ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1831

………………..

ของสิ่งนี้ไม่ใช่สมุนไพรทั่วไป จะให้หามาได้ง่ายๆ ได้อย่างใด

ต่อให้เขาเป็นคนไปเก็บสมุนไพรมา แต่มันก็ต้องมีให้เก็บก่อนสิ!

“หากเจ้าไม่สามารถทำตามเงื่อนไขของเขาได้ ผลลัพธ์จะเป็นอย่างใดหรือ?”

ซานซานยักไหล่ขึ้น

“ทำตามไม่ได้ก็ทำตามไม่ได้สิ อย่างมากข้าก็แค่ถูกลงโทษ แต่ก็คงไม่หนักหนาเกินไป”

ท้ายที่สุดแล้วอีกฝ่ายก็ยังต้องให้เขาเป็นคนเข้าไปในผาธารใส เพื่อเอาของวิเศษเหล่านั้นออกมา

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดสักพักหนึ่ง

“ข้าก็มีอยู่บ้าง หรือว่าเจ้าจะเอาไปใช้ก่อน”

แม้ว่าซานซานจะพูดเช่นนั้น แต่นางก็รู้ว่าคนของสำนักกระบี่ทมิฬนั้นโหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก ดังนั้นนางจึงรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา

สามารถช่วยทำให้ซานซานลดความทุกข์ทรมานลงได้สักเล็กน้อยก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

ซานซานชะงักไปเล็กน้อย เขาทั้งรู้สึกยินดีและตื่นเต้น

“นี่…นี่คงไม่เหมาะสมกระมัง นายท่าน…”

“ไม่ต้องกังวล ข้าแค่ให้เจ้ายืมเท่านั้น เดี๋ยวลงบัญชีเอาไว้ก่อน หลังจากนี้เจ้าค่อยหามาคืนข้าก็พอ”

ฉู่หลิวเยว่ส่งรอยยิ้มปลอบใจ

ไม่ว่าอย่างใดก็ตามตอนนี้ซานซานมีพื้นที่มิติขนาดเล็กนั้นแล้ว มีสมุนไพรชนิดไหนที่นางต้องการแล้วเขาไม่มีบ้าง?

ขอเพียงรอไปอีกสักหน่อย จะต้องได้กลับมาพร้อมดอกเบี้ยแน่นอน

ซานซานมีสีหน้าอ่อนลง

“อ่า”

เขารู้อยู่แล้วว่า เขาไม่สามารถเอาเปรียบนายท่านได้

จวนเยว่มีขนาดไม่เล็ก หลังจากเอาของตกแต่งที่หรูหราออกไปแล้ว มันก็ดูสะอาดตาขึ้นมาในทันที

ศาลา ภาพวาด ดูหรูหรา มีราคาสูง

ตามคำบอกเล่าของซานซาน เขาตั้งใจซื้อที่นี่มาโดยเฉพาะ

ตอนที่เขาซื้อมัน จวนที่ได้รับมาก็ค่อนข้างสมบูรณ์แล้ว

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ปรับปรุงอันใดมากนัก เขาคิดว่าหลังจากที่ฉู่หลิวเยว่มาที่นี่ เขาค่อยต่อเติมซ่อมแซมตามความต้องการของนาง

แต่อย่างใดก็ตามฉู่หลิวเยว่ขี้เกียจมากเกินกว่าจะใส่ใจ นางจึงพูดออกมาแค่ว่า “ดีมากแล้ว” และตัดสินใจอาศัยอยู่แบบนี้ต่อไป

ซานซานได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเศร้าสร้อยเป็นอย่างมาก

“ก่อนหน้านี้นายท่านของพวกเรามีเกียรติ มีศักดิ์ศรีสูงส่ง ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน หรือว่าเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มก็จะต้องเป็นสิ่งของที่ดีที่สุด แต่ในตอนนี้แม้กระทั่งเรื่องเหล่านี้นางก็ไม่เลือกแล้ว…”

เฉินอีเหลือบมองด้วยสายตาราบเรียบ

“นายท่านเคยผ่านความเป็นความตายมาแล้ว นางไม่สนใจเรื่องเหล่านี้มานานมากแล้ว แต่ว่า…หากรู้ว่าเจ้าเลือกสถานที่เหล่านั้นมาตั้งแต่แรก ข้าคงไม่กระตุ้นให้นายท่านมาที่นี่หรอก”

หากพูดตามตรง เขาก็ไม่ชอบมันเช่นกัน

ซานซานรู้สึกเสียใจขึ้นมาในทันที

“พี่ใหญ่วางใจเถอะ หลังจากนี้ข้าจะตั้งใจหาเงิน! จะทำให้นายท่านอยากซื้ออันใดก็ต้องซื้อได้!”

เฉินอีพยักหน้า จากนั้นก็เดินออกไป

แค่มีสตินึกคิดเท่านั้นก็พอ

ด้วยความสามารถของซานซานแล้ว ไม่มีอันใดที่เขาทำไม่ได้

…

คนเหล่านี้จึงอาศัยอยู่ในจวนเยว่เช่นนี้

การมาถึงของพวกเขาไม่ได้สร้างระลอกคลื่นภายในท่าเรือดอกท้อ

นอกจากนี้ส่วนใหญ่แล้วคนในท่าเรือดอกท้อล้วนสนใจแต่เรื่องของตนเอง เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องของคนอื่นมากนัก เรื่องเหล่านี้เขายิ่งไม่สนใจ

ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องดีมาก ฉู่หลิวเยว่จะได้อยู่อย่างสงบสุข

…

ยามคืนหนาวเย็นราวสายน้ำ

ไร้จันทรา ไร้ดารา

รอบข้างเงียบเสียงจนแม้กระทั่งเข็มตกก็ยังได้ยิน

ฉู่หลิวเยว่ยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง ในอากาศมีกลิ่นหอมจางๆ ของดอกท้อ

ทันใดนั้นนางก็นึกว่าตอนนี้คือเมื่อหลายปีก่อน

เหมือนว่า…ทุกสิ่งทุกอย่างจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย

หรงซิวเดินมาที่ด้านหลังของนาง พร้อมกอดเอวของนางเอาไว้ เกยคางไว้บนไหล่ของนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน