ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1757

………………..

โหมวเจินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็สาวเท้าเดินออกมา!

ไอน้ำสีขาวควบรวมกลายเป็นเงาร่าง ภาพมายานั้นค่อยๆ เดินห่างจากพื้นน้ำของทะเลสาบออกมา ก่อนจะเดินมายังโครงกระดูกที่นอนอยู่ริมทะเลสาบอย่างเงียบงัน

เขาเดินเข้าไปในโครงกระดูกนั้นอย่างไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย!

หมอกสีขาวเหล่านั้นกระจายและปกคลุมโครงกระดูกเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว!

ในขณะเดียวกันนั้นหรงซิวก็เริ่มลงมือ!

“เยว่เอ๋อร์!”

เขาตะโกนออกมาหนึ่งเสียง ซึ่งฉู่หลิวเยว่ก็สามารถเข้าใจได้ในทันที นางหยิบสมุนไพรจำนวนมากออกมาจากแหวนเฉียนคุน

ตู้ม!

เปลวเพลิงสีทองคำชาดลูกหนึ่งลอยออกมา จากนั้นนางก็โยนสมุนไพรนานาชนิดเข้าไปด้านในนั้นอย่างต่อเนื่อง!

ชั่วพริบตาเดียวสมุนไพรร้อยกว่าชนิดก็ถูกโยนเข้าไปด้านในแล้ว!

หากเป็นคนธรรมดา เกรงว่าเขาคงดูจนตาลายและยากที่จะแยกแยะ

การกระทำของฉู่หลิวเยว่ลื่นไหลดุจสายน้ำ หมดจดเฉียบขาดเป็นอย่างมาก!

หลังจากนั้นไม่นาน สมุนไพรแต่ละชนิดก็ถูกหลอมจนสำเร็จตามลำดับ

กลิ่นยาที่หอมขมและเข้มข้นแพร่กระจายออกมาจากด้านใน

การสร้างกายเนื้อให้โหมวเจินขึ้นมาใหม่ เป็นขั้นตอนที่ใช้เวลายาวนานมาก ซึ่งในระหว่างนั้น ต้องเพิ่มสมุนไพรแต่ละตัวในระยะเวลาที่แตกต่างกัน

เพื่อให้มั่นใจว่าภายในกระบวนการนี้จะไม่เกิดข้อผิดพลาด หรงซิวจึงมีหน้าที่รับผิดชอบในเรื่องหลอมกระดูก ส่วนเรื่องสมุนไพรเขายกหน้าที่นี้ให้แก่ฉู่หลิวเยว่

ก่อนหน้านี้หรงซิวเคยพูดไว้แล้วว่าเขาต้องการสมุนไพรชนิดใดบ้าง ยังดีที่ฉู่หลิวเยว่มีสมุนไพรเหล่านั้นครบทุกชนิด จึงสะดวกขึ้นมาก

ฉู่หลิวเยว่สะบัดมือของตนเอง ภายในเปลวเพลิงมีสมุนไพรสามชนิดที่หลอมเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นนางก็โยนลงไปในเปลวเพลิงสีทองคำชาดอย่างรวดเร็ว!

“หญ้าสิ้นวิญญาณ”

“โหราเดือยไก่”

“กระดองภูเขาเทียนเซ่อ”

…

ทุกอย่างดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น

พวกเขารู้ใจกันเป็นอย่างดี ดังนั้นเมื่อร่วมมือกันแล้ว จึงสมบูรณ์แบบเป็นอย่างมาก

หรงซิวไม่จำเป็นต้องอธิบายอย่างละเอียด ฉู่หลิวเยว่ก็รู้ว่าสมุนไพรเหล่านั้นแตกต่างกัน สมุนไพรแต่ละตัวต้องหลอมอย่างไร ควรจะใส่ในเวลาไหนถึงจะเหมาะสมที่สุด

ส่วนหรงซิว เขาจ้องมองโครงกระดูกส่วนนั้นตาเขม็งตั้งแต่แรก แม้กระทั่งศีรษะยังไม่หันกลับมาเลย

เขารู้ดีว่าไม่มีใครสามารถทำได้ดีไปกว่านางอีกแล้ว

…

แม้ว่ากระบวนการทั้งหมดจะซับซ้อนเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังต้องสิ้นเปลืองพลังงานและสมาธิ แต่เมื่อทั้งสองคนร่วมมือกัน ก็สามารถแบ่งเบาภาระของกันและกันลงไปได้ไม่น้อย

ด้วยสาเหตุนี้ ทุกอย่างจึงดำเนินไปอย่างราบรื่นเกินกว่าที่คิดกว่า

ลมปราณบนกระดูกนั้นเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ในขณะเดียวกัน ปีกทั้งสองข้างของจื่อเฉินก็มีแสงสว่างเจิดจ้ามากขึ้น!

เขาหลับตาลง

ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกาย

ในตอนแรกเขาก็ยังไม่ชัดเจนนัก แต่เมื่อเวลาค่อยๆ ผ่านไป ความรู้สึกเจ็บปวดก็เพิ่มจำนวนมากยิ่งขึ้น

จื่อเฉินรู้ดีว่า ความเจ็บปวดเหล่านี้ไม่ได้เกิดเพราะเขาได้เจอกับอันตราย อีกทั้งไม่ได้เป็นสัญญาณที่เลวร้ายอะไร

ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ที่เดิมเช่นนั้น ปล่อยความเจ็บปวดภายในร่างกายค่อยๆ ทวีคูณขึ้นอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งร่างกายของเขาเองเกิดการสั่นสะท้านเล็กน้อย!

ถวนจื่อสามารถมองเห็นภาพเหตุการณ์นี้ได้อย่างรวดเร็ว

เดิมทีนางกำลังรู้สึกทรมานอยู่กับการที่จะถูกจื่อเฉินแซงหน้า ดังนั้นนางจึงจดจ่ออยู่กับความคิดของตัวเอง แต่หลังจากนั้นไม่นานนางก็สามารถสังเกตถึงความผิดปกติของจื่อเฉินได้อย่างรวดเร็ว

นางรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหา

“เจ้าๆ เจ้าเป็นอันใดไปหรือ?”

แม้ว่านางจะเห็นว่าจื่อเฉินเป็นคู่ต่อสู้ของตนเองมาโดยตลอด อีกทั้งยังอยากจะเอาชนะอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็นท่าทางของเขาเช่นนี้ นางก็รู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

จื่อเฉินลืมตาขึ้นมา

“ข้าไม่เป็นไร”

ถวนจื่อเบิกตากว้างขึ้น ก่อนจะกวาดสายตาขึ้นลงอย่างสำรวจ

ไม่เป็นไรงั้นหรือ?

เมื่อดูไปแล้ว ไม่เหมือนกับไม่เป็นไรเลยนะ?

แม้ว่าลมปราณบนร่างกายของจื่อเฉินยังคงเพิ่มสูงขึ้นอยู่ แต่ท่าทางของเขาเหมือนกับกำลังได้รับความเจ็บปวดทรมานเป็นอย่างมาก…

“ข้าไม่เป็นไรจริงๆ”

…

“โหมวซู”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น โหมวซูก็ประสานมือทำความเคารพทักทายโหมวหยาง

“คารวะท่านประมุข!”

โหมวหยางถามขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่จำเป็นต้องมากมารยาท งานหมื่นคีรีในครั้งนี้เจ้าออกมาเป็นคนสุดท้าย ถือว่าแสดงผลงานได้ดีมาก”

โหมวซูได้ยินดังนั้นก็ยืดหลังตรง ใบหน้าปกปิดความภาคภูมิใจไว้ไม่มิด

“ขอบคุณท่านประมุขที่กล่าวชม!”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา ทุกคนก็รู้ว่าการคาดเดาของพวกเขาก่อนหน้านี้ได้รับการยืนยันแล้ว

เขาจะต้องได้รับมรดกที่ยอดเยี่ยมมาอย่างแน่นอน!

โหมวหยางสาวเท้าแล้วเดินไปตรงหน้าโหมวซู

เมื่อยืนอยู่ตรงนี้ เขาสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ลมปราณบนร่างกายของโหมวซูเพิ่มขึ้นจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด!

เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็ตบที่ไหล่ของโหมวซู

“เจ้า…ไม่เลวเลย!”

เขาไม่ได้ถามว่าโหมวซูมรดกจากบรรพบุรุษท่านใด

เพราะนี่คือกฎของงานหมื่นคีรี

ทุกคนสามารถสัมผัสได้ว่าลมปราณของพวกเขานั้นเปลี่ยนแปลงไป ดังนั้นก็จึงทำได้เพียงคาดเดาถึงลำดับของมรดกชิ้นนั้น

นอกเสียจากอีกฝ่ายจะเป็นคนพูดออกมาเอง ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะไม่มีทางถามอย่างเด็ดขาด

ดังนั้นแม้ว่าทุกคนจะรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากว่าโหมวซูได้มรดกจากบรรพบุรุษท่านใด แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปถามโดยตรง

โหมวหยางกล่าวชื่นชมเขาอีกหลายประโยค ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ในเมื่อทุกคนออกมาหมดแล้ว เช่นนั้นงานหมื่นคีรีในครั้งนี้ก็ได้ปิดฉากอย่างสมบูรณ์แล้ว!”

ทุกคนต่างแซ่ซ้องยินดีพร้อมกัน

โหมวหยางยิ้มแล้วหันไปมองผู้อาวุโสที่อยู่ด้านข้าง

“รบกวนผู้อาวุโสทั้งหลายช่วยข้าปิดวิหารไท่ซวีด้วยเถอะ”