ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1807

………………..

ฉู่หลิวเยว่ฟังด้วยความรู้สึกตื่นตะลึงที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก

มิน่าเล่า!

ที่แท้นางก็ได้เห็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งจุนเจ๋อมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ตัวเองไม่รู้เท่านั้น!

อ่อก!

บริเวณด้านล่างพลันมีคนผู้หนึ่งกระอักเลือดออกมา ร่างกายทรุดลงไปกับพื้น

คนที่อยู่ข้างเขาขมวดคิ้วในบัดดล เอ่ยว่า

“พระชายา! พวกเรามาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อแสดงความยินดีโดยเฉพาะ ท่านโจมตีกันเช่นนี้ออกจะไม่เหมาะสมไปหน่อยกระมัง?”

แท้จริงแล้วคนผู้นั้นต้านรับแรงกดดันอันมหาศาลของคทาอาญาสิทธิ์เทียนลิ่งไม่ไหว โลหิตไหลพล่านอยู่พักหนึ่งจึงกระอักเลือดออกมา

คิ้วโก่งดำของฉู่หลิวเยว่เลิกขึ้นน้อยๆ ราวกับประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

“อื้อ? เมื่อครู่ข้าแค่ยกคทาอาญาสิทธิ์เทียนลิ่งขึ้นมาเท่านั้น แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วหรือ? ข้ายังคิดอยู่เลยว่าคนที่มาที่นี่ล้วนแต่เป็นผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุดในอาณาจักรเสิ่นซวี่ทั้งนั้น ที่แท้ข้าเข้าใจผิดไปหรือนี่? ช่างน่าละอายเสียจริง!”

พูดไปพลาง นางก็หยิบขวดหยกออกมาใบหนึ่งส่งให้เยี่ยนชิง

“นี่คือโอสถฟื้นฟูปราณ รีบเอาไปให้ท่านผู้นั้นรับยาเสีย!”

เยี่ยนชิงยื่นสองมือรับขวดโอสถมาด้วยท่าทียำเกรงยิ่ง

ตอนนี้ ไม่เพียงแต่คนที่กระอักเลือดออกมา กระทั่งคนพูดเองก็แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

เจ้าละอายใจหรือ?

นี่เจ้าละอายใจตรงไหนกัน!

เมื่อครู่นี้ดูอย่างใดก็จงใจทำชัดๆ!

ในตอนที่คนผู้นั้นกำลังจะเอ่ยปากขึ้นมาอีกครานั่นเอง หรงซิวก็วางจอกสุราในมือลง

เคร้ง

“วันนี้คือวันอภิเษกสมรสของข้ากับเยว่เออร์ จักเห็นเลือดไม่ได้ เยี่ยนชิง เอาตัวออกไป”

“ขอรับ!”

เยี่ยนชิงมองไปทางคนที่กระอักเลือด

“เชิญท่าน…“

คนผู้นั้นถูกเยี่ยนชิงจดจ้องก็สั่นไปทั่วร่างโดยไม่รู้ตัว พลันพูดอันใดไม่ออกสักคำ จึงกลืนเลือดในปากตัวเองลงไปอย่างยากลำบาก ก่อนจะลากสภาพร่างอันระโหยโรยแรงของตัวเองออกไป

ตอนที่เดินจากไป ฝีเท้าของเขาซวนเซไม่มั่นคงราวกับยังไม่หายดี

บรรดาฝูงชนต่างเงียบสงัดในบัดดล

สองสามีภรรยาคู่นี้… ช่างเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเสียจริง!

เดิมนึกว่าพวกเขาจะฟังคำพูดคุยก่อนหน้านี้แบบไม่เก็บมาใส่ใจ คงไม่เอาเรื่องกันถึงในนี้ขึ้นมาจริงๆ

ใครจะไปรู้เล่าว่าซั่งกวนเยว่จะเป็นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น ทั้งยังลงมืออย่างเปิดเผยต่อหน้าผู้คนจำนวนมากเช่นนี้!

ส่วนหรงซิวเองก็เป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไร!

พูดได้แค่ว่าคนที่ถูกซัดเมื่อสักครู่นั้นช่างโชคร้ายโดยแท้

แต่การเชือดไก่ให้ลิงดูครานี้ก็ทำให้ผู้คนที่อยู่ที่นี่ตื่นตัวขึ้นมาทันใด

สองคนนี้…

เป็นคนที่เข้าไปกร่างด้วยของจริง!

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนจะเก็บคทาอาญาสิทธิ์เทียนลิ่งกลับไป มุมปากนางวาดยกเป็นเส้นโค้งจางๆ

อืม ใช้ได้ดีทีเดียว

“เยว่เออร์ เวลากระชั้นชิด พ่อเลยไม่มีอันใดดีๆ มอบให้แก่เจ้า ไม่กี่วันก่อนเลยขอให้ผู้อาวุโสซั่งกวนช่วยหลอมจี้ขึ้นมาเส้นหนึ่ง พ่อขอมอบสิ่งนี้ให้เจ้า!”

ฉู่หนิงเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ก่อนจะยื่นกล่องหยกขนาดเท่าฝ่ามือไปให้

ทว่าในสายตาของคนที่มาร่วมงานวันนี้แล้วดูธรรมดายิ่งนัก กระทั่งนับว่าเป็นของคุณภาพต่ำเลยด้วยซ้ำ

บรรดาฝูงชนต่างพร้อมใจกันพรูลมหายใจออกมา

…ในที่สุดก็มีของธรรมดาเสียที!

นี่แหละคือระดับของที่พวกเขาสมควรมอบให้!

ฉู่หลิวเยว่กลับมิได้ใส่ใจในเรื่องพวกนั้น นางรับกล่องหยกมาด้วยสองมือ ก่อนจะเปิดออก

น้ำเต้าสีเขียวหยกขนาดเล็กลูกหนึ่งห้อยเรียงร้อยด้วยเส้นด้ายสีแดง

ภายในน้ำเต้าหยกมีกระแสสีแดงเจือจางลอยละล่อง

นางหยิบน้ำเต้าหยกขึ้นมา

สายตานับไม่ถ้วนต่างหยุดอยู่ที่น้ำเต้าหยก

ใครบางคนถึงหัวเราะลั่นออกมาอย่างอดไม่ไหว

นี่มันอันใดกัน!

วัสดุที่ใช้ทำกล่องหยกเป็นของพื้นๆ ก็แล้วไปเถอะ อย่างใดเสียมันก็เป็นแค่ภาชนะบรรจุของกำนัล

แต่น้ำเต้าหยกชิ้นนี้… คุณภาพมันก็ไม่เท่าไรนี่นา!

ดูสีของมันที่มีจุดด่างดวงนั่นสิ ช่างน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่งโดยแท้

เหตุใดถึงได้เอาของแบบนี้มาส่งมอบให้กัน?

ซั่งกวนเยว่ไม่อับอายขายขี้หน้าคนบ้างหรือไร?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน