ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 181

ฉู่เซียนหมิ่นมองฉู่หลิวเยว่ด้วยความประหลาดใจ

ฉู่หลิวเยว่ลูบคางของตนเอง

“อืม ข้าก็ไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลย ก็แค่ดูละครฉากหนึ่งเท่านั้น คนเขามีน้ำใจช่วยเหลือเจ้า นอกจากเจ้าจะไม่สำนึกแล้ว ยังตบหน้าเขากลับไปอีก จิ๊ๆ ไม่ค่อยสมควรเท่าไหร่กระมัง”

นางต้องได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างแน่นอน!

แววตาของฉู่เซียนหมิ่นพลันเปลี่ยนไป

นางระมัดระวังตัวอยู่เสมอและไม่เคยติดต่อกับจี้อวี้หรงต่อหน้าผู้อื่น ทว่านางกลับคิดไม่ถึงว่าฉู่หลิวเยว่จะรู้เห็นทั้งหมด

ตอนนี้ ทำได้เพียงยืนกรานไม่ยอมรับแล้วล่ะ

นางเปลี่ยนความคิด ก่อนจะหัวเราะอย่างเย็นชา

“มีผู้ที่ชื่นชอบข้ามากมาย ต้องให้ข้าตอบรับความรักจากทุกคนเลยหรือไร อีกอย่าง ข้าก็ไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากเขา เขาทำผิดเองต่างหาก!”

เมื่อนางพูดจบ นางก็ถลึงตามองจี้อวี้หรง

“ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ข้าอภิเษกกับรัชทายาทแล้ว นับจากนี้ไปเจ้าอย่ามาวุ่นวายกับข้าอีก มิฉะนั้นล่ะก็ เจ้าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่!”

จี้อวี้หรงทราบดีว่าถ้าหากเรื่องนี้ถูกฉู่หลิวเยว่แพร่งพรายออกไป ทั้งตัวเขาเองและฉู่เซียนหมิ่นคงอยู่ยากแน่ ดังนั้นเขาจึงรีบตอบอย่างให้ความร่วมมือ

“…ได้…ข้า…ข้ารู้แล้ว…เป็นเพราะข้ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ ต่อไปข้าจะไม่กระทำการเช่นนี้อีกแล้ว”

จากนั้นฉู่เซียนหมิ่นก็เตรียมหันหลังเดินจากไป

“ช้าก่อน”

ฉู่หลิวเยว่ก้าวออกไปขวางหน้าฉู่เซียนหมิ่นเอาไว้

“เจ้าคิดที่จะทำการอันใดอีก!”

“ข้าคิดที่จะทำอะไร เจ้าเองก็รู้ดีมิใช่หรือ”

ฉู่หลิวเยว่มองนางอย่างเยือกเย็น ซึ่งมาพร้อมกับความกดดันที่มิอาจพรรณนาได้

“เอาใบสั่งยาถอนพิษมาให้ข้า”

ฉู่เซียนหมิ่นรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกบีบรัดจนแน่น

นางยืนกรานกล่าวว่า

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดเรื่องอะไร”

“อ๋อ”

สายตาของฉู่หลิวเยว่มองสลับไปมาระหว่างจี้อวี้หรงและฉู่เซียนหมิ่น มองจนทั้งสองรู้สึกอึดอัดใจ

“เจ้าไม่ยอมรับแน่นอนใช่หรือไม่ ถ้าอย่างนั้น…พวกเราไปหาผู้อาวุโสซุนเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมดีหรือไม่ ดูสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้ตระกูลฉู่กำลังวุ่นวาย น่าจะไม่มีใครยอมช่วยเจ้าหรอกกระมัง คดีทำร้ายศิษย์ร่วมสำนักเช่นนี้ โทษคงไม่เบาเลยทีเดียวเชียวล่ะ…”

“ข้าหาได้ทำร้ายศิษย์ร่วมสำนักไม่! ข้ามิได้เป็นคนวางยาพิษนั่น เจ้าอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีข้านะ!” ฉู่เซียนหมิ่นแผดเสียงอันหวีดแหลมดังลั่น

ฉู่หลิวเยว่พูดช้าๆ ชัดๆ

“ข้ายังมิเคยเอ่ยปากพูดคำว่า วางยาพิษ เลยนะ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร”

ฉู่เซียนหมิ่นรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ!

จี้อวี้หรงหน้าถอดสี และเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“วันนี้ดูเหมือนว่าข้าจะเพิ่งพบเจ้าเป็นครั้งแรกหลังจากกลับมายังสำนัก แล้วก็พูดเพียงแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น เจ้าก็หลุดปากเรื่องวางยาพิษเสียเอง ถ้าหากเจ้าต้องการหลักฐาน นี่ก็คือหลักฐานที่ดีที่สุดมิใช่หรือ ตอนนี้เจ้ายังอยากพูดคำว่าข้าใส่ร้ายเจ้าอีกหรือไม่”

ฉู่หลิวเยว่พูดชัดถ้อยชัดคำ และทุกคำก็คมดั่งมีดที่กำลังเชือดเฉือนหัวใจของฉู่เซียนหมิ่นอย่างเจ็บปวด

ราวกับโลหิตทั้งร่างกำลังจะหยุดไหล แล้วนางก็ปวดเศียรเวียนเกล้าจนหัวสมองแทบระเบิด!

“เปล่า เปล่า! ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น!”

ฉู่เซียนหมิ่นเริ่มติดอ่างพูดจาไม่รู้เรื่อง

“เจ้าจะยอมรับแล้วเอาใบสั่งยาถอนพิษให้ข้าเองแต่โดยดี หรือจะให้ข้าเข้าไปค้นที่พักของเจ้าเอง แล้วเอาหลักฐานที่เป็นจดหมายส่งให้กับผู้อาวุโสซุน จากนั้นก็ขับไล่เจ้าออกจากสำนัก”

ฉู่เซียนหมิ่นเงยหน้าพรึ่บ แล้วมองฉู่หลิวเยว่ด้วยความตกตะลึง

เหตุใดนางถึงได้รู้แม้กระทั่งเรื่องนี้!

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของนาง ฉู่หลิวเยว่ก็เย้ยหยันทันที

เนื่องจากมู่หงอวี๋พบว่ามีความสัมพันธ์ที่ไม่ชอบมาพากลระหว่างฉู่เซียนหมิ่นและจี้อวี้หรง ดังนั้นพวกนางจึงเริ่มมองหาหลักฐาน

เมื่อวาน หลังจากที่จี้อวี้หรงบอกว่าจะออกไปทำธุระ นางจึงรีบสะกดรอยตามไป ระหว่างวันทุกอย่างก็เป็นปกติ ทว่าตกดึก เขาก็เผยธาตุแท้ แล้วไปหาฉู่เซียนหมิ่น ณ ที่พัก

เขาไม่แม้แต่จะเข้าประตู แค่เดินวนเวียนอยู่แถวนอกกำแพง หลังจากนั้นสักพักเขาก็เดินออกไป

นางรีบตามไปในความมืดยามราตรี แล้วก็เจอหลักฐานจริงดั่งคาด

คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้จะลอบส่งจดหมายลอดผ่านช่องกำแพง

หัวใจของฉู่เซียนหมิ่นกระสับกระส่าย แล้วจู่ๆ นางก็หันไปทางจี้อวี้หรง

“เจ้าทรยศข้าหรือ!”

จี้อวี้หรงรีบโต้แย้ง

มีดสั้นที่คมกริบและเย็นเฉียบจ่อเข้าที่คอของฉู่เซียนหมิ่นในทันที!

“อย่าฆ่านางนะ!”

เมื่อจี้อวี้หรงเห็นเช่นนั้นก็ตกใจปรี่เข้ามาทันที

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองเขาด้วยแววตาเยือกเย็น จี้อวี้หรงรู้สึกถึงไอสังหารอันเย็นเฉียบที่พุ่งเข้ามา ดังนั้นเขาจึงหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว

ในขณะที่ฉู่เซียนหมิ่นเองก็คิดไม่ถึงว่าฉู่หลิวเยว่จะลงมือรวดเร็วขนาดนี้ นางเองยังไม่ทันได้สติด้วยซ้ำ ก็ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของอีกฝ่ายเสียแล้ว

คราวนี้เหงื่อเย็นชื้นของนางไหลรินลงมา

ฉู่หลิวเยว่ผู้นี้ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก! นางเป็นคนที่กล้าลงมือจริงๆ!

“ข้าจะถามเจ้าอีกเป็นครั้งสุดท้าย เอายาถอนพิษมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

ฉู่เซียนหมิ่นหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง สั่นเทาไปทั้งสรรพางค์กาย

“ข้าบอกแล้วว่าไม่มี”

“แล้วเจ้าไปเอาพิษชนิดนั้นมาจากที่ไหน”

“คือ…คือว่า…” ดูเหมือนฉู่เซียนหมิ่นกำลังเกรงกลัวอะไรบางอย่าง นางถึงไม่ยอมปริปากเสียที

ฉู่หลิวเยว่ออกแรงที่มืออีกนิด คมมีดก็กรีดเข้าที่ลำคอของฉู่เซียนหมิ่นอย่างรวดเร็ว!

“มีคนนำมาให้ข้า ข้า ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนผู้นั้นคือใคร!”

ในที่สุดฉู่เซียนหมิ่นก็สารภาพออกมา

แต่ทว่าคำตอบนี้ กลับทำให้ฉู่หลิวเยว่แปลกใจเป็นอย่างยิ่ง

นางจี้ถามอีกครั้ง

“เจ้าไม่รู้จริงหรือ”

“ข้าไม่รู้จริงๆ! คนผู้นั้นมักจะสวมหน้ากากตลอดเวลา ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามีรูปร่างหน้าตาเช่นไร แม้แต่เสียงของเขา…เขาก็จงใจดัดเสียงให้เปลี่ยนไป! เขาปรากฏตัวแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นถามข้าว่าต้องการแก้แค้นเจ้าหรือไม่ ข้าบอกว่าข้าต้องการ เขาก็มอบยาพิษมาให้ข้าหนึ่งห่อ…ส่วนเรื่องอื่น ข้าไม่รู้อะไรเลยทั้งนั้น!”

ฉู่เซียนหมิ่นพูดตะกุกตะกัก สีหน้าซีดเผือด

“ถ้าหากว่าเจ้าไม่เชื่อ ข้าก็จนปัญญาแล้ว เจ้าจะฆ่าข้าเลยก็ได้!”

ฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ หรี่ตา

ตกลงผู้ที่ต้องการสังหารนาง คือผู้ใดกันแน่