ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1843

………………..

ตอนนี้มีแสงสว่างสีขาวปรากฏขึ้น ฉู่หลิวเยว่หรี่ดวงตาของนางลงเล็กน้อย

นางยังไม่ทันได้เห็นทิวทัศน์ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน แต่กลิ่นหอมของสมุนไพรเข้มข้นก็ปะทะเข้ากับโสตประสาทแล้ว

ทำให้ร่างกายสดชื่น ผ่อนคลาย

หัวใจของฉู่หลิวเยว่กระตุกวูบ ก่อนจะหันไปมองทางด้านหน้า

แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะคอยจินตนาการถึงพื้นที่มิติขนาดเล็กภายในมาแล้ว แต่เมื่อเห็นความเป็นจริง นางก็กลั้นลมหายใจอย่างอดไม่ได้

ที่แห่งนี้…มีขนาดกว้างใหญ่มาก!

น้ำตกไหลลงมาจากภูเขาสูง ต้นหญ้าเขียวขจี พลังแห่งสวรรค์และโลกเข้มข้นจนควบแน่นกลายเป็นหมอกสีขาวแล้วแพร่กระจายออกไปรอบด้าน

วัตถุดิบวิเศษจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน และกำลังเติบโตอยู่ทุกพื้นที่ เขตแดนไกลสุดลูกหูลูกตา

ที่แห่งนี้เหมือนกับแดนเซียน

ต่อให้นำหุบเขาวาโยโอสถของสำนักหลิงเซียวมาเปรียบเทียบกับที่แห่งนี้แล้ว ก็ยังด้อยกว่าหนึ่งขั้น!

แม้จะยืนอยู่ในที่แห่งนี้ นางก็ยังสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าพลังที่แข็งแกร่งนั้นเหมือนกำลังจะล้นทะลักออกมา!

“ที่แห่งนี้…”

ฉู่หลิวเยว่แทบจะพูดอันใดไม่ออก นางรู้สึกตกใจกับทิวทัศน์ที่อยู่ด้านหน้าเป็นอย่างมาก

ใบหน้าของซานซานเผยรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจออกมา

“คิกๆ นายท่าน เป็นอย่างใดบ้าง? ท่านชอบหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

นี่ไม่ใช่แค่ชอบ…

แต่นางรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก!

ต้องบอกก่อนว่าผู้อาวุโสใช้เวลาปลูกและดูแลหุบเขาวาโยโอสถในสำนักหลิงเซียวมาเป็นเวลากว่าหมื่นปี กว่าจะสามารถอยู่ในระดับนั้นได้

แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้านางในตอนนี้…

กลับสามารถบดขยี้หุบเขาวาโยโอสถได้อย่างง่ายดาย!

หรงซิวมองทิวทัศน์ที่อยู่ด้านหน้า ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนสายตาออกไป ก่อนจะย้ายสายตาหันมามองทางฉู่หลิวเยว่

เมื่อเห็นความสุขในแววตาของนาง ความดำมืดในส่วนลึกของแววตาเขาก็สว่างวาบขึ้น ริมฝีปากแดงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ดูเหมือนว่านางจะมีความสุขมากจริงๆ

ในตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ยังคงรู้สึกตื่นตะลึงอยู่ จึงไม่สามารถสังเกตเห็นถึงสีหน้าของเขาได้

นางหันมามองหน้าซานซาน ก่อนจะหรี่ดวงตาดำขลับดุจหยกลง

“ซานซาน เจ้าว่าที่แห่งนั้นคืออันใดหรือ?”

“หา? ที่ไหนหรือ?”

ซานซานมองตามสายตาของนางไปด้วยความประหลาดใจ

ฉู่หลิวเยว่ขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าดูสิ ทางด้านนั้นมันเหมือนกับต้นหญ้าผสานวิญญาณหรือไม่?”

ในตอนนั้นซานซานตัวสั่นสะท้านไปในทันที เขาเพิ่งจะตระหนักถึงความคิดของนางได้ จึงรีบยกมือทั้งสองขึ้นอย่างขอความเมตตา

“นายท่าน! ข้าไม่ได้ตั้งใจหลอกลวงท่านจริงๆ นะขอรับ! ข้าก็แค่…ก็แค่…ถูกคนของสำนักกระบี่ทมิฬเอารัดเอาเปรียบมาโดยตลอด ดังนั้นจึงอยากจะขัดขืนเล็กน้อยเท่านั้น!”

“เจ้าก็เลยบอกพวกเขาว่าของมีไม่มาก และไม่สามารถนำออกมาได้อีกแล้วอย่างนั้นหรือ?”

นางก็เกือบจะโดนหลอกไปด้วยแล้ว

นางรู้จักซานซานเป็นอย่างดี

นางไม่ได้คิดว่าซานซานจะไม่มีของแล้วจริงๆ เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า…

คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเกินจริงขนาดนี้!

ซานซานเห็นว่านางไม่ได้โกรธจริงจังจึงถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะร้องคร่ำครวญออกมาอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม

“นายท่าน นี่ข้าก็คิดแทนท่านนะขอรับ! ท่านคิดดูสิ เดิมทีของทั้งหมดนี้ล้วนเป็นของท่าน ตอนนี้พวกเขากลับหยิบออกไปมากมายขนาดนั้น ข้ายังปวดใจแทนท่านเลย! เดิมทีข้าคิดว่าหากยื้อแย่งกันไปเช่นนี้ อาจจะทำให้พวกเขาลดจำนวนสินค้าลง แต่คิดไม่ถึงเลยว่า…”

คิดไม่ถึงเลยว่าคนชั่วเหล่านี้ ไม่ได้ลดจำนวนลงเลย แต่กลับยังเพิ่มมากขึ้น!

แบบนี้มันเกินไปแล้ว!

ฉู่หลิวเยว่เหลือบสายตามองเขา แล้วต้องหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

ก่อนหน้านี้นางไม่เคยรู้สถานการณ์ของที่แห่งนี้เลย จึงรู้สึกปวดใจจริงๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน