ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1774

………………..

ชั่วขณะนั้น ก็มีแรงกดดันมหาศาลอันเกรียงไกรสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วโลกา!

บรรดาฝูงชนเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงที่ยืนอยู่ในจัตุรัสล้วนหน้าเปลี่ยนสี จากนั้นก็ทยอยคุกเข่าลงข้างหนึ่งทีละคน!

“ยินดีต้อนรับท่านบรรพชน!”

ชั่วพริบตา ทุกคนในจัตุรัสก็พากันคุกเข่าลงข้างหนึ่ง!

รวมถึงพวกโหมวฝูซานที่น้อมตัวลงคำนับด้วยท่าทียำเกรงอย่างมาก!

มีเพียงโหมวหยางมองเงาร่างมหึมาที่ปรากฏตัวขึ้นมากะทันหันด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตกใจและตกตะลึง

ในหัวของเขาพลันขาวโพลน

บรรพชน…

นี่คืออำนาจแห่งบรรพชนจริงๆ!

บรรพชนของไท่ซวีเฟิ่งหลงนั้นจากไปตั้งแต่อดีตกาลแล้ว

ทว่าในตอนนั้น ท่านผู้นั้นจงใจทิ้งลมปราณสายหนึ่งไว้ที่วิหารไท่ซวีเพื่ออำนวยพรแก่คนทั้งเผ่า

ยามคนในเผ่าเข้าไปในวิหารไท่ซวี ต่างก็รับรู้ได้ถึงแรงกดดันและลมปราณคล้ายมีคล้ายไม่มีสายนี้

ดังนั้น พวกเขาจึงรู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างมาก

และด้วยเหตุนี้นี่เอง ทันทีที่เงาร่างนั้นปรากฏขึ้น ลมปราณไร้ขีดจำกัดที่แผ่ขยายทำให้ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ยอมสยบลงทีละคน!

โหมวหยางสองขาสั่นระริก รู้สึกได้ว่าทั่วทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง จวนเจียนจะล้มมิล้มแหล่ ราวกับสามารถทรุดตัวลงพื้นด้วยยืนหยัดไม่ไหวได้ทุกเมื่อ

เขารู้แก่ใจว่าฉากที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้านั้นแปลว่าอันใด

…การสืบทอดจากบรรพชนยังคงติดตัวโหมวเจินอยู่จริงๆ!

อีกทั้งดูจากสถานการณ์แล้ว มีความเป็นไปได้มากว่าโหมวเจินจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วด้วย!

เหตุใด…

“โหมวหยาง เจอหน้าบรรพชนแล้วเหตุใดยังไม่คุกเข่าลงอีก!?”

โหมวหยางพลันได้สติกลับคืน สีหน้าของเขาซีดเผือด

มิรอให้เขาได้โต้กลับ เงาร่างของไท่ซวีเฟิ่งหลงที่ตั้งมั่นอยู่กลางอากาศพลันกู่ร้องคำรามลั่นผืนฟ้า!

โฮก!

กระแสพลังอันหนักหน่วงหาสิ่งใดเปรียบมิได้กดทับบนไหล่ของโหมวหยางอย่างแรง!

ปึก!

ร่างของเขาสั่นไหวน้อยๆ สองเข่าทรุดลงกับพื้นอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นเสียงดังก้อง!

ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง เสียงกระดูกแตกหักก็ดังลั่นตามมาด้วย

กระแสพลังสายนั้นแข็งกร้าวนัก ทันทีที่เข่าของโหมวหยางกระแทกลงพื้นดิน บริเวณโดยรอบพลันบังเกิดรอยแตกร้าวขยายไปทั่ว

ร่างของเขาสั่นเทิ้มรุนแรงยิ่งกว่าเก่า สีหน้าเองก็ทวีความขาวซีดขึ้นไปอีก

…อำนาจแห่งบรรพชนมิอาจดูแคลนได้โดยแท้ เพียงแค่นี้ กระดูกหัวเข่าของเขาก็แตกร้าวแล้ว!

บรรดาฝูงชนที่ได้ยินสุ้มเสียงนี้ต่างก็ทยอยกันหันไปมอง

ครั้นมองเห็นสภาพอันดูไม่จืดของโหมวหยางในยามนี้แล้ว ทุกคนล้วนมีสีหน้าแตกต่างกันไป

ใครจะไปคาดคิดได้เล่าว่าประมุขที่เปี่ยมด้วยเกียรติและน่าเกรงขามมาโดยตลอดอย่างโหมวหยาง วันหนึ่งจะตกอยู่ในสภาพอันน่าเวทนาเช่นนี้ได้

อำนาจแห่งบรรพชนที่มาเยือนเข้าลงทัณฑ์โหมวหยางอย่างจัง

ด้วยเหตุนี้ บรรดาฝูงชนจึงไม่กล้าเข้าใกล้เขายิ่งกว่าเก่า ทั้งยังไม่กล้าช่วยพูดแทนเขาแม้แต่ครึ่งคำ

แม้นตำแหน่งประมุขจะมีฐานะในเผ่าสูงส่ง แต่สถานการณ์บัดนี้กลับแตกต่างออกไป

โหมวหยางใช้วิธีการอันเสื่อมเกียรติอย่างเห็นได้ชัด ฉวยชิงเอาพลังแห่งสายเลือดส่วนหนึ่งของโหมวเจินไป แล้วใช้มันขึ้นครองตำแหน่งประมุข

ลำพังแค่ความจริงข้อนี้ ก็เพียงพอให้ผู้อาวุโสทั้งเก้าร่วมกันปลดเขาลงจากตำแหน่งประมุข

…

โหมวเจินมองไปยังฝ่ายโหมวฝูซาน

“เชิญผู้อาวุโสทุกท่านลุกขึ้นก่อนเถิด ส่วนเรื่องราวต่อจากนี้ คงต้องขอให้พวกท่านในที่แห่งนี้ช่วยเป็นพยานด้วย”

ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ผู้อาวุโสทั้งหลายรวมถึงตัวโหมวฝูซานต่างสบสายตากันไปมา จากนั้นก็ลุกขึ้นด้วยท่าทีกระสับกระส่าย

มิใช่ว่าพวกเขาขี้ขลาด แต่วันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ทั้งยังน่าหวาดหวั่นจนถึงขั้นเกินไปเสียด้วยซ้ำ!

หากพูดออกไปแล้ว เกรงว่าคงมิมีใครเชื่อ!

สุดท้าย สายตาของพวกเขาจึงจดจ้องไปที่โหมวฝูซานเป็นตาเดียว

เขานับว่าเป็นผู้ที่อาวุโสที่สุดในที่แห่งนี้ วาจาของเขาย่อมหนักแน่นที่สุด

ดังนั้นให้เขาเป็นผู้ออกหน้าย่อมเหมาะสมที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน