ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1745

………………..

หลังจากที่พูดจบ ถวนจื่อก็กระโดดขึ้นบนค่ายกลเคลื่อนย้าย

หนานซู่ไหวพยักหน้าเบาๆ

“ระวังตัวด้วย”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็โคจรพลังที่ฝ่ามือ

ทันใดนั้นเองลำแสงก็สว่างขึ้น!

ค่ายกลเคลื่อนย้ายกำลังโคจรอย่างเชื่องช้า!

หลังจากนั้นไม่นานเงาร่างของถวนจื่อก็ถูกลำแสงกลืนกินและหายตัวไปอย่างสมบูรณ์!

…

ทุกผู้คนกำลังยืนรออยู่ที่จัตุรัสด้านหน้าวิหารไท่ซวี

เวลาเคลื่อนคล้อย คนเข้าไปในวิหารได้ถูกคัดออกมาเป็นส่วนใหญ่แล้ว

เหลือเพียงห้าคนสุดท้ายเท่านั้นที่ยังอยู่ภายในนั้น

สีหน้าของโหมวหยางราบเรียบ เขาไม่ได้พูดอันใดออกมาเลยสักคำ

บรรยากาศรอบข้างหยุดนิ่งอย่างไม่สามารถอธิบายได้

ทุกอย่างเงียบกริบ

ทุกคนล้วนจมอยู่ในความเงียบ เหมือนกับว่าพวกเขากลัวว่าจะรบกวนกับอันใดบางอย่าง

แต่ความจริงแล้วที่พวกเขาเป็นเช่นนี้ ก็มีเหตุผลอยู่

…คนที่ถูกคัดออกไปก่อนหน้านี้นั้น ไม่มีใครได้รับมรดกสืบทอดจากวิหารไท่ซวีเลย!

เรื่องราวเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในงานหมื่นคีรีมาก่อน

แม้ว่าจะมีคนจำนวนมากที่ตกรอบก่อนเวลา แต่ก็ยังมีบางคนที่โชคดี สามารถได้รับโชคชะตาของตนเอง

ดังนั้นแม้ว่าสีหน้าของโหมวหยางจะไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงดูสงบราบเรียบเช่นเดิม แต่ทุกคนกลับรู้สึกกังวลขึ้นโดยไม่รู้ตัว

สถานการณ์ในตอนนี้ นอกจากห้าคนสุดท้ายนั้นจะได้รับมรดกที่ไม่เลวมาทั้งห้าคน หรืออย่างน้อยได้มาสักคนก็ยังทำให้ความไม่สบายใจของทุกคนสงบลงได้

มีบางคนแอบหันไปมองโหมวหยางเป็นบางครั้ง เพราะอยากเห็นว่าเขากำลังคิดอันใดอยู่

แต่น่าเสียดายที่โหมวหยางซ่อนความคิดเอาไว้ลึกมาก ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถคาดเดาได้

ทันใดนั้นเองคิ้วของโหมวหยางก็ขยับขึ้น จากนั้นก็หันกลับมามอง

การกระทำที่เรียบง่ายเหล่านี้ ทำให้ผู้คนรอบกายเขารู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที

“ท่านประมุข มีอันใดหรือขอรับ?”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งโค้งคำนับแล้วถามขึ้น

โหมวหยางจ้องไปยังความว่างเปล่าที่อยู่ระยะไกล เขามองดูอยู่สักพักแล้วพูดขึ้นว่า

“ช่วงนี้ด้านนอกเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์มีความผิดปกติอันใดหรือไม่?”

เมื่อครู่นี้เขาสามารถสัมผัสได้อย่างคลุมเครือว่าด้านนอกม่านพลังเหมือนเกิดระลอกคลื่นขึ้นมาสายหนึ่ง

แต่การเคลื่อนไหวนั้นเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่เดียว เหมือนว่าเขาแค่รู้สึกไปเอง

ผู้อาวุโสคนนั้นชะงักไป จากนั้นก็รีบพูดขึ้นมาว่า

“เรียนท่านประมุข ทุกอย่างเป็นปกติดี หลังจากได้รับคำสั่งจากท่านให้เฝ้าระวังอย่างเข้มงวด พวกเราก็เพิ่มกำลังในการเฝ้าม่านพลัง ไม่ปล่อยให้ใครผ่านเข้าออกตามใจชอบแน่นอน”

โหมวหยางพยักหน้า

ต่อให้เขาไม่พูด ผู้อาวุโสของเผ่าที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็ระมัดระวังเป็นพิเศษอยู่แล้ว

เพียงแต่ว่า…

ระลอกคลื่นเมื่อครู่นี้ มันมีอันใดเกิดขึ้นกันแน่?

หรือว่าเขาจะรู้สึกไปเองจริงๆ

ทุกคนที่อยู่รอบข้างล้วนตกใจเป็นอย่างมาก

งานหมื่นคีรีกำลังดำเนินอยู่นะขอรับ! แล้วท่านประมุขจะออกจากงานไปเช่นนี้ได้อย่างใด?

แต่ที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ ความอดทนของโหมวหยางได้หมดลงแล้ว

เขาอยู่ในตำแหน่งประมุขมาหลายปี เข้าร่วมงานหมื่นคีรีมาก็หลายครั้ง มีประสบการณ์ด้านงานนี้เพียงพอแล้ว

เขารู้ว่าต่อให้คนที่เหลือทั้งห้าคนนั้นจะได้รับมรดก แต่ก็น่าจะเป็นเรื่องยากที่จะนำมาเปรียบเทียบกับเผ่าหงส์ทองคำตัวนั้น

เพียงแต่คำพูดนี้ ไม่สามารถพูดต่อหน้าทุกคนได้

โหมวหยางสาวเท้าขึ้นแล้วเดินไปทางนั้น

ทุกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างมองหน้ากันไปมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน