ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1781

………………..

ทหารทั้งสองคนสบตากันครู่หนึ่ง

“ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่จวน ก็ไม่มีอันใดเปลี่ยนเลยขอรับ”

หนานอีฝานถามขึ้นอีก

“สองวันมานี้มีผู้ใดมาหรือไม่”

ทหารทั้งสองพยักหน้าพร้อมกัน

“นอกจากผู้อาวุโสหนานเยีย ก็ไม่มีผู้ใดมาขอรับ”

ผู้อาวุโสหนานเยียคือหมอเทวดาท่านนั้นที่หนานอีฝานเชื่อใจเป็นที่สุด นอกจากนี้คนที่อยู่ในสุสานเทพสังหาร ก็มีแค่เขาคนเดียวที่รู้เรื่องสภาพร่างกายของหนานอวี่สิง

หลังจากพวกเขากลับมา หนานอีฝานได้ฝากฝังหนานอวี่สิงไว้กับเขา

เพียงแต่ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ แม้ว่าบาดแผลภายนอกบนตัวของหนานอวี่สิงจะดีขึ้นมากแล้ว แต่ทว่าบาดแผลภายในยังคงไม่ดีขึ้นเลย

หากเส้นพลังปราณเดิมถูกทำลาย คงยากที่จะฟื้นคืนกลับมาได้

หนายอีฝานก้าวเท้าเข้าไปด้านใน

…

ในเวลานี้เป็นยามเที่ยงที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาพอดี

หนานอีฝานไม่ทันเคาะประตูก็ผลักประตูตรงเข้าไป

ขณะที่เขาก้าวเข้าไปกลิ่นยาฉุนแรงอย่างมากแตะเข้าจมูกในทันทีจนเกือบจะทำให้เขาหายใจ ไม่ออก

หนานอีฝานขมวดคิ้วขึ้นและมองไปรอบๆ ห้อง

หน้าต่างถูกลงกรนทุกบาน เมื่อมองดูทั่วทุกมุมห้องแล้วนั้นช่างมืดมนอับแสง

ลมหายใจมีแต่กลิ่นคาวเลือดจางๆ ปะปนกับกลิ่นฉุนแรงของยาเข้าไว้ด้วยกัน ทำให้รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก

เมื่อผ่านฉากกั้นห้องไปจึงมองเห็นหนานอวี่สิงนอนอยู่บนเตียง

สภาพของหนานอวี่สิงนั้นดูย่ำแย่ว่าหนานอีอีเสียอีก

ขณะที่เขานอนอยู่บนเตียง ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท ใบหน้าทั้งขาวซีดซูบเซียวและหนวดเครารุงรัง ริมฝีปากแห้งกรังจนหนังลอกและมีเลือดออกมาจางๆ

อย่างไรก็นับว่ามีใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่เช่นเดิม ทว่าบัดนี้ใบหน้าของเขามีสีสันขึ้นมาบ้างแต่แก้มทั้งสองข้างยังดูซูบตอบลงอย่างเห็นได้ชัด

ลมหายใจเขาดูอ่อนแรง ราวกับคนแก่ที่ไม้ใกล้ฝั่งก็ไม่ปาน

คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหนานที่เคยวางมาดอวดดีเมื่อครั้งก่อนหายไปอยู่ที่ใดกัน?

เมื่อได้ยินเสียงของหนานอีฝานเข้ามาข้างใน ดวงตาของหนานอวี่สิงขยับไปมา แต่กลับมิอาจลืมตาขึ้นมาได้

หนานอีฝานเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงและจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าวขึ้น

“เจ้าคิดจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดอย่างนั้นหรือ”

ขนตาของหนานอวี่สิงสั่นไหวจนท้ายที่สุดเขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้าด้วยความยากลำบาก

ทว่าเขาไม่ยอมมองหนานอีฝาน เพียงแต่มองจ้องเพดานอย่างเหมอล่อยอยู่เช่นนั้น

นัยต์ตาว่างเปล่าเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเย้ยหยัน

ผ่านไปชั่วครู่ เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบแห้งอยู่ในลำคอ

“…มิเป็นเช่นนี้ แล้วจะเป็นเช่นไรกัน”

เขาเป็นคนไร้ประโยชน์ไปเสียแล้ว

เดิมทีเมื่อก่อนเขามีชีวิตที่สุขสบายหนทางมีแต่ความสำเร็จรออยู่ข้างหน้า บัดนี้ชีวิตกลับตาลปัตรดำดิ่งลงสู่เหวลึก

เช่นนี้แล้วจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออันใดกัน

ในใต้หล้านี้คงไม่มีสิ่งใดแย่ไปกว่าการปล่อยให้คนๆ หนึ่งร่วงหล่นจากก้อนเมฆมาสู่โคลนตม และยิ่งทำให้ความตั้งใจของคนหนึ่งที่อยากจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างยิ่งเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

หนานอวี่สิงก็เป็นเช่นนี้

หนานอีฝานหยุดไปชั่วขณะ

“ผู้อาวุโสหนานเยียพยายามหาวิธีช่วยให้เจ้าฟื้นคืนเส้นพลังปราณเดิมมาโดยตลอด”

จู่ๆ หนานอวี่สิงก็หัวเราะออกมา

เสียงแผ่วเบาพูดขึ้นด้วยความประชดประชัน

“ท่านพ่อ หากผู้อาวุโสหนานเยียมีวิธีจริงๆ เหตุใดต้องรอจนถึงบัดนี้กันเล่า”

ไม่มีผู้ใดรู้สภาพร่างกายของตนเองได้ดีกว่าเขา

เส้นพลังปราณเดิมของเขาเสียหายอย่างมาก อย่างไรก็ไม่มีทางฟื้นคืนพลังได้

เมื่อพูดมาเช่นนี้ ต่อให้มีคำปลอบใจมากมายเพียงได้ก็ล้วนไม่มีความหมาย

แท้จริงแล้วเขาทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวมานานแล้ว

หนานอีฝานพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

เขาดูออกว่าเรื่องนี้มีผลกระทบกับหนานอวี่สิงอย่างมาก

หากไม่มีวิธีรักษาได้จริงๆ เกรงว่าครั้งนี้หนานอวี่สิงก็คงไร้ความสามารถอย่างแท้จริง

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน