ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1776

………………..

โหมวหยางพลันเบิกตากว้าง นัยน์ตาแดงก่ำทั้งคู่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและบ้าคลั่ง

“โหมวเจิน! เจ้าจะฆ่าก็ฆ่า! ยืดเยื้อไว้เช่นนี้ ไม่กลัวเกิดปัญหาตามมาเลยสินะ!?”

โหมวเจินมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด

“เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไปหน่อยแล้วกระมัง”

หน้าอกของโหมวหยางรู้สึกแน่นขนัดจนแทบจะหายใจไม่ออก

ทว่าฉู่หลิวเยว่กลับหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

โหมวเจินไม่เพียงแต่พละกำลังแกร่งกล้า จริงๆ แล้วฝีปากของเขาเองก็ร้ายกาจไม่เบา

สิ่งที่โหมวหยางเกลียดที่สุดคือการที่ตัวเองอ่อนแอกว่าโหมวเจิน

ชีวิตนี้ของเขามองโหมวเจินเป็นอริตัวฉกาจ แต่อีกฝ่ายกลับดูแคลนเขามาโดยตลอด

ไม่มีอันใดจะแสดงถึงการเหยียดหยามของคนผู้หนึ่งได้เท่าการเพิกเฉย

แล้วก็ไม่มีอันใดที่จะโจมตีโหมวหยางได้เจ็บปวดเท่ากับประโยคเมื่อครู่แล้ว

เป็นดั่งคาด อารมณ์ของโหมวหยางปะทุขึ้นมาทันใด ราวกับยังคิดจะพลิกตัวกลับมาอีก

ทว่าเขาในตอนนี้มิต่างอันใดกับเศษสวะตัวหนึ่ง คิดจะพลิกตัวก็พลิกไม่ไหวแล้ว

สุดท้ายจึงทำได้แค่หมอบอยู่กับพื้นอย่างสิ้นหวัง ทั่วทั้งร่างชุ่มไปด้วยเลือด นอนแผ่ในสภาพน่าเวทนาอยู่ตรงนั้น

โหมวเจินโบกมือคราหนึ่ง คนใต้บังคับบัญชาก็รีบก้าวขึ้นมาพาตัวโหมวหยางออกไป

กระทั่งเขาถูกลากออกไปแล้ว ภายในจัตุรัสยังคงอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

ยามมองเห็นสภาพเละเทะบริเวณพื้นดินตรงนั้น บรรดาฝูงชนต่างพากันเงียบเสียงลงโดยไม่รู้ตัว สีหน้าต่างก็ซับซ้อนมากนัก

วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเกินไปแล้วจริงๆ

ภายในเผ่าต้องพบเจอกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ราวกับพลิกฟ้าปิดแผ่นดินอย่างใดอย่างนั้น!

หากพวกเขามิได้บุกรุกเข้ามาเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย โหมวหยางคงไม่จงใจขังพวกเขาไว้ที่ยอดเขาสัตตบงกช พวกเขาเองก็คงไม่มีโอกาสได้เข้าไปในเสามังกรเคลื่อนในวิหารไท่ซวี แล้วช่วยโหมวเจินหลอมกายเนื้อขึ้นมาใหม่

เรื่องราวทั้งหมดนี้ ความจริงแล้ว…ล้วนเกิดจากสองคนนี้ทั้งนั้น!

หลังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจเอ่ยปากขึ้นมา

“ท่านประมุข ในเมื่อเรื่องทั้งหมดนับว่าคลี่คลายแล้ว เช่นนั้น… ไม่ทราบว่าท่านจะจัดการกับท่านเหล่านี้อย่างใด?”

ในเมื่อโหมวเจินดำรงตำแหน่งประมุขแล้ว เช่นนั้นท่าทีที่พวกเขามีต่อคนเหล่านี้ย่อมต่างจากก่อนหน้านี้ ทั้งสุภาพและอ่อนโยนมากกว่าเก่า

โหมวเจินเองก็รับรู้ได้ถึงสายตาของเขา จึงหัวเราะออกมาเสียงก้อง

“ย่อมต้องส่งพวกเขากลับไปอย่างดี!”

เขายังจำถึงเงื่อนไขแลกเปลี่ยนของตนกับหรงซิวได้ดี

บัดนี้เขาก็ยังคงคิดเหมือนเดิมว่าหลังทวงทุกอย่างที่เป็นของตัวเองมาได้แล้ว เขาย่อมต้องสำเร็จข้อเรียกร้องที่หรงซิวเคยร้องขอเป็นการตอบแทนอยู่แล้ว

โหมวฝูซานได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกตกตะลึงอยู่ไม่น้อย

ก็… แค่นี้เองหรือ?

พวกเขายังคิดอยู่เลยว่าพวกหรงซิวต้องฉวยโอกาสนี้เรียกร้องข้อแลกเปลี่ยนไม่น้อยอย่างแน่นอน…

ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าพวกเขาแค่เพียงต้องการออกไปจากที่นี่โดยสวัสดิภาพเท่านั้น?

หรงซิวยกมุมปากขึ้นน้อยๆ ก่อนเอ่ยว่า

“ขอแสดงความยินดีแก่ผู้อาวุโสโหมวเจิน พูดตามตรง พวกข้าสมควรอยู่ฉลองแสดงความยินดีแก่ท่านด้วย แต่พวกเราอยู่ที่นี่นานเกินไป สมควรต้องกลับไปแล้วจริงๆ”

โหมวเจินสาวเท้าก้าวมาหาแล้วเอ่ยแกมหัวเราะว่า

“พูดอันใดแบบนั้น! ควรจะเป็นข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกเจ้า! ถ้าไม่ได้พวกเจ้าช่วยไว้ ตอนนี้ข้าก็ยังคงติดอยู่ในเสามังกรเคลื่อนหนา!”

เขาซาบซึ้งใจมากจริงๆ

ช่วงเวลาหมื่นปีที่ผ่านมานี้ไม่ง่ายเลยสำหรับเขา

อย่างน้อยที่สุด เขาก็รู้สึกเคารพนับถือและคาดหวังในตัวหรงซิวกับซั่งกวนเยว่มาก

เขามองถวนจื่อแวบหนึ่ง

ถวนจื่อบิดตัวทันที นางเชิดดวงหน้าเล็กๆ ขึ้น

“มองข้าเหตุใด”

แม้หงส์ทองคำและไท่ซวีเฟิ่งหลงจะเข้าหน้ากันไม่ติดมาแต่ไหนแต่ไร แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด!

ฉู่หลิวเยว่ลากถวนจื่อกลับมาอย่างหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก

นางรับรู้ได้ว่าโหมวเจินไม่ได้มีจิตคิดร้ายอันใดจริงๆ

โหมวเจินหาได้โกรธเคืองไม่ กลับกันเขาหัวเราะเสียงดังลั่นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เพื่อนตัวน้อยนี่อายุน้อย แต่นิสัยใจคอร้อนไวไม่เบา! วางใจเถอะ! ครั้งนี้นายท่านช่วยข้าไว้ เผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงทั้งหมดไม่มีทางทำอันใดเจ้าแน่นอน!”

ถวนจื่อกะพริบตาปริบๆ เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดออกมาอย่างจริงใจถึงได้โล่งอก ก่อนจะตบแปะๆ ลงบนอกตัวเอง

“ฮู่…ทางนี้ก็เหมือนกัน!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน