ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1812

คนผู้นั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า

“ฝ่าบาท สองท่านนั้นบอกว่าได้ยินว่าวันนี้เป็นงานอภิเษกสมรสของพระองค์ จึงมาส่งมอบของกำนัลให้โดยเฉพาะ…”

พูดจบ คนผู้นั้นก็ขอตัวจากไปอย่างรวดเร็ว

ภายในตำหนักศักดิ์สิทธิ์ คนจำนวนมากต่างสบสายตากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

“ตระกูลหนาน…คนของพวกเขามาที่นี่เหตุใดกัน?”

“ข้าจำได้ว่าพระราชวังเมฆาสวรรค์กับพวกเขาไม่เคยติดต่อกันมาก่อนนี่? เหตุใดจู่ๆ ถึงมีคนมาส่งของแสดงความยินดีได้? แต่ดูแล้วทางพระราชวังเมฆาสวรรค์ฟากนี้ไม่ค่อยต้อนรับพวกเขาเท่าไรกระมัง…”

“ตระกูลหนานทะนงตัวมาแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน? ส่วนพระราชวังเมฆาสวรรค์ดูเหมือนจะยังคงไม่สนใจ…”

“เฮอะ ตอนนี้พระราชวังเมฆาสวรรค์มีเผ่าหงส์ทองคำและไท่ซวีเฟิ่งหลงคอยหนุนหลัง ความมั่นใจเปี่ยมล้น จะยังมองใครอยู่ในสายตาได้อีกหรือ?”

“ที่พูดมาก็ถูก…”

สำนักและตระกูลต่างๆ ภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่มีมากมายดั่งไม้ในป่า พละกำลังของแต่ละฝ่ายต่างคอยขัดขวางกันเอง ทั้งคานอำนาจของแต่ละฝ่าย

ผู้อ่อนแอพึ่งพิงผู้แข็งแกร่งจึงเป็นเรื่องที่พบเจอได้ทั่วไป

มิต้องสงสัยเลยว่าอสูรศักดิ์สิทธิ์แห่งบรรพกาลทั้งสองเผ่าคือเสาต้นหลักที่ใหญ่ที่สุด

บัดนี้ทุกสิ่งล้วนอยู่ในกำมือของซั่งกวนเยว่!

แล้วจะยังมีเรื่องใดให้พูดอีก?

ละครคั่นฉากเล็กเรื่องนี้ไม่นานก็ถูกบรรดาฝูงชนละความสนใจไป

…

ด้านนอกค่ายกลพระราชวังเมฆาสวรรค์

สีหน้าลั่วเหยี่ยนเย็นเยียบขึ้นมาหลายส่วน

หนานอีอียืนอยู่ด้านหลังเขา นางเขย่าแขนของเขาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

นางอยากจะเข้าไปที่นั่นจริงๆ หนา…

ทหารสวมเกราะดำมีสีหน้าเย็นเยียบ

“ความหมายของฝ่าบาทชัดเจนพอแล้ว พระราชวังเมฆาสวรรค์ไม่ต้อนรับพวกเจ้า เชิญออกไปให้ไวเถิด! หากยังขัดขืน อย่ามาโทษว่าพวกข้าไม่เกรงใจ!”

ในอกของลั่วเหยี่ยนร้อนดั่งมีไฟสุมทรวง

หลายปีมานี้ เขาไม่เคยรู้สึกอัดอั้นตันใจเช่นนี้มาก่อน

มีเพียงการประสบความพ่ายแพ้ให้แก่หรงซิวและซั่งกวนเยว่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

แต่อย่างไรเสียที่นี่เป็นเขตแดนของอีกฝ่าย หากมีเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่ส่งผลดีอะไรต่อพวกเขา

ลั่วเหยี่ยนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนลากตัวพาหนานอีอีหมุนกายจากไป

“อีอี พวกเราไปกันเถอะ”

หนานอีอียังคิดอยากดิ้นรนต่อ ทว่าเมื่อเหลือบตามองดูสีหน้าที่เปี่ยมด้วยอารมณ์โมโหของลั่วเหยี่ยนก็รู้ทันทีว่าเขาโกรธขึ้นมาจริงจึงไม่กล้าทำอะไรอีก ทำได้แค่เดินตามไปอย่างเชื่อฟังเท่านั้น

เงาร่างของคนทั้งสองเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

…

ประมาณครึ่งชั่วยามให้หลัง ลั่วเหยี่ยนก็พาหนานอีอีเดินมาถึงยอดเขาลูกหนึ่ง

บนยอดเขาเขียวชอุ่มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าหนาทึบ

แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาพอดิบพอดี ฉายเงาเป็นจุดเป็นดวงบนพื้นป่า

ทั้งข้างหูก็ราวกับได้ยลยินเสียงธารน้ำสายน้อยไหลกระเพื่อมที่ดังแว่วมา

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนนิ่งงันและเงียบสงบ

ทว่าในใจหนานอีอีกลับมิได้สงบลงตามภาพทิวทัศน์ตรงหน้าแม้แต่น้อย

นางเอาแต่เดินก้มศีรษะตามหลังลั่วเหยี่ยนโดยไร้สุ้มเสียงมาตลอดทาง

เมื่อเดินมาถึงพื้นที่ราบแห่งหนึ่ง ลั่วเหยี่ยนก็หยุดฝีเท้า

“อีอี…”

ใจของลั่วเหยี่ยนราวถูกอะไรบางอย่างบีบรัดไว้แน่น น้ำเสียงของเขาจึงอ่อนลงหลายส่วน

“อีอี ก่อนหน้านี้ข้าพูดไปแล้วว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผล ก่อนหน้านี้พวกเราก็หาเรื่องเขาจนกลายเป็นแบบนี้ พวกเขาจะไปผูกมิตรกับเราอีกได้อย่างไรกัน? ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เป็นวันอภิเษกสมรสของพวกเขาแล้วด้วย”

หากเปลี่ยนเป็นเขา ย่อมต้องเลือกทำแบบเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย

หนานอีอีเป็นเด็กรู้ความมาแต่ไหนแต่ไร

เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดครานี้นางถึงได้ยืนกรานหนักแน่นปานนั้น ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าด้านหน้าคือกำแพงใต้ [1]ก็ยังจะรั้นเอาหัวโขกลงไปอย่างแรงเสียแบบนั้น

หนานอีอีเม้มปากตนเองแน่น น้ำตาหยดแหมะๆ ไม่หยุด

ตั้งแต่หลังจากที่นางมิอาจพูดได้ นางก็ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมาอีก รวมไปถึงเสียงร้องไห้

นั่นมีแต่จะทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดทรมานก็เท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน