ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 172

ในอดีต ฉู่เซียนหมิ่นที่มีรูปลักษณ์ที่สวยงาม มีฐานะครอบครัวที่สูงส่ง และมีความสามารถที่โดดเด่น ซึ่งถือเป็นสตรีนางหนึ่งที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง

ไม่แปลกใจเลยที่จี้อวี้หรงจะหลงรักนาง

ทว่าเรื่องนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับฉู่เซียนหมิ่นหรือไม่ ก็ยังจำเป็นต้องตามสืบหาหลักฐานต่อไป

“อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไป แอบตามสืบฉู่เซียนหมิ่นเงียบๆ ก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

มู่หงอวี๋เอนกายลงบนเก้าอี้ข้างๆ แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเท้าคาง

“เฮ้อ เรื่องนี้ช่างยากเย็นจริงๆ เจ้าก็รู้ว่าตอนนี้ฉู่เซียนหมิ่นไม่ได้พักในสำนักแล้ว หลังจาหนที่นางอภิเษกกับรัชทายาท นางก็ต้องกลับจวนทุกวัน ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หากต้องการตามสืบนาง จะต้องใช้ความพยายามมากจริงๆ!”

จวนรัชทายาทมีทหารคุ้มกันอย่างแน่นหนา ถึงแม้นางจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม แต่ก็ไม่สามารถบุกรุกเข้าไปได้

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิด

“อย่าเพิ่งรีบร้อน มีใครหลายคนรู้เรื่องที่ข้าไปหอโอสถสวรรค์ในวันนี้ ประกอบกับพวกอาจารย์จั่วหรงก็เคยมาที่นี่เมื่อตอนบ่าย ซึ่งจะต้องมีการแพร่งพรายอย่างแน่นอน ผู้ที่วางยาพิษตัวจริงจะต้องติดตามความเคลื่อนไหวในสำนักเป็นแน่ ไม่มีทางที่จะไม่รู้เรื่องนี้เด็ดขาด”

“ข้าว่าแล้ว!”

มู่หงอวี๋ปรบมือดังฉาดแล้วกล่าวอย่างตื่นเต้น

“ตอนข้ากลับมาก็ได้ยินหลายคนพูดถึงเรื่องของเจ้า แล้วยังเอ่ยถึงพวกอาจารย์จั่วหรงอีก ที่แท้เจ้าเป็นคนจงใจสร้างสถานการณ์นี่เอง นี่เจ้าวางแผน…ล่องูออกจากถ้ำใช่หรือไม่”

แสงสีมืดหม่นส่องผ่านดวงตาของฉู่หลิวเยว่

“ศัตรูอยู่ในที่มืด ส่วนเราอยู่ในที่สว่าง ซึ่งมันมีความเหลื่อมล้ำอยู่แล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้มิสู้ให้พวกเราเป็นฝ่ายชิงลงมือก่อน เมื่ออีกฝ่ายรู้เรื่องนี้จะต้องไม่นั่งนิ่งดูดายแน่นอน เพียงแค่พวกมันออกมาเคลื่อนไหว พวกเราก็จะได้ลากตัวมันออกมา!”

มู่หงอวี๋มองฉู่หลิวเยว่หัวจรดเท้าด้วยความประหลาดใจ

“จิ๊ๆ หลิวเยว่ มิน่าล่ะเจ้าถึงจัดการพวกตระกูลฉู่ได้อยู่หมัด! เจ้านี่ช่างเจ้าเล่ห์เพทุบายยิ่งนัก ผู้ใดกล้ามาลองดีกับเจ้า ก็นับว่าโชคร้ายจริงๆ!”

ฉู่หลิวเยว่ตากระตุก

เจ้าเล่ห์เพทุบาย…มู่หงอวี๋ ตกลงเจ้าพูดจาเป็นหรือไม่

“หากไม่ระรานข้า ข้าก็ไม่ระรานผู้ใด”

นางไม่ใช่คนที่หาเรื่องใครก่อน แต่ถ้าหากว่าต้องการรังแกนางล่ะก็ เช่นนั้นก็อย่าหาว่านางไม่เกรงใจก็แล้วกัน

มู่หงอวี๋พยักหน้าหงึกๆ แสดงความเห็นด้วย จากนั้นก็กลับมาทำหน้ามุ่ยอีกครั้ง

“หึ ข้าจะบอกเจ้าให้ ฉู่เซียนหมิ่นนั่นยากที่จะรับมือ ถึงแม้ว่าคราวก่อนเจ้าจะสั่งสอนนางไปแล้ว แต่เพิ่งจะผ่านไปได้ไม่เท่าไหร่เอง นางก็เริ่มลงมือแล้ว! เจ้าคงไม่รู้ ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างคิดว่าเจ้า…อ่ะแฮ่ม ตอนที่เจ้ายังไม่ได้กลับมา ฉู่เซียนหมิ่นก็เป็นคนแรกที่วิ่งแจ้นไปพูดกับอาจารย์ ขอเป็นตัวแทนเจ้าในฐานะอันดับหนึ่งของผู้ฝึกยุทธ์เพื่อเข้าพบราชทูตจากราชวงศ์เทียนลิ่ง”

ก่อนหน้านี้นางเคยจมอยู่ในความเศร้าโศก และนางก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในสำนักบ้างวันนี้ตอนนางออกไปสืบถาม จึงได้รู้เรื่องนี้ขึ้นมา

เมื่อฉู่หลิวเยว่ได้ยินดังนั้น ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่นางยังกลับหัวเราะอีกด้วย

มู่หงอวี๋ถามอย่างไม่อยากเชื่อ

“เจ้าไม่โกรธหรือ”

“นางก็เป็นคนเยี่ยงนี้ ถ้าหากนางไม่ทำเช่นนี้ ข้าถึงจะแปลกใจมากกว่า”

ฉู่เซียนหมิ่นกำลังตกที่นั่งลำบาก นางจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อเสนอหน้าแน่นอน

ในเมื่อเส้นทางนี้ไปต่อไม่ได้ นางก็ต้องเลือกเดินเส้นทางอื่นเองนั่นแหละ

“จะว่าอย่างนั้นก็ใช่…หลิวเยว่ รอเจ้าได้เข้าพบราชทูตจากราชวงศ์เทียนลิ่งเมื่อไหร่ เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่” จู่ๆ มู่หงอวี๋ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นางจึงพนมมือขอร้องฉู่หลิวเยว่

“เรื่องใดหรือ”

ใบหน้าของมู่หงอวี๋เปื้อนด้วยรอยแห่งความกลัดกลุ้ม

“ท่านพ่อของข้าเขียนจดหมายมาเมื่อวันก่อน บอกว่าร่างกายของท่านแม่ข้ามิค่อยสู้ดีนัก เขาได้ยินข่าวว่าราชทูตจากราชวงศ์เทียนลิ่งกำลังจะมาเยือน ก็เลยอยากให้พวกเขาช่วยว่าจะมีหนทางรักษาอาการของท่านแม่ได้หรือไม่…แต่เวลานี้ข้ามีโอกาสเสียที่ไหน ดังนั้น ข้าอ้อนวอนเจ้าได้หรือไม่…”

ฉู่หลิวเยว่หยุดชะงักครู่หนึ่ง