ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1821

………………..

ซานซานมีพรสวรรค์ด้านจอมยุทธ์ในระดับดีมาก แต่เขาไม่สนใจเรื่องการฝึกฝนสักเท่าไร แม้ต้องเฆี่ยนแส้ลงกลางหลัง เขาก็ไม่ยอมทนนั่งฝึกงกๆ งนๆ เช่นนั้นหรอก

เขาชอบทำธุรกิจมากกว่า

พูดตรงๆ ก็คือชอบหาเงินและเก็บเงิน

ในขณะที่สิบสามผู้พิทักษ์เยว่คนอื่นๆ พเนจรไปฝึกซ้อม เขากลับเป็นคนเดียวที่เดินไปตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงพร้อมลูกคิดในมือ

คราแรกฉู่หลิวเยว่อยากช่วยเขา พาเขากลับเข้าร่องเข้ารอย แต่พอเห็นว่ามันไม่มีประโยชน์ จึงยอมแพ้ไปโดยปริยาย

นอกจากนี้ นางยังมอบทรัพย์สินจำนวนมากภายใต้ชื่อของตนให้ซานซานอีกด้วย

แต่นั่นคือเรื่องที่เกิดขึ้นในราชวงศ์เทียนลิ่งเมื่อหลายปีก่อน

ซานซานเป็นคนฉลาดและสุขุม ยึดถือปรัชญาชีวิตของตัวเอง ไม่ว่าจะพบเจอคนแบบใด ก็สามารถผูกมิตรสหายได้ทั่ว

ดังนั้นเมื่อสิบสามผู้พิทักษ์เยว่ถูกเนรเทศ จนกระจายกระจายไปคนละทาง ฉู่หลิวเยว่จึงเยว่เป็นห่วงสมาชิกคนอื่นๆ มาก แต่พอเป็นซานซานนางกลับโล่งใจ

แม้เขาจะตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง แต่เขาก็สามารถเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีได้เสมอ

ด้วยเหตุนี้ หลังจากที่เรื่องของฉู่หลิวเยว่เข้าที่เข้าทางลงบ้าง นางจึงไม่ได้ถามไถ่ถึงชีวิตของซานซานสักเท่าไร

คิดไม่ถึงว่าซานซานจะทำให้นางประหลาดใจได้ถึงเพียงนี้

ครั้นมองดูจดหมายในมือ ฉู่หลิวเยว่ก็ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง

ความของเฉินอีและคนอื่นๆ นางรู้ดีว่าพวกเขาคิดอย่างไร

การกว้านซื้อทรัพย์สินนั้นเป็นเพียงคำสละสลวย

จุดประสงค์จริงๆ แล้ว คือการสร้างฐานอำนาจของตัวเองในอาณาจักรเสิ่นเสิ่นสวี่ต่างหาก!

และมันคือสิ่งที่ฉู่หลิวเยว่คิดมาตลอด

มิเช่นนั้นนางคงไม่เข้าไปโน้มน้าวหลินจือเฟยตั้งแต่แรก

นำมาถึงคำถามง่ายๆ ว่า นางสามารถอยู่ในอาณาจักรเสิ่นสวี่ได้ แต่คนอื่นๆ เล่า?

องค์ไท่จู่ เสด็จพ่อ ท่านพ่อ สิบสามผู้พิทักษ์เยว่…

คนเหล่านี้ใกล้ชิดกับนางมากที่สุด พวกเขาสามารถอยู่เคียงข้างนางได้ตลอดเวลา แต่กลับเหมือนว่าจะไม่มีเหตุผลที่สามารถอยู่ในพระราชวังเมฆาสวรรค์ตลอดได้มากพอ

หากต้องการตั้งหลักแหล่งในอาณาจักรเสิ่นสวี่จริงๆ การพึ่งพาบารมีของตัวเอง เป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่ง!

นางยังจำคำพูดของคนเหล่านั้น ที่ได้ยินตรงเชิงเขาซู่หมิงได้ชัดเจน

ความคิดเช่นนี้ จริงๆ แล้วคงมีหลายคนที่คิดไม่น้อยเลย?

แต่หลังจากอภิเสษสมรสแล้ว คำพูดเหล่านั้นก็หายไป

อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเพราะนางมีหรงซิว มีเหล่าผู้อาวุโส และที่สำคัญกว่านั้น ก็มีอี้เจาและโหมวเจินที่คอยสนับสนุนนาง

แต่ไม่ใช่เพราะตัวนาง

ก็จริงที่ว่านางในตอนนี้เก่งกาจและมีความสามารถมากกว่าผู้ฝึกตนส่วนใหญ่

เปี่ยมไปด้วยอนาคตสดใสในภายภาคหน้า

แต่ในอาณาจักรเสิ่นสวี่ อำนาจของคนคนหนึ่ง ล้วนถูกจำกัด

เว้นเสียว่าจักเป็นผู้ที่สามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดได้

แต่ยุทธภพนี้มีผู้ฝึกฝนอยู่เป็นแสนล้านคน แล้วใครมันจะกล้าขนาดนามตัวเองว่าเป็นผู้ถูกเลือกกัน?

เมื่อหลายพันปีก่อนองค์ไท่จู่รุ่งโรจน์เพียงใด?

แต่เขานั้นต่อสู้เพียงลำพัง ซึ่งในปัจจุบันอาจเทียบไม่ได้กับพวกคนชั้นสูงจากเผ่าพันธุ์เหล่านั้น

ในเมื่อวางแผนจะตั้งรกรากที่นี่แล้ว เช่นนั้น…ก็ต้องสร้างอาณาเขตของตัวเองขึ้นมา!

เฉินอียืนกุมมือมองนางเงียบๆ

จากนั้นไม่นาน ฉู่หลิวเยว่ก็เก็บจัดหมายไป

“แจ้งสิบสามผู้พิทักษ์เยว่ ในอีกสามวัน เราจะไปท่าเรือดอกท้อกัน”

ยามนี้ก็เย็นมากแล้ว แสงตะวันยามโพล้เพล้เล็ดลอดเข้ามาผ่านช่องหน้าต่าง

หรงซิวเอนกายนอนอยู่บนเก้าอี้หวาย มือหนาถือตำราไว้อย่างมั่นคง

แสงสีส้มนวลละมุน แลดูอบอุ่น เปล่งประกายแคลบแสงสีทอง สะท้อนลงบนอาภรณ์ขาวราวหิมะต้องอัสดงอันเจิดจ้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน