ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1779

………………..

หนานอีอีนอนพิงตรงหัวเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียว บนร่างถูกคลุมด้วยผ้าห่มหนาที่ปักลวดลาย ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปข้างหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่ภายในห้อง

ดูๆ แล้วร่างนี้พลังน่าจะหายไปครึ่งนึง

ในห้วงความคิดของนางกลับมีภาพเรื่องราวนับไม่ถ้วนผุดเข้ามาในหัว แต่กลับเป็นเพียงภาพอันว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ร่องรอยอะไรหลงเหลืออยู่เลย

มีเพียงความสับสนเลอะเลือนที่อยู่ในจิตใจ

ขณะนั้นมีสาวใช้นางหนึ่งผลักประตูเข้ามา นางถือถ้วยใบเล็กประดับด้วยลายครามและเดินยถ้วยเข้ามาให้อย่างระมัดระวัง

“คุณหนูรอง ได้เวลาทานยาแล้ว…เจ้า!”

ก่อนที่นางจะพูดจบประโยค จู่ๆ หนานอีอีก็ดึงแส้ออกมาจากหัวเตียง แรงของแส้ฟาดไปที่หัวของสาวใช้ผู้นั้น! ทำให้นางหลบไม่ทันจึงโดนแส้ฟาดเข้าเต็มแรง

บาดแผลฉีกยาวลงมาจากหนังศรีษะจนถึงมุมปากทำร้ายใบหน้าที่ละเอียดออ่อนและอ่อนเยาว์ของนางอย่างง่ายดายในทันที

เลือดไหลนอง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วจนน่าสะพรึงกลัว!

สาวใช้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ชามใบเล็กในมือร่วงหล่นบนพื้นจนแตกกระจายไปทั่วห้อง

นางล้มลงและถูกเศษแก้วบางส่วนที่แตกบนพื้นทิ่มเข้าที่มือ เศษแก้วบาดจนเลือดไหลออกมาไม่หยุด ทำให้ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่หน้าและที่มือของนางยิ่งมากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมามองด้วยอาการตื่นตะหนกและหวาดกลัว ทันทีที่เห็นหนานอีอีนางไม่รู้ว่าหนานอีอีได้จ้องมองนางอยู่ก่อนแล้วด้วยดวงตาแดงกล่ำน่าสะพรึงกลัวและถูกปกคลุมไปด้วยความมืดดำราวกับผีสิง! ท่าทีของหนางอิงอิงดูเหมือนต้องการจะฟาดฟันนางให้แหลกเป็นพันๆ ชิ้น!

สาวใช้ตัวสั่นเทาไปทั้งร่าง นางหยุดร้องไห้ในทันทีและก้มลงกับพื้นเพื่อขอร้องอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นไปมาไม่หยุด

“คุณหนูรอง ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ! ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ!”

ที่แท้นางไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองทำอะไรผิด คุณหนูรองก่อเรื่องอีกแล้ว

เมื่อก่อนก็แค่มีนิสัยขี้งอนเอาแต่ใจ แต่บัดนี้กลับเอาแน่เอานอนไม่ได้ ทั้งอารมณ์ร้อนและโมโหง่าย ยังไม่ทันทำอะไรเอะอะก็จะฆ่าคนนั้นคนนี้ไปทั่ว

หลังจากที่นางกลับมาได้หนึ่งเดือนก็มีคนที่ตายด้วยน้ำมือของนางไปสามคนแล้ว

อีกทั้งยังมีคนที่โดนทำร้ายจนบาดเจ็บอีกนับไม่ถ้วน

นางกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่โดนฆ่าจึงทำเป็นไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดบนร่างกายพยามยาม อ้อนวอนและยอมรับผิดอย่างอับจนหนทาง

แต่สาวใช้นางนี้กลับไม่รู้ความเอาเสียเลย ยิ่งนางทำเป็นรู้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้หนานอีอีโมโหมากขึ้นเท่านั้น

ดวงตาของหนานอีอีเปลี่ยเป็นสีแดงก่ำในทันทีเหมือนคนบ้าคลั่ง!

เสียงร้องเอะอะโวยวาย…สมควรตาย!

นางกำแส้ในมือไว้แน่นเตรียมจะลงมืออีกครั้ง ขณะเดียวกันกับที่ประตูใหญ่ถูกเปิดออก

“อิงอิง!”

มีร่างหนึ่งรีบเดินตรงมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ผู้นั้นคือหนานอี้ฝาน

ทำให้หนานอีอีหยุดและวางมือลง

หนานอี้ฟานกวาดสายตาดูสถานการณ์ในห้องอย่างรวดเร็วและขมวดคิ้วขึ้นในทันที

เมื่อครู่ตอนที่เขาออกไปข้างนอกก็ได้ยินเสียงกรีดร้องออกมาจากในจวนนี้ เดาได้เลยว่าต้องเป็นหนานอีอีที่ก่อเรื่องอีกแล้วเป็นแน่

นึกแล้วเชียว

เขากวักมือเรียกสาวใช้คนนั้นและเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าออกไปก่อนเถอะ ช่วงนี้รักษาตัวให้หายดีเสียก่อนและไม่ต้องเข้ามารับใช้นางอีก”

ชั่วขณะนั้นสาวใช้คนนั้นกลับรู้สึกโล่งอกและรีบออกไปด้วยความรู้สึกขอบคุณอย่างมาก

สถานการณ์ภายในห้องเงียบลงทันที หลงเหลือแต่ข้าวของที่ระเกะระกะอยู่เต็มพื้น

หนานอี้ฝานรู้สึกถึงความโกรธที่กำลังประทุออกมาจากภายในอก เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นว่า

ตอนนี้ทุกคนในตระกูลหนานต่างพูดกันถึงเรื่องพวกนี้ อีกทั้งคำพูดที่พวกเขาพูดถึงต่างไม่พอใจหนานอีอีกันอย่างมาก!

แม้ว่าหนานอีอีจะมีฐานะเป็นถึงคุณหนูรองผู้สูงศักดิ์ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้นางมาประพฤติตัวอย่างไม่เกรงกลัวใครในตระกูลหนานนี้ได้!

ต้องรู้ไว้ว่าในตระกูลหนานไม่ใช่เพราะหนานอี้ฝานเป็นผู้ออกคำสั่งได้ผู้เดียว

ถึงแม้ว่าปกติเหล่าผู้อาวุโสทุกท่านต่างเกรงใจเขาเป็นอย่างมาก แต่ถ้าหากเขาทำเรื่องอะไรผิดมาก็ต้องได้รับการลงโทษเช่นเดียวกัน!

และไม่ต้องพูดถึงหนานอีอี!

หากทำเช่นนี้อีก เขาจะไปอธิบายกับคนตระกูลหนานได้อย่างไร!

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาคล้ายกับตำหนินางอยู่เบาๆ ดวงตาของหนานอีอีเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำและน้ำตาพลันไหลออกมาในทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน