ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1778

………………..

“ตอนนี้ข้าว่าเรื่องนี้พูดไปแล้วก็ยาว พวกเรามุ่งหน้ากลับไปพระราชวังเมฆาสวรรค์ก่อน แล้วค่อยคุยกันระหว่างทางเถิด”

ฉู่หลิวเยว่กล่าว

พวกซั่งกวนจิ้งเห็นว่าสภาพของนางและหรงซิวดูไม่แย่ จึงพากันผงกศีรษะเป็นเชิงเห็นด้วย

คนกลุ่มนี้จึงเดินทางมุ่งตรงกลับไปยังพระราชวังเมฆาสวรรค์ด้วยประการฉะนี้

…

ระหว่างทาง ฉู่หลิวเยว่ก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลานี้โดยคร่าวให้พวกเขาฟังไปรอบหนึ่ง

“… เรื่องราวก็เป็นประมาณนี้”

ระหว่างที่เล่า ฉู่หลิวเยว่พยายามเล่าให้เรื่องฟังดูเรียบๆ อย่างสุดความสามารถ ทั้งยังตัดเรื่องราวออกไปตั้งมากมาย

ทว่าหลังเอ่ยจบ พวกซั่งกวนจิ้งทั้งสามคนต่างจมดิ่งสู่ความตระหนกตกใจอันมากล้น

หลังจากที่เงียบกันไปพักใหญ่ คนทั้งสามก็พร้อมใจกันยิงคำถาม

“พวกเจ้าได้เจออัจฉริยะของเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงเมื่อหมื่นปีก่อนอย่างโหมวเจินผู้นั้น แล้วยังช่วยเขาหลอมกายเนื้อขึ้นมาใหม่หรือ?”

“ประมุขเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลง โหมวหยางไม่เพียงแต่ถูกปลดจากตำแหน่งประมุข ยังกลายเป็นคนพิการอีกหรือ?”

“พวกเจ้าเป็นพันธมิตรกับประมุขคนใหม่ของเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลง แล้วเขายังมาส่งพวกเจ้าด้วยตัวเองอีก?”

…

มิน่าแปลกที่คนทั้งสามมีข้อสงสัยมากมายปานนี้ ด้วยเรื่องราวพวกนี้ชวนให้ตื่นตกใจมากโดยแท้

อย่างใดเสียทั้งสามคนนี้ล้วนเคยประสบพบเจอเรื่องราวใหญ่โตมาไม่น้อย ทำให้พวกเขามีปฏิกิริยาใหญ่โตปานนี้ เห็นได้ชัดเลยว่าเรื่องพวกนี้มันน่าหวาดผวาสำหรับพวกเขามากเพียงใด

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ปฏิกิริยาโต้ตอบของพวกเขาเองก็นับเป็นเรื่องปกติ

สิ่งที่ฉู่หลิวเยว่พูดมาเมื่อครู่ทั้งหมด หากแพร่งพรายออกไปโดยไม่คิดแล้วละก็ อาจก่อให้เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ในอาณาจักรเสิ่นซวี่ได้เลย!

เมื่อเผชิญกับคำถามของคนทั้งหลาย ฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออกอยู่มากทีเดียว แต่ก็ยังกลั้นใจอธิบายทุกอย่างให้ละเอียด

“… เมื่อครู่ข้าพูดไปแล้วว่าทั้งหมดนี่เป็นเรื่องจริง มิเช่นนั้นพวกข้าจะออกมาจากเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างปลอดภัยไร้กังวลเช่นนี้หรือ?”

คนทั้งสามต่างพูดไม่ออก ก่อนจะสบสายตากันอย่างจนปัญญา

นี่ก็จริง

ไม่ว่าพวกเขาทั้งสองจะมีพละกำลังแข็งแกร่งขนาดไหน ก็ไม่มีทางที่จะผ่านเขตแดนของเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์เข้าไปได้แบบสุ่มสี่สุ่มห้า

หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง หนานซู่ไหวก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้พลางส่ายศีรษะ

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง! พวกเจ้าหาวิธีการพาตัวเองออกมาได้อยู่แล้ว เลยไม่ได้กลับมาทางค่ายกลเคลื่อนย้ายสินะ”

ฉู่หลิวเยว่คลี่ยิ้มอย่างรู้สึกผิด

“ทำให้ท่านอาจารย์ต้องเป็นกังวลแล้ว”

หนานซู่ไหวหัวเราะร่า สีหน้าเต็มไปด้วยความทะนงองอาจ

“พูดอันใดแบบนั้นเล่า! อาจารย์ยินดีกับเจ้าช้าไปต่างหาก! เยว่เออร์ของพวกเราโดดเด่นเกินใครจริงๆ!”

นี่เป็นเรื่องที่คนธรรมดาจะกระทำได้สำเร็จหรือ?

ก็มีแค่สองคนนี้ที่เข้าขากันอย่างสมบูรณ์แบบเท่านั้นแหละจึงจะทำเช่นนี้ได้!

หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่รู้ว่าจะมีคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจมากมายเท่าไร แล้วทำให้คนอีกมากเท่าใดต้องลอบอิจฉาและถอนใจด้วยความตื่นตะลึง!

หนานซู่ไหวรู้สึกปลื้มปิติจากใจจริง

หลายปีมานี้ แม่หนูเยว่เออร์เองก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นมากเรื่อยๆ!

“ในเมื่อเรื่องของเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงอยู่ตัวแล้ว อีกทั้งพวกเจ้ายังผูกมิตรกับโหมวเจินไว้ได้อีก เช่นนั้นภายหลังก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องฝั่งไท่ซวีเฟิ่งหลงแล้ว แบบนี้… ก็นับว่าเป็นโชคดีในโชคร้ายได้กระมัง!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน