ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1825

………………..

สือซานได้รับการฝึกฝนจากพี่ใหญ่มานานปี ได้รับบาดเจ็บมาก็ไม่รู้กี่ครั้ง

นอกจากนี้หากคนอื่นได้รับบาดเจ็บแล้วไม่สามารถจัดการด้วยตัวเองได้ พวกเขาก็มักจะมาหาสือซาน

เมื่อเวลาผ่านมาความชำนาญก็เพิ่มมากขึ้น

ฉู่หลิวเยว่ “…”

แต่อย่างใดก็ตามเมื่อได้รับคำชม สือซานก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ดวงตาของเขาเปล่งประกาย

“ขอบคุณทุกท่านมาก”

เด็กรับใช้คนนั้นเดินกลับมาอีกครั้ง และโค้งคำนับขอโทษพวกเขาจากใจจริง

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้า เมื่อนึกถึงท่าทางเคยชินของเด็กรับใช้คนนั้น อีกทั้งเขายังวางโอสถพร้อมกับผ้าพันแผลเอาไว้ที่โต๊ะชำระเงินด้วย…

เกรงว่าสถานการณ์เช่นนี้คงไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกแน่นอน

“คนเหล่านั้นเป็นใครกันหรือ คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเผด็จการขนาดนั้น”

เด็กรับใช้ได้ยินดังนั้น ก็เผยสีหน้าตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที เขากวาดสายตามองรอบข้าง เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้อื่นได้ยิน เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะพูดด้วยความขมขื่นว่า

“ฮูหยินท่านนี้ หากท่านยังอยากอยู่ในท่าเรือดอกท้อต่อไป ท่านห้ามพูดคำพูดเช่นนี้ออกมาอีกเด็ดขาดนะขอรับ!”

คำพูดอันใด?

ห้ามพูดว่าคนเหล่านั้นเผด็จการอย่างนั้นหรือ?

ฉู่หลิวเยว่แทบจะหัวเราะออกมา

อีกฝ่ายก็เผด็จการจริงๆ นั่นแหละ แม้กระทั่งคำพูดว่าเผด็จการยังไม่ให้คนอื่นพูด

“หากคนสำนักกระบี่ทมิฬได้ยินเข้า ผลที่ตามมาอาจไม่สามารถจินตนาการได้!”

“สำนักกระบี่ทมิฬ?”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น

“หากพูดไปเกรงว่าเรื่องจะยาว สำนักกระบี่ทมิฬนี้ ความจริงแล้วเพิ่งมาที่นี่ได้แค่ปีกว่าๆ ตอนนั้นพวกเขามีเพียงแค่สิบกว่าคนเท่านั้น แต่ว่าแต่ละคนมีฝีมือแข็งแกร่ง หลังจากนั้นไม่นานชื่อเสียงของเขาก็ประจักษ์ในท่าเรือดอกท้อ พวกเขาได้ตั้งรกรากกันที่นี่ อีกทั้งยังดึงผู้คนให้เข้าร่วมอย่างต่อเนื่อง ใช้เวลาสั้นๆ เพียงปีกว่า พวกเขาก็กลายเป็นอันธพาลที่ทุกคนในท่าเรือดอกท้อจะต้องเชื่อฟัง”

“เมื่อครู่นี้พวกท่านก็ได้เห็นไปแล้ว ร้านค้าของพวกเราจะต้องส่งโอสถและสมุนไพรระดับสูงให้แก่พวกเขาทุกเดือน หากสินค้ามีระดับไม่สูงพอ หรือไม่สามารถจัดหาได้ตรงตามเวลา พวกเราก็จะถูกลงโทษ…”

เด็กรับใช้คนนั้นพูดเสียงต่ำมาก เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็กวาดสายตาไปรอบข้างอย่างไม่รู้ตัว ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและหวาดระแวง

เห็นได้ชัดว่าสำนักกระบี่ทมิฬนี้จะทิ้งปมในใจให้แก่พวกเขาเอาไว้ลึกมากทีเดียว

ฉู่หลิวเยว่เข้าใจแล้ว

ในเมื่อเป็นคำว่า “ส่ง” แน่นอนว่าไม่ได้เงิน

ไม่รู้ว่าภายในแหวนเฉียนคุนนั้นมีของวิเศษอันใดบ้าง แต่ด้วยระดับของร้านค้าแห่งนี้ ของที่ถูกส่งออกไปจะต้องเป็นของวิเศษระดับสูงแน่นอน

เพียงแค่หญ้าผสานวิญญาณ

หุบเขาวาโยโอสถของสำนักหลิงเซียวก็มีเพียงปีละเล็กน้อยเท่านั้น

แต่คนเหล่านี้กลับต้องการทุกเดือน หากไม่เตรียมให้พร้อมตรงตามเวลา เถ้าแก่ของพวกเขาก็จะต้องไปส่งโอสถด้วยตนเอง

เรื่องแบบนี้มัน…

“ผู้กุมอำนาจของสำนักกระบี่ทมิฬคือใคร?”

หรงซิวถามขึ้นอย่างกะทันหัน

เด็กรับใช้คนนั้นเผยสีหน้ามึนงงชั่วขณะ ก่อนจะส่ายหน้า

“คือว่า…พวกเราก็ไม่รู้ ทั่วไปแล้วพวกเราก็จะเห็นแต่ใต้เท้าเหล่านี้ไปมาอยู่เสมอ แต่นายท่านของพวกเขานั้น…พวกเราก็ไม่เคยเจอมาก่อนเลย อีกทั้งพวกเราก็ไม่รู้ว่าที่คนผู้นั้นไม่ออกจากสำนักกระบี่ทมิฬ เขายังอยู่ด้านในหรือไม่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน