ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1768

………………..

“หงส์ทองคำนี่!”

เขาไม่มีทางจำลมปราณบนร่างของเด็กหญิงผู้นั้นผิดแน่ เป็นหงส์ทองคำอย่างมิต้องสงสัย!

ในไม่ช้า คนทั้งจัตุรัสก็รับรู้ถึงการมีอยู่ของถวนจื่อ ต่างพากันส่งเสียงออกมาอย่างตื่นตกใจ

“นั่นหงส์ทองคำจริงด้วย!”

“เหตุใดหงส์ทองคำถึงมาปรากฏตัวที่เกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์ได้!?”

“ไม่มีทาง! ดูแล้วนางยังอายุน้อยมากเลยหนา… เหตุใดถึงแปลงกายเป็นมนุษย์ได้เล่า!?”

…

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นทั่วทั้งจัตุรัส

โหมวหยางพลันนึกอันใดบางอย่างได้ นัยน์ตาหดลงทันควัน

นี่มันอสูรศักดิ์สิทธิ์ในพันธสัญญาของฉู่หลิวเยว่!

แต่ก่อนหน้านี้หงส์ทองคำตัวนี้ถูกกั้นเอาไว้นอกเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์มิใช่หรือ?

เหตุใดมาปรากฏตัวที่นี่ได้!?

ความคิดมากมายที่แล่นผ่านสมองเขาตีรวนกันวุ่นวายหาสิ่งใดเปรียบ

โหมวหยางค่อยๆ ตระหนักได้ว่ามีเรื่องราวที่หลุดรอดจากการควบคุมของเขาไปมากมายเพียงใด!

ทุกสิ่งทุกอย่าง… กำลังดำเนินไปสู่ภยันตรายที่มิอาจคาดเดาได้!

เขาจึงก้าวไปข้างหน้า ยกมือชี้โหมวเจิน แล้วแผดเสียงตะโกนลั่น

“โหมวเจิน! เจ้าออกจะทำเกินไปหน่อยแล้วกระมัง! สมคบคิดกับพวกมนุษย์ พาพวกมันเข้าออกเสามังกรเคลื่อนตามใจไม่พอ ยังปล่อยให้หงส์ทองคำตามเข้ามาได้! เจ้าคิดจะทำอันใดกันแน่! เจ้าถามตัวเองเถอะว่าเจ้ายังเห็นหัวบรรพบุรุษอยู่หรือเปล่า? ยังไว้หน้าเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงอยู่บ้างหรือไม่!”

ตอนนั้นเองที่หรงซิวกับฉู่หลิวเยว่เดินมาหยุดอยู่ข้างกายโหมวเจินพอดี

กลุ่มแสงก้อนนี้ใหญ่กว่าร่างเล็กจ้อยของนางนัก ทว่าโชคดีที่นางหาใช่เด็กมนุษย์ธรรมดาไม่ แต่เป็นหงส์ทองคำ

ดังนั้นการโอบอุ้มกลุ่มแสงก้อนนี้ไว้จึงมินับว่าเหนื่อยยากอันใด

เมื่อเดินมาถึงที่หมาย ถวนจื่อจึงได้วางกลุ่มแสงลงอีกรอบหนึ่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด

จื่อเฉินเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอันใดไป จนถึงป่านนี้แล้วก็ยังไม่ออกมาจากข้างในนั้น

ประกายแสงสีทองแกมม่วงปกคลุมร่างของมันเอาไว้จนมิด ต่อให้เป็นถวนจื่อที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็มิอาจมองเห็นสถานการณ์ข้างในกลุ่มแสงนั่นได้

ฉู่หลิวเยว่คลี่ยิ้มพลางลูบศีรษะนาง

“ลำบากถวนจื่อแล้วหนา”

เดิมนางเตรียมจะเดินพาจื่อเฉินออกมาด้วยตัวเอง แต่ยังไม่ทันทำอันใด ถวนจื่อก็ชิงนำหน้าไปก่อนก้าวหนึ่งแล้ว

“ไม่ลำบาก! ดูแลน้องเล็กเป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว!”

ถวนจื่อฉีกยิ้มกว้าง

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วน้อยๆ สายตากวาดมองไปยังกลุ่มแสงนั่นอีกครา

ตอนนี้มองเงาร่างของจื่อเฉินไม่เห็นแล้ว อีกทั้งลมปราณที่หลั่งไหลอยู่บนกลุ่มแสงก้อนนั้นเองก็สงบลงในบัดดล

นางคลี่ยิ้มออกมา หากแต่มิได้เอ่ยคำอันใด

โหมวเจินเอ่ยปากถามออกไป

“พวกเจ้าเป็นอย่างใดบ้าง?”

หรงซิวเอ่ยแกมหัวเราะ

“มีท่านผู้อาวุโสโหมวเจินอยู่ พวกข้าก็รู้สึกปลอดภัยไร้กังวล”

โหมวเจินจึงได้วางใจลง

บัดนี้มุมมองที่เขามีต่อหรงซิวและซั่งกวนเยว่แตกต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

แม้เขาในตอนนั้นกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับการหลอมกายเนื้อ หากแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยรอบ เขาล้วนรับรู้ได้ทั้งสิ้น

“วางใจเถอะ ขอแค่มีข้าอยู่ บนเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์ย่อมไม่มีใครกล้าทำอันใดพวกเจ้า!”

สุ้มเสียงของโหมวเจินทั้งทุ้มต่ำและเต็มเปี่ยมด้วยความอหังการ์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน