ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1848

ภาพเหตุการณ์นี้แปลกประหลาดอย่างยิ่ง

เปลวเพลิงสายนั้นเหมือนกับแม่น้ำทอดยาวที่แผ่กระจายไปทั่วพื้นที่ราบ ก่อร่างกลายเป็นลักษณะเส้นโค้ง และกักขังพวกเขาเอาไว้ด้านใน

เพียงแต่ว่าเปลวเพลิงเหล่านั้นมีขนาดหนากว่าต้นแขนของผู้ใหญ่คนหนึ่งเสียอีก อีกทั้งมันยังถูกผลึกเอาไว้ใต้ชั้นหิน

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าชั้นหินที่นี่เปราะบางเป็นอย่างมาก และด้วยคุณสมบัติพิเศษของดิน หลังจากถูกเปลวเพลิงสีน้ำเงินเหล่านี้เผาไหม้จนเกรียมแล้ว ก็แทบจะมีลักษณะโปร่งแสงไป

จนทุกคนสามารถเห็นเปลวเพลิงที่อยู่ด้านล่างได้อย่างชัดเจน

เมื่อมองผ่านๆ จะเห็นว่าเปลวเพลิงที่เผาไหม้นี้มีลักษณะเหมือนกับคูน้ำที่ลุกเป็นไฟ และถูกแผ่นหยกโปร่งแสงกดทับเอาไว้

“ใต้เท้ามั่วหลิน!”

เมื่อเห็นว่าพวกเขามาถึง คนที่ถูกกักขังอยู่ในแนวเพลิงเหล่านี้ก็เผยสีหน้าตื่นเต้นยินดีขึ้นมาทันที

ฉู่หลิวเยว่พบว่าใบหน้าของพวกเขามีสีแดงขึ้นอย่างผิดปกติ

อีกทั้งระหว่างคิ้วของพวกเขายังแฝงด้วยความเจ็บปวด

เหมือนกับว่ากำลังได้รับความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

นางกวาดสายตามองอีกครั้ง

ดูจากบนพื้นแล้วไม่เห็นอันใดผิดปกติเลย แต่ดูจากท่าทางของพวกเขา เห็นได้ชัดว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับเปลวเพลิงนี้แน่นอน

มั่วหลินหันมองทางซานซาน

“เถ้าแก่ซาน ไม่ทราบว่ามีหนทางหรือไม่?”

ซานซานยืนอยู่ด้านหน้าสุด สองมือประสานกัน สายตาจดจ้องไปที่เปลวเพลิงสีน้ำเงินที่อยู่ด้านล่างของก้อนหินโปร่งแสง ภายในจิตใจรู้สึกปั่นป่วน

ลมปราณเหล่านี้เขารู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก และเปลวเพลิงนี้ก็มีต้นกำเนิดเดียวกันกับของเขา

แต่ว่านี่ไม่ใช่พลังจากพื้นที่ขนาดเล็ก!

เมื่อลองคิดดูแล้ว ซานซานก็ตัดสินใจว่าจะบอกความจริงไปก่อน

“ใต้เท้ามั่วหลิน ข้าขอกล่าวอย่างไม่ปิดบัง เรื่องนี้…ข้าก็ไม่มั่นใจเช่นเดียวกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของมั่วหลินก็เย็นชาลงสามส่วน

ซานซานกัดฟันพูดต่อไปว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน