ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1799

………………..

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับโต้ตอบไม่ออกชั่วขณะ

นางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เปลือกตาหลุบลงต่ำ จมดิ่งสู่ห้วงความคิด

ผ่านไปครู่ใหญ่ นางก็หัวเราะออกมาอย่างจนปัญญา

“เจ้าพูดถูก”

นางไม่เคยสงสัยในความซื่อสัตย์ที่เฉินอีมีต่อนาง

ดังนั้นแล้ว แม้นบางครั้งเฉินอีจะออกไปสะสางเรื่องต่างๆ จึงไม่ได้ดูแลนางอย่างเต็มที่ นางก็หาได้โมโหหรือเป็นกังวลไม่

เฉินอีสติปัญญาหลักแหลมยิ่ง

ในหลายครั้งก็เป็นเพราะการมีอยู่ของเขาล้วนๆ ที่ช่วยให้ฉู่หลิวเยว่หลีกเลี่ยงปัญหาได้

เขาพูดถูกต้องแล้ว

ไม่ว่านางจะได้รู้เรื่องนี้ตอนไหน ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบใหญ่โตแต่อย่างใด

เจ้าสิบสามที่อยู่ภายใต้การดูแลของพวกเขาก็ยังคงเติบใหญ่เป็นอย่างดีไม่เปลี่ยนแปลง

ตัวเขาในตอนนี้ฝีมือฉกาจมากพอที่จะได้รับคำชื่นชมไม่ขาดปากจากอาจารย์ที่แสนจู้จี้มาแต่ไหนแต่ไร

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ฉู่หลิวเยว่เหลือบตามองไปทางเฉินอี

เฉินอียังคงยืนสงบเสงี่ยม สบตานางด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในแววตาฉายประกายนิ่งสงบ

“ต่อไปฝากชี้แนะเจ้าสิบสามให้ดีๆ ล่ะ”

เฉินอีคลี่ยิ้ม ก่อนค้อมตัวคำนับ

“ขอรับ”

…

“นี่เป็นของที่พระโอรสรับสั่งให้หญิงปักผ้าทำตลอดคืน ใช้เวลาสามเดือนเต็มจึงทำสำเร็จ”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกวางกล่องไม้หอมแกะสลักอย่างประณีตลง พลางมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสีหน้ารักใคร่เอ็นดู

“พระชายาประสงค์จะเปิดดูหรือไม่”

ในใจของฉู่หลิวเยว่ราวกับมีบางอย่างกำลังพลุ่งพล่าน

มือของนางลูบไล้ไปตามกล่องไม้อย่างเบามือ จากนั้นก็ส่ายศีรษะ

“ของที่หรงซิวให้มาย่อมดีที่สุด”

ของสิ่งนี้เลอค่าจนมิอาจประเมินได้ ถึงขั้นที่ว่านางเองก็ไม่กล้าจะเปิดกล่องดูให้ละเอียด

ตามหลักแล้ว ชุดแต่งงานควรจะเป็นความรับผิดชอบของฝ่ายเจ้าสาว

แต่มารดาของนางลาลับไปแล้ว จึงมิอาจทำเช่นนั้นได้

หรงซิวจึงเข้ามาช่วยนางจัดแจงทุกสิ่งทุกอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่ปล่อยให้นางลำบากแม้แต่นิดเดียว

ตั้งแต่พวกเขาผูกจิตสัมพันธ์มาจนถึงตอนนี้ ชั่วพริบตาก็ผ่านมานานเพียงนั้นแล้ว

ในใจฉู่หลิวเยว่พลันบังเกิดความรู้สึกปลดปลงมากมาย

ด้านนอกแว่วเสียงดังเซ็งแซ่ให้ได้ยินอยู่ก่อนแล้ว ทุกที่ประดับประดาด้วยโคมไฟและผืนผ้าสวยสด บรรยากาศอวลไปด้วยความสุขสันต์

ทั่วทั้งพระราชวังเมฆาสวรรค์กำลังท่วมท้นด้วยทะเลความปิติยินดี

งานพิธีเฉลิมฉลองอันยิ่งใหญ่ตระการตานี้เป็นสิ่งที่เขาตระเตรียมให้แก่นาง

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกมองดูฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาเอ็นดู กล่าวขึ้นว่า

“ความจริงแล้วข้ามีเรื่องจะคุยกับพระชายาสักสองสามประโยค มิทราบว่าพระชายาสะดวกหรือไม่”

ฉู่หลิวเยว่ได้สติกลับมา ริมฝีปากแดงระเรื่อยกยิ้ม

“ผู้อาวุโส ท่านเรียกข้าเช่นนี้ออกจะห่างเหินไปหน่อยแล้วหนา เรียกข้าว่า ‘เยว่เออร์’ เถิด!”

แววตาของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกทวีความอ่อนโยนยิ่งกว่าเก่า

ฉู่หลิวเยว่รู้ได้ว่าเรื่องที่เขาจะพูดต้องเกี่ยวข้องกับหรงซิวเป็นแน่ จึงเอ่ยว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน