู่แล้ว!

นางรู้สึกได้ว่าร่างกายของนางถูกพลังอันใดบางอย่างที่มองไม่เห็นบดขยี้ลงมาอย่างรุนแรง จนแทบจะทำให้กระดูกป่นปี้!

ประกายแสงเหล่านั้นฟันลงที่ร่างกายของนางอย่างโหดร้าย! และทิ้งบาดแผลที่น่าตกใจเอาไว้เป็นจำนวนนับไม่ถ้วน!

รวมถึงนางออกมาได้อย่างใดนั้น นางก็ลืมไปหมดแล้ว

ส่วนอวี๋หงซานกับซั่งกวนจิ้ง…

เหมือนว่านางจะขาดการติดต่อกับพวกเขาในระหว่างทาง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาไปอยู่ที่ไหนแล้ว

หนานอีอีเรียบเรียงเนื้อหาทุกอย่างภายในสมอง จากนั้นก็กลั้นน้ำตาแล้วพูดขึ้นว่า

“ท่านพ่อ อีอีคิดว่าจะไม่ได้พบท่านอีกแล้ว!”

ตระกูลหนานมีกฎอยู่ข้อหนึ่ง หากอยู่ต่อหน้าผู้อื่น นางห้ามเรียกหนานอีฝานว่าท่านพ่อ ให้เรียกว่าท่านประมุขแทน

ในตอนนี้นางเรียกเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าได้รับความไม่ยุติธรรมและรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

หนานอีฝานได้ยินดังนั้นก็รู้สึกปวดใจมาก

“อีอี เจ้าวางใจเถอะ ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว มีพ่ออยู่ เจ้าจะไม่มีทางตกอยู่ในอันตรายอีกเด็ดขาด! พ่อกับผู้อาวุโสทุกท่านจะปกป้องเจ้าเอง!”

หนานอีอีสะอื้นไห้อยู่ครู่หนึ่ง หลังจากหนานอีฝานปลอบนางอยู่สักพัก นางถึงได้สงบลงมาได้

ในที่สุดนางก็เลิกร้องไห้แล้ว ร่างกายก็เหมือนจะดีขึ้น หนานอีฝานจึงซักถามอย่างอดไม่ได้ว่า

“อีอี เจ้าออกมาแล้ว พี่ใหญ่ของเจ้าและคนอื่นๆ ล่ะ?”

หนานอีอีเช็ดน้ำตา จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ก่อนหน้านี้ข้ากับพี่ใหญ่และผู้อาวุโสอีกสองท่านถูกดูดเข้าไปในกำแพงสีดำพร้อมกัน แต่หลังจากที่เข้าไปแล้ว พวกเราก็กระจัดกระจาย ข้าตามหาพวกเขาอยู่นาน แต่ก็หาไม่เจอเลย…”

ขณะที่พูดในดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา หนานอีฝานเห็นดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกปวดใจมากกว่าเดิม

“…เป็นเพราะอีอีไร้ความสามารถ! ต้องโทษอีอีแล้ว! หากพี่ใหญ่และคนอื่นไม่ต้องมากับข้า พวกเขาก็จะไม่ต้องมาเผชิญอันตรายเหล่านี้!”

หนานอีอีพูดขึ้นแล้วยกมือทุบตีตนเอง

หนานอีฝานเห็นดังนั้นก็รีบขวางเอาไว้

“เจ้าพูดบ้าอันใดกัน! เรื่องนี้จะโทษเจ้าได้อย่างใด! หากจะต้องโทษก็ต้องโทษพ่อคนนี้!”

เมื่อได้ยินหนานอีอีพูดขึ้นเช่นนี้ เขาก็รู้สึกเหมือนมีลูกศรเป็นหมื่นดอกแทงทะลุหัวใจตนเอง

ยังดีที่นางรอดกลับมาได้ ถ้าหากนางเกิดเรื่องจริงๆ ละก็…

หนานอีฝานไม่กล้าคิดเลยว่าตนเองจะเผชิญหน้ากับเรื่องนี้อย่างใด

“เอาล่ะ อีอี เจ้าไม่ต้องกังวลไป ในเมื่อเจ้าออกมาแล้ว ไม่แน่ว่าอีกไม่นานอวี่สิงและคนอื่นๆ ก็คงตามออกมาด้วยเช่นกัน!”

ภายในใจของหนานอีฝานยังคงกอดความหวังนี้เอาไว้

ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสอี้อวี่เคยพูดว่า ไม่มีใครสามารถออกจากกำแพงสีดำแห่งนี้ได้เลยสักคน

แต่ตอนนี้อีอีก็ยังอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

แม้นางจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่สุดท้ายก็ยังรอดกลับมาได้!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน