ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1771

………………..

“อ๊าก…“

โหมวหยางส่งเสียงร้องโหยหวน ร่างทรุดกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง

ความเจ็บปวดอันรุนแรงจากไหล่ทั้งสองข้างแล่นปราดขึ้นมา เจ็บเสียจนทั่วทั้งร่างของเขาสั่นระริก!

ส่วนแขนทั้งสองข้างของเขาก็ร่วงลงบนพื้น อยู่ห่างจากเบื้องหน้าเขาไม่ไกลนัก

เมื่อเหลือบมองเห็นแขนทั้งสองข้างของตนที่รินไหลไปด้วยเลือดร่วงแหมะลงบนพื้น นัยน์ตาโหมวหยางพลันหดลง ร่างกายสั่นระริกรุนแรงยิ่งกว่าเก่า!

ความหวาดกลัวที่มิอาจบรรยายได้พรั่งพรูขึ้นมาจากก้นบึ้งจิตใจอย่างบ้าคลั่ง!

บรรดาฝูงชนภายในจัตุรัสเองก็ถูกภาพฉากนี้ตรึงไว้กับที่

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นว่องไวมาก

พวกเขายังไม่ทันประมวลความคิดนี้ด้วยซ้ำว่าที่ผ่านมาเกิดอันใดขึ้น ก็เห็นแขนของโหมวหยางถูกสะบั้นขาดแล้ว!

ส่วนโหมวเจินที่อยู่อีกฝั่งกลับมีสภาพต่างจากโหมวหยางในตอนนี้โดยสิ้นเชิง

เปลวเพลิงสองกลุ่มก้อนนั้นทะยานหยุดเบื้องหน้าเขา จากนั้นก็ประกบเข้ากับบริเวณแขนของเขาอย่างน่าดูชม แล้วแปรสภาพเป็นรูปร่างแขนทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว!

ท่ามกลางประกายแสงสว่างเรืองรองสามารถมองเห็นสีของโลหิตแฝงอยู่ได้เลือนราง

กลิ่นคาวเลือดจางๆ แผ่กระจายออกไปในอากาศ

ฉู่หลิวเยว่ตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก นางหันขวับมองหรงซิวโดยไม่รู้ตัว

มุมปากของหรงซิวหยักยกขึ้นน้อยๆ ผงกศีรษะเป็นเชิงยืนยัน

ฉู่หลิวเยว่เบิกตากว้างน้อยๆ

…โหมวเจินช่วงชิงพลังแห่งสายเลือดของตัวเองกลับมาได้สำเร็จ ทั้งยังฟื้นฟูกายเนื้อของตนจนอยู่ในสภาพสมบูรณ์!

ความบ้าดีเดือดและแข็งแกร่งระดับนี้ช่างพบเจอได้ยากจริงๆ!

การที่หลอมสร้างแขนของตัวเองให้งอกขึ้นมาอีกครั้งกับขอให้หรงซิวช่วยหลอมกายเนื้อขึ้นมาใหม่นั้นไม่เหมือนกัน

ในแง่มุมหนึ่ง นี่ต้องยอมรับอันตรายที่มากขึ้นและความทรมานที่รุนแรงกว่าเก่า

อย่างใดเสียอันหนึ่งนั้นเริ่มจากศูนย์ ส่วนอีกอันหนึ่งเริ่มงอกจากของเก่าที่ถูกทำลายขึ้นมาใหม่อีกครั้ง!

ซึ่งเห็นได้ชัดว่าข้อหลังยากเย็นอย่างมาก

ทว่าโหมวเจินกลับทำเช่นนี้โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย!

ระหว่างที่แขนทั้งสองข้างค่อยๆ ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ลมปราณบนตัวโหมวเจินก็เพิ่มพูนขึ้นอีกครั้ง!

เพราะว่ารับแรงกดดันอันมหาศาลนี้ไม่ไหว ผู้อาวุโสหลายท่านที่ยืนอยู่เบื้องหน้าจึงทยอยถอยหลังกันไปหลายก้าวด้วยสีหน้าตะลึงงัน

ต่อให้ตอนนั้นโหมวเจินยังไม่ตาย แต่กายเนื้อก็ถูกทำลายจนหมดจดไปแล้วหนา!

พวกเขาต่างก็ดูออกว่ากายเนื้อของเขาในตอนนี้ย่อมมาจากความช่วยเหลือจากหรงซิวและซั่งกวนเยว่

หากแต่ระดับของกระดูกนั้นมิอาจนับได้ว่าสูงนัก มิเช่นนั้นแล้วคราที่โหมวเหยาก่อกรรมทำเข็ญคงมิถูกเปิดโปงออกมาง่ายดายปานนั้น

พูดตามหลักแล้ว โหมวเจินสมควรไม่เหลือพลังอันใดแล้วต่างหาก

ทว่าบัดนี้เขาไม่เพียงแต่เอาชนะโหมวหยางได้อย่างง่ายดาย แต่ว่า… ระดับการฝึกตนยังคงพุ่งทะยานขึ้นไม่หยุด!

สีหน้าของโหมวฝูซานกลับสับสนยิ่งนัก

โหมวเจิน… ยังคงเป็นโหมวเจินในครานั้นอยู่วันยังค่ำ!

ตอนนั้นเขาเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในเผ่า

เหล่าชนรุ่นหลังส่วนใหญ่เคยได้ยินแต่เรื่องที่เขาสังหารเผ่าเดียวกันอย่างเลือดเย็นบ้าง เสียสติจนสิ้นชีวิตบ้าง แต่กลับรู้เรื่องความสามารถและพรสวรรค์ของเขาน้อยมาก

ในความเป็นจริงแล้ว…

พรสวรรค์ชวนตื่นตะลึงจนน่าอิจฉา สักหมื่นปีจะพบเจอได้คนหนึ่ง!

คำอธิบายเช่นนี้ย่อมมิได้เกินจริงแต่อย่างใด!

ต่อให้ผ่านมาหลายปีขนาดนี้ ก็ยังไร้ผู้ใดเทียบเคียงเขาได้

กระทั่งลืมเลือนโหมวหยางที่นอนอยู่บนพื้นไปเสียสนิท

ความจริงแล้วในเวลานี้ก็ไม่มีใครกล้าบุกเข้าไปซึ่งหน้าแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน