ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1780

………………..

หนานอีฝานรู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนักเมื่อเห็นสายตาที่นางมองมา

เหตุใดเขาต้องทำเช่นนี้อีก!

บุตรชายและบุตรสาวทั้งคู่ของตน ทั้งไร้ประโยชน์ทั้งพิการ เขาจะไม่เจ็บปวดใจและไม่ต้องการล้างแค้นแทนพวกเขาได้อย่างไรกัน!

แต่ทว่า…

ฝ่ายตรงข้ามคือหรงซิวเชียวนะ!

ถ้าหากต้นเหตุของเรื่องเหล่านี้มาจากพวกเขา เช่นนั้นเขาก็จะลองสู้ดูสักตั้ง

แต่แท้จริงแล้วนั้นความผิดส่วนใหญ่ล้วนมาจากตัวพวกเขาเองทั้งสิ้น!

หากเวลานั้นหนานอีอีไม่คิดจะเข้าไปแย่งชิงหรงซิวจากซั่งกวนเย่ว

หากอวี่สิงไม่ยั่วยุฝ่ายตรงข้ามอยู่หลายครั้งหลายหนที่สุสานสังหารเทพนั่น

หากในเวลานั้นพวกเขารับรู้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติไปก็ควรรีบวางมือเสีย และอยู่ให้ห่างจากหรงซิวกับคนอื่นๆ…

เรื่องราวทั้งหมดคงไม่กลายเป็นปัญหาอย่างเช่นวันนี้เป็นแน่!

ทว่าบัดนี้ล้วนสายไปเสียแล้วที่จะพูดอะไรได้อีก

บรรยากาศภายในห้องนอนราวกับน้ำแข็งค้าง

หนานอีอีเบือนหน้าไปทางอื่นและหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง

เห็นได้ชัดว่านางไม่ยอมพูดคุยกับหนานอี้ฝานได้อีกต่อไป

ท่าทีต่อต้านของนางเช่นนี้ทำให้ในใจของหนานอี้ฝานเศร้าใจอย่างมาก

เดิมทีเขาแค่ต้องการเข้ามาปลอบใจนางสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้ว…ยังคงแยกกันด้วยความไม่เข้าใจ

ขณะนี้เขารู้ดีว่าต่อให้พูดอะไรออกไป ก็ล้วนไม่มีประโยชน์เสียแล้ว เขามองดูนางอยู่ครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นยืน

เขาค่อยๆ ดึงผ้าห่มเพื่อจะช่วยห่มผ้าให้หนานอีอี แต่กลับถูกหนานอีอีดึงผ้าห่มกลับคืนไป

“ข้าจะสั่งให้คนส่งยาต้มมาให้ใหม่อีกถ้วย บ่าวใช้พวกนี้ที่เจ้าไม่ชอบก็ให้เปลี่ยนคนมาใหม่ แต่ต่อไปจะทำเช่นนี้ไม่ได้อีก”

เมื่อพูดจบเขาก็หันตัวเดินออกไป

เมื่อเดินมาถึงทางออก ฝีเท้าของหนานอี้ฝานหยุดชะงักลง

มือข้างหนึ่งของเขาเท้าไว้ไปที่ประตูและกล่าวขึ้นโดยไม่หันหน้ามามองนาง

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่สนใจอวิ๋นเทียนเซวีย แต่คนอย่างหรงซิวแท้จริงแล้วเขาเป็นบุคคลที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว เรื่องบางอย่าง…ต่อไปเจ้าก็จะเข้าใจได้เอง”

เมื่อพูดจบเขาก็ผลักประตูเดินออกไป ผ่านไปชั่วครู่หนานอีอีจึงลืมตาขึ้น

ทั้งห้องมีแต่ความเงียบสงัด แทบจะทำให้ผู้คนหวาดหวั่น

นางหันไปมองตรงประตูใหญ่พลางขมวดคิ้วแน่น

ทว่านางไม่เคยเห็นท่านพ่อเกรงกลัวใครเช่นนี้มาก่อน

หรือว่าบนร่างของหรงซิ่วอาจะมีความลับอะไรซ่อนอยู่เป็นแน่น?

แต่ถ้าหากเขาไม่ใช่องค์ชายแห่งวังเมฆาสวรรค์ล่ะ…

ขณะที่หนานอีอีนิ่งเงียบมาเป็นเวลานาน อาการดิ้นรนต่อสู้ก็ปรากฏขึ้นนัยน์ตาของนาง หลังจากนั้นจึงหยิบนกหวีดหยกสีเขียวมรกตออกมาจากหน้าอก

นางวางนกหวีดหยกไว้บนริมฝีปากและเป่าเต็มแรง!

เสียงนกหวีดแหลมที่ดังขึ้นดูบางเบาอย่างมาก จนเสียงกลับเหือดแห้งและหายไปอย่างรวดเร็ว!

นอกจากตัวนางแล้วแทบจะไม่มีใครได้ยินเสียงนั่น

แม้แต่หนานอี้ฝานที่เพิ่งเดินออกไปก็คงไม่ได้ยิน

หนานอีอีวางนกหวีดหยกลง มือทั้งสองข้างประสานกันไว้ที่ด้านหน้าพลางหลับตาลง ท่าทางของนางราวกับกำลังรออะไรบางอย่างอยู่

ประมาณชั่วครู่ต่อมาก็มีคนเข้ามาส่งยาอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก!

เสียงทุ้มต่ำของชายผู้หนึ่งดังขึ้น จนไปขัดจังหวะคำพูดของบ่าวใช้หนุ่มเข้า ทันใดนั้นเขาจึงถือ โอากาสหยิบถ้วยยาไป

บ่าวใช้หนุ่มรู้สึกตื่นตระหนกใจ เมื่อเห็นผู้ที่มาเยือนก็รู้สึกปิติยินดี

“ได้พบกับผู้อาวุโสลั่วเหยียน! แล้วยานี้…”

“ข้าจะบังคับให้อีอีดื่มด้วยตนเอง เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

“โอ้ว! ขอรับ! ขอรับ!”

กอปรกับสถานะที่สูงศักดิ์ของลั่วเหยียน แน่นอนว่าคำพูดของเขาทำให้เด็กรับใช้หนุ่มไม่กล้าขัดได้

เดิมทีเขาก็ไม่ได้อยากมา แต่ใครไม่รู้บ้างว่าบ่าวใช้ที่ดูแลคุณหนูรองเกิดเรื่องราวใหญ่โตมากมายเพียงใด

ถ้าหากได้คนมาช่วย คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว

หลังจากบ่าวใช้หนุ่มทำความเคารพจึงรีบถอยออกไป

ลั่วเหยียนผลักประตูเข้าไป

ทันทีที่เห็นเขาเข้ามาใบหน้าของหนานอีอีก็ปรากฏความน้อยอกน้อยใจขึ้นมาอย่างเด่นชัดขณะ เดียวกับที่หยดน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้ม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน