ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1844

………………..

เรื่องน่าประหลาดใจกว่านี้…

ฉู่หลิวเยว่แทบจะจินตนาการไม่ออกเลย ทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าก็น่าประหลาดใจมากพออยู่แล้ว แล้วสิ่งที่น่าประหลาดใจกว่านี้จะเป็นอย่างใด

“ซานซาน ในเมื่อเจ้าเป็นเจ้าของพื้นที่แห่งนี้ เจ้าก็น่าจะรู้จักพื้นที่แห่งนี้ดีที่สุด”

ฉู่หลิวเยว่หันมองทางซานซาน

“เจ้าเคยสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของที่แห่งนี้หรือไม่?”

ซานซานส่ายหน้า

“ข้าคิดว่าไม่มี…”

ทุกครั้งที่เขาเข้ามาที่นี่ ปกติแล้วก็แค่จะมาเก็บสมุนไพร

ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยตรวจสอบ แต่ว่าตรวจสอบแล้วไม่เห็นความผิดปกติต่างหาก

“นายท่าน ฝ่าบาท ในเมื่อพวกท่านมาที่นี่แล้ว ถ้าเช่นนั้นข้าจะพาพวกท่านไปดูทุกจุดเลยเป็นอย่างใด ไม่แน่ว่าอาจจะพบเบาะแสอันใดก็ได้?”

มาก็มาแล้ว ย่อมต้องดูให้ละเอียด

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

นางกำลังรู้สึกสงสัยกับพื้นที่แห่งนี้อยู่พอดี

“ไปกันเถอะ ดูซิว่าพื้นที่มิติของเจ้านั้นจะมีของวิเศษอยู่เท่าใด?”

…

ภายในพื้นที่แห่งนี้มีพลังแห่งสวรรค์และโลกอุดมสมบูรณ์

ฉู่หลิวเยว่เดินไปด้วย และอดถามขึ้นไม่ได้ว่า

“หากสามารถบำเพ็ญเพียรที่นี่ได้จะต้องเป็นเรื่องดีอย่างมากแน่นอน”

“นายท่านพูดได้ถูกต้อง แม้ว่าข้าจะไม่ค่อยได้อยู่ที่นี่เป็นระยะเวลานาน แต่ในแต่ละเดือนนั้นข้าก็วิ่งเข้าออกที่นี่อยู่บ่อยครั้ง ความเร็วในการบำเพ็ญเพียรของข้านั้นก็เพิ่มสูงขึ้นกว่าก่อนไม่น้อยเลย!”

นี่ไม่ใช่การคุยโว แต่มันคือความจริง

ตอนที่เขาเพิ่งมาถึงท่าเรือดอกท้อ และได้เจอกับอีกฝ่ายเป็นครั้งแรก ฉู่หลิวเยว่ก็สามารถมองเห็นถึงระดับการบำเพ็ญเพียรของเขาแล้ว ซึ่งมันสูงขึ้นกว่าเดิมจริงๆ

ในตอนแรกนางไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนัก แต่หลังจากครุ่นคิดไปแล้ว เขาก็ยุ่งอยู่กับการทำธุรกิจทั้งวัน จะเอาเวลาไหนไปบำเพ็ญเพียร

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเขาไม่ได้ใส่ใจถึงการบำเพ็ญเพียรเลย เมื่องานยุ่งขึ้นมา ความสนใจก็หันเหไปทางอื่น

แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ระดับการบำเพ็ญเพียรของเขากลับเพิ่มสูงขึ้นไม่น้อย

มาคิดดูแล้วนี่น่าจะเป็นผลงานของพื้นที่แห่งนี้

…

พวกเขาทั้งหลายมุ่งหน้าเดินเข้าไปด้านใน

จากนั้นฉู่หลิวเยว่ถึงค้นพบว่าที่แห่งนี้กว้างกว่าที่นางคิดเอาไว้เสียอีก

เทือกเขาทอดยาว ป่าไม้ชุ่มชื้น ลำธารไหลเชี่ยว

สมุนไพรล้ำค่าที่หาได้ยากในโลกภายนอก แต่สามารถพบเห็นได้ทุกที่ในที่แห่งนี้

หากบุคคลภายนอกรู้เรื่องเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ คงจะต้องเกิดความวุ่นวายโกลาหลแน่นอน…

ความเร็วของทั้งสามคนไม่นับว่าช้า แต่กลับใช้เวลามากกว่าจะสำรวจครบหนึ่งรอบ

“เหมือนว่าที่แห่งนี้จะใหญ่กว่าสำนักหลิงเซียวครึ่งหนึ่ง”

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจออกมา

ต้องบอกก่อนว่า สำนักหลิงเซียวสำนักที่มีตำแหน่งสูงของอาณาจักรเสิ่นซวี่ ไม่ว่าจะเรื่องพื้นที่หรือด้านอื่นๆ พวกเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าสำนักหรือตระกูลอันดับหนึ่งเลย

ทว่าไม่สามารถเทียบเท่ากับพื้นที่ขนาดเล็กของซานซานได้…

หลังจากคำนวณแล้ว พื้นที่ตรงหน้ามันขนาดใหญ่กว่าหุบเขาวาโยโอสถหลายเท่า

เรื่องนี้ทำให้ผู้คนต้องอ้าปากค้าง

“หากสามารถใช้สถานที่แห่งนี้เป็นที่บำเพ็ญเพียรระยะยาวได้…”

ฉู่หลิวเยว่พูดพึมพำเสียงต่ำ

ซานซานรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว

“นายท่าน เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่ได้”

เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่และหรงซิวมองมาทางนี้ ซานซานถอนหายใจแล้วอธิบายอย่างจนปัญญาว่า

“ท่านจำได้หรือไม่ที่ข้าเคยบอกว่า ข้าสามารถพาคนเข้ามาที่นี่ได้เพียงแค่สองสามคน”

ฉู่หลิวเยว่เคาะคางของตนเองเบาๆ

“จำได้ เจ้ายังพูดอีกว่า จำนวนคนที่สามารถเข้าได้ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของเจ้าด้วยไม่ใช่หรือ?”

“ไม่เพียงเท่านั้น ระยะเวลาของคนภายนอกที่จะอยู่ในนี้ก็ขึ้นอยู่กับความลับนี้ด้วยเช่นกัน สรุปแล้วก็คือ หากข้าแข็งแกร่งมากเท่าใด ข้าก็สามารถนำคนเข้ามาได้มากเท่านั้น อีกทั้งยังให้พวกเขาอยู่ที่นี่ได้นานมากยิ่งขึ้นถ้าหากมีจำนวนคนมากเกินไป หรือพวกเขาอยู่ภายในนี้นานเกินไป ข้าอาจจะ…ไม่สามารถทนรับไหว”

หลังจากได้ยินคำพูดของซานซาน ฉู่หลิวเยว่ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นานมุมปากของหรงซิวก็ยกยิ้มขึ้น

“พื้นที่แห่งนี้มีกฎไม่น้อยเลย”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

หากเป็นเช่นนี้ความคิดของนางเมื่อครู่นี้ก็ไม่มีทางเป็นจริงได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน