ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1853

………………..

มั่วหลินก้มศีรษะลงต่ำกว่าเดิม หลังจากนั้นเขาก็รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นภายในยอดเขาหลานชิงอย่างละเอียด

ยิ่งเขาพูดเพิ่มขึ้นหนึ่งประโยค ใบหน้าของมั่วอวิ๋นก็มืดคล้ำมากกว่าเดิมหนึ่งส่วน

หลังจากที่เขาฟังจนจบ สีหน้าของมั่วอวิ๋นก็ไม่สามารถใช้คำว่าย่ำแย่มาบรรยายได้แล้ว

“…รองประมุข เรื่องนี้เป็นเพราะข้าไร้ความสามารถ…”

เพี้ยะ!

มั่วหลินยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ถูกฝ่ามือของมั่วอวิ๋นขัดจังหวะอย่างรุนแรง!

เสียงตบดังลั่นทำให้บรรยากาศเย็นยะเยือกยิ่งขึ้นกว่าเดิม

คนของสำนักกระบี่ทมิฬคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ด้านข้าง เห็นเหตุการณ์ดังนั้นก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

มั่วหลินคือคนสนิทของมั่วอวิ๋น ในวันปกติทั่วไปเขาจะได้รับความสำคัญเป็นอย่างมาก

มั่วอวิ๋นไม่เคยโกรธเขามากขนาดนี้มาก่อน และยิ่งไม่เคยตบมั่วหลินในที่สาธารณะแบบนี้มาก่อนเลย

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโมโหเป็นอย่างมาก

มั่วหลินก็รู้ว่าตนเองมีความผิด จึงไม่กล้าร้องขอความเมตตา ทำได้เพียงครวญครางเพราะความเจ็บปวด และคุกเข่าลงกับพื้น

“ก่อนหน้านี้ข้าพูดกับพวกเจ้าว่าอย่างใด! ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะลืมไปหมดแล้วใช่หรือไม่!”

มั่วอวิ๋นหน้าเขียวคล้ำ เขาแทบอยากจะสังหารคนที่อยู่ตรงหน้าให้ตายไปทั้งหมด!

เขาบอกหลายครั้งแล้วว่าต้องระวัง ต้องระวังให้มาก!

แต่สุดท้ายแล้วก็ยังก่อเรื่องที่ยุ่งยากมากขนาดนี้!

มุมปากของมั่วหลินมีเลือดไหลออกมา

มั่วอวิ๋นยังคงไม่หายโกรธ จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปถีบหน้าอกของอีกฝ่ายอีกครั้ง

“เจ้าทำไว้งามหน้ามาก!”

เขากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ใบหน้าซีดขาวราวกับผี

เมื่อเห็นว่ามั่วอวิ๋นมีโทสะรุนแรงขนาดนี้ คนที่เหลือก็รู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก

รองประมุขโมโหรุนแรงขนาดนี้ เขาไม่มีทางลงโทษมั่วหลินแค่คนเดียวอย่างแน่นอน

เกรงว่าพวกเขาทั้งหมดก็…

“คนที่เดินทางไปยอดเขาหลานชิงอยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้วอย่างนั้นหรือ?”

มั่วอวิ๋นหันหน้ากลับมามองอย่างกะทันหัน พร้อมมองพวกเขาด้วยความเย็นชา มั่วหลินลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก พร้อมตอบรับด้วยเสียงอ่อนแรง

“…เรียนรองประมุข อยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้วขอรับ…”

พรึ่บ!

ทันทีที่สิ้นเสียง มั่วอวิ๋นก็ลงมือกับพวกเขาในทันที!

ลำแสงกระบี่ที่เย็นยะเยือกสว่างวาบออกมา!

ร่างกายกับศีรษะของคนเหล่านั้นหลุดออกไปคนละทิศคนละทาง!

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว!

คนเหล่านั้นถูกจบชีวิตทันทีโดยยังไม่ทันได้พูดอันใดออกไปแม้แต่คำเดียว

ศีรษะของคนผู้หนึ่งกลิ้งมาอยู่ที่ปลายเท้าของฉู่หลิวเยว่

เลือดที่อุ่นร้อนและเหนียวเยิ้มหยดลงที่รองเท้าของนาง

ดวงตาของชายผู้นั้นปูดโปน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว

สีหน้านั้นน่ากลัวยิ่งนัก

หางตาของนางกระตุกขึ้น

ตอนนี้หน้าประตูเรือนหลัง นอกจากมั่วอวิ๋นและมั่วหลินแล้ว ยังเหลือพวกเขาเพียงแค่สามคน

…

มั่วอวิ๋นต้องการฆ่าคนเพื่อปิดปาก!

นอกจากมั่วหลิน คนที่เหลือก็ถูกเขาจัดการไปโดยตรง เขาฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ

มั่วอวิ๋นผู้นี้ แม้กระทั่งคนของตนเองยังไม่ปล่อยไปเลยด้วยซ้ำ แล้วนับประสาอันใดกับพวกเขา?

ซานซานพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทา

“รองประมุข…”

“เถ้าแก่ซาน เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่เราติดต่อกันมานาน ข้าจะไว้หน้าเจ้า คนของเจ้า…ให้เจ้าจัดการเองก็ได้”

มั่วอวิ๋นพูดรวบรัดชัดเจน แต่เงื่อนไขคือให้ซานซานลงมือสังหารฉู่หลิวเยว่และหรงซิวด้วยตนเอง!

มือในแขนเสื้อของฉู่หลิวเยว่กระชับแน่นขึ้น

เมื่อซานซานได้ยินดังนั้นสมองก็ขาวโพลน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน