ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1847

………………..

ซานซานถอนหายใจออกมา

“ท่านไม่เข้าใจเรื่องนี้ ใต้เท้ามั่วหลิน ในความคิดของท่านแล้ว ทั้งสองคนนี้เป็นเพียงแค่เด็กรับใช้ที่ไม่มีค่าไม่มีความสำคัญ แต่สำหรับข้าแล้ว…พวกเขามีความสำคัญยิ่งนัก! ท่านก็รู้ว่าข้ามีกิจการค้าโอสถ การคัดเลือกเด็กรับใช้นั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หลังจากที่ข้าคัดเลือกอย่างระมัดระวังแล้ว อีกทั้งข้าได้ชี้แนะเรื่องแยกสมุนไพรแก่พวกเขาด้วยตัวเอง และผู้น้อยแซ่ซานก็ทุ่มเแรงกายใจไปไม่น้อย หากเกิดอันใดขึ้นกับพวกเขา ข้าคงขาดทุน…”

ซานซานรู้สึกเศร้าสร้อยเป็นอย่างมาก

“เมื่อนึกถึงตอนแรกที่ผู้น้อยแซ่ซานเพิ่งมาถึงท่าเรือดอกท้อ ข้านั้นรู้สึกยากลำบากขนาดไหน…”

เมื่อเห็นว่าซานซานกำลังคร่ำครวญถึงความยากลำบากที่มีในช่วงเริ่มต้น มุมปากของมั่วหลินก็กระตุกขึ้น

“เอาล่ะ! ในเมื่อเถ้าแก่ซานพูดเช่นนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นจะพาทั้งสองคนนี้ไปด้วยก็ได้!”

หากพวกเขาเชื่อฟังเป็นอย่างดีก็ช่างเถอะ แต่ถ้าก่อเรื่องขึ้นมาแล้วละก็…

ไม่ว่าอย่างใดพวกเขาก็มีหนทางแก้ไขปัญหาอย่างไร้เสียง

เขากับเถ้าแก่ซานผู้นี้ก็นับว่ารู้จักกันเป็นระยะเวลานาน สิ่งที่เขาทนไม่ได้ก็คือการที่อีกฝ่ายต้องมาบ่นนั่นนี่

ในสถานการณ์ที่รีบร้อนเช่นนี้ เขาไม่อยากจะเสียเวลากับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เลย

ซานซานรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก

“ขอบคุณใต้เท้ามั่วหลินที่เข้าใจ!”

มั่วหลินหมดความอดทน

ถ้าไม่ใช่เพราะรองประมุขกำชับเขามาโดยเฉพาะว่าต้องให้สุภาพกับอีกฝ่ายสักหน่อย เขาก็ไม่มีทางอดทนเช่นนี้หรอก

“ไปกันเถอะ!”

เขาไม่ได้สนใจเด็กรับใช้สองคนที่อยู่ด้านหลังอีกแล้ว เขาหมุนตัวแล้วสะกิดปลายเท้าขึ้น พร้อมมุ่งหน้าไปยังยอดเขาหลานชิง

ซานซานกระแอมไอขึ้น

…

ความเร็วของคนกลุ่มนี้สูงมาก

ใช้เวลาประมาณหนึ่งเค่อก็มาถึงยอดเขาหลานชิงแล้ว

มั่วหลินยืนอยู่กลางอากาศ ก่อนจะชี้นิ้วไปด้านหน้า

“เถ้าแก่ซาน พวกเขาติดอยู่ในที่แห่งนั้น”

ซานซานหันไปมองตามสายตานั้น และเขาก็เห็นว่ามีเงาร่างของคนหลายคนอยู่บริเวณไหล่เขา

จริงๆ

แต่ต้นไม้ขึ้นหนารกทึบ บดบังการมองเห็นของเขาเป็นส่วนใหญ่ เขาจึงสามารถมองเห็นได้โครงร่างเท่านั้น กลับไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน

“ยอดเขาหลานชิงแห่งนี้…ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอันใด แต่เหตุใดคนเหล่านั้นถึงติดอยู่ภายในได้?”

ซานซานถามขึ้นด้วยใบหน้ามึนงง

เขาเห็นว่าคนทั้งหลายนั้นเหมือนว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่กลับไม่สามารถลงเขาได้เลยหรือ?

มั่วหลินขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เถ้าแก่ซาน มองให้ดีๆ อีกครั้ง”

ซานซานเห็นว่าเขามีใบหน้าเคร่งขรึมแล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป เขาจึงเดินไปด้านหน้าสองก้าว ลองเปลี่ยนมุมที่จะมอง

ในที่สุดครั้งนี้เขาก็สามารถมองเห็นสถานการณ์ของไหล่เขาได้อย่างละเอียดแล้ว

ใบหน้าของเขามีประกายความสงสัยปรากฏขึ้นมาก่อนอย่างแรก จากนั้นก็เหมือนว่าจะคาดเดาอันใดบางอย่างออกแล้ว เขาหันไปมองทางมั่วหลินด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

“ใต้เท้ามั่วหลิน นั่นมัน…”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

นางกับหรงซิวยืนอยู่ในตำแหน่งด้านหลัง จึงไม่สามารถเห็นสถานการณ์ด้านนั้นได้อย่างชัดเจน

ยอดเขาหลานชิงแห่งนี้ดูปกติอย่างมาก ไม่มีอันใดสะดุดตาเป็นพิเศษเลย

แต่คนไม่กี่คนที่อยู่บนพื้นราบบริเวณไหล่เขา กลับไม่สามารถเดินหน้าได้อย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้งนี้พวกเขาก็ไม่ได้เดินไปไหนเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน