ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1720

“นั่นมันคืออันใดหรือ?”

ผู้อาวุโสอี้อวี่ถามขึ้นมาเสียงต่ำอย่างอดไม่ได้

ความจริงแล้วไม่ใช่แค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่สงสัย ทุกคนในที่แห่งนี้ก็สงสัยด้วยเช่นเดียวกัน

แม้ว่าพวกเขาจะมองเห็นฉู่หลิวเยว่ แต่กลับมองไม่เห็นกระดาษที่นางโยนทิ้งลงไป ว่าแผ่นนั้นหายไปอยู่ไหน อีกทั้งยังไม่เห็นว่ากระดาษแผ่นใหม่นั้นมาจากที่ใด

สิ่งเดียวที่พวกเขาเห็นก็คือ…เหมือนว่าฉู่หลิวเยว่กำลังศึกษาสิ่งเหล่านั้นอย่างตั้งใจ

ส่วนบนกระดาษโปร่งแสงเขียนอันใดเอาไว้นั้น พวกเขาก็ไม่มีทางรู้เลย

อี้เจาไม่ได้ตอบคำถามของผู้อาวุโสอี้อวี่ เพียงแค่เบี่ยงสายตาไปมองทางถวนจื่อเท่านั้น

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา ถวนจื่อก็เผยรอยยิ้มที่สดใสออกมา

“ขอบคุณท่านปู่ประมุข!”

เดิมทีนางเพียงแค่รู้สึกว่าที่แห่งนี้อันตรายมาก และกลัวว่าอาเยว่จะเผชิญอันตรายที่ตนเองไม่สามารถต้านทานไหว นางจึงลองส่งข้อความขอความช่วยเหลือออกไป

แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาที่นี่จริงๆ!

แม้ถวนจื่อจะดูเหมือนอายุยังน้อย แต่นางก็ติดตามอยู่ข้างกายฉู่หลิวเยว่มาหลายปี ดังนั้นจิตใจของนางจึงกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว

ไม่ใช่ว่านางไม่รู้ว่า การที่ท่านปู่ประมุขมาด้วยตนเองนั้นหมายความว่าอย่างใด

นางจึงรู้สึกซาบซึ้งและประทับใจเป็นอย่างมาก

ดังนั้นนางจึงเผยรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าที่น่ารักของถวนจื่อ หัวใจของอี้เจาก็เหมือนถูกอันใดบางอย่างกระแทกอย่างรุนแรง เขาจึงรู้สึกอบอุ่นและเอ็นดูมากเป็นพิเศษ

ผู้อาวุโสอี้อวี่ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็เหลือบสายตามองเขา

“หึ”

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการฉวยโอกาสนี้เพื่อสานสัมพันธ์กับถวนจื่อ แล้วยังจะมาพูดมากมายเช่นนี้…

ต่อให้ถวนจื่อไม่ใช่นายน้อย เขาก็จะมาด้วยตนเอง!

แน่นอนว่าคำพูดนี้ไม่สามารถพูดออกไปได้โดยตรง

เขาจำเป็นจะต้องไว้หน้าและรักษาภาพลักษณ์อันน่าเกรงขามของท่านประมุข

ในตอนนั้นผู้อาวุโสอี้อวี่ก็เดินสาวเท้าก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ถวนจื่อเจ้าวางใจเถอะ ท่านปู่อาวุโสที่ห้ากำลังรอเจ้าออกมานะ!”

ถวนจื่อพยักหน้าอย่างแรง และกำหมัดเล็กๆ ขึ้นมา

“อื้อ! ท่านปู่อาวุโสที่ห้ารอข้าด้วยนะ!”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางประดับรอยยิ้ม เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกเขาว่า “ท่านปู่อาวุโสที่ห้า” ผู้อาวุโสอี้อวี่ก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน