ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1854

………………..

ซานซานหน้าเปลี่ยนสี

สิ่งที่เรียกว่ายาสลายลมปราณเป็นโอสถที่มีพิษร้ายแรง

หลังจากที่กินโอสถชนิดนี้ลงไปแล้ว จะไม่ได้เป็นอันตรายร้ายแรงถึงชีวิต แต่ผู้บำเพ็ญเพียรไม่สามารถทำบำเพ็ญเพียรต่อไปได้แล้ว เขาจะติดอยู่ในระดับปัจจุบันนี้ไปตลอดชีวิต

สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรแล้ว นี่มันทุกข์ทรมานยิ่งกว่าการตายเสียอีก

อีกทั้งแต่ละเดือนยาสลายลมปราณจะกระจายพิษหนึ่งครั้ง ในตอนที่กระจายพิษนั้น ทั่วทั้งร่างกายจะเจ็บปวด อยู่ไม่สู้ตาย

ขอเพียงแค่ต้องทานยาถอนพิษให้ทันเวลา จากนั้นความเจ็บปวดถึงได้บรรเทาลงไป

แต่สิ่งที่เรียกว่ายาถอนพิษนี้ กลับไม่สามารถล้างพิษที่อยู่ภายในนั้นได้จนหมดสิ้น

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ หากทานยาสลายลมปราณนี้ลงไปแล้ว ก็จะไม่สามารถหาทางรักษาได้ตลอดชีวิต

แม้ว่าจะไม่ได้สังหารพวกเขา แต่ก็เป็นวิธีที่เขาได้รับการทรมานในระยะยาว

“รองประมุข เกรงว่าวิธีเช่นนี้คงจะไม่เหมาะสมกระมัง? โอสถสลายลมปราณนี้…”

เขายังพูดไม่ทันจบ มั่วอวิ๋นก็ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความเย็นชา

“เถ้าแก่ซาน ข้าไว้หน้าเจ้าแล้ว เจ้าอย่าทำตัวได้คืบจะเอาศอก ไม่ว่าเรื่องใด…นั่นก็ทำเพื่อตัวของเจ้าเองนะ”

ซานซานตัวสั่นงันงก

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า

“ข้ายินดีที่จะกินโอสถสลายลมปราณเจ้าค่ะ”

ซานซานรีบหันมองหน้านายท่านของตนเอง

“เจ้า เจ้าแน่ใจหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

ก็แค่…โอสถสลายลมปราณเอง

มั่วอวิ๋นหยิบขวดหยกขวดหนึ่งออกมา จากนั้นก็โยนมาให้เขา

ซานซานรีบรับเอาไว้ เมื่อเปิดดูแล้วด้านในมีโอสถสลายวิญญาณอยู่สองเม็ดจริงๆ

เขาลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่งขวดนั้นให้แก่ฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่เทโอสถออกมาอย่างไม่ลังเล นางกินเองหนึ่งเม็ด อีกหนึ่งเม็ดก็มอบให้แก่หรงซิว

หรงซิวมองไปทางมือขาวที่ยื่นโอสถมาให้เขา อีกทั้งยังมีโอสถสลายวิญญาณเม็ดสีเขียวนอนอยู่กลางฝ่ามือด้วย จากนั้นหรงซิวก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เขาไม่รู้จริงๆ ว่าหัวใจของภรรยาตนเองจะยิ่งใหญ่มากเท่าใด อีกทั้งยังเชื่อมั่นในตัวเขามากเกินไปด้วย อย่างยาพิษเม็ดนี้ บอกว่าจะกิน ก็กินอย่างง่ายดายเช่นนั้นเลย…

ริมฝีปากของเขานั้นโค้งขึ้นเล็กน้อยจนไม่สามารถจับสังเกตเห็นได้

ทั้งสองคนกลืนโอสถสลายวิญญาณลงไปแล้ว จากนั้นซานซานก็หันมามองทางมั่วอวิ๋น

“รองประมุข…เรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่ขอรับ?”

มั่วอวิ๋นจึงพยักหน้าขึ้นลง

เขาไม่สามารถสังหารซานซานได้

ในเมื่อเขาต้องการจะปกป้องเด็กรับใช้ทั้งสองคน เช่นนั้นก็เก็บพวกเขาเอาไว้ก่อนชั่วคราว

เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่กล้าแพร่งพรายเรื่องเหล่านี้ออกไปอย่างแน่นอน

“เอาล่ะ ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว มั่วหลิน เจ้าตามข้ามา”

มั่วอวิ๋นพูดขึ้นจากนั้นก็วางแผนว่าจะไปที่ยอดเขาหลานชิงด้วยตนเองอีกครั้งหนึ่ง

ซานซานเห็นว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้เขาติดตามไปอีกแล้ว ดังนั้นจึงถามขึ้นอย่างลังเลว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้น…พวกเราก็ขอตัวกลับก่อนนะขอรับ ไม่รบกวนพวกท่านแล้ว…”

มั่วอวิ๋นพูดขึ้นเสียงเรียบ

“รีบร้อนเหตุใดล่ะ เถ้าแก่ซานครั้งนี้เจ้าช่วยพวกเราถึงได้รับบาดเจ็บขึ้นมา ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็พักรักษาตัวที่นี่สักสองวันเถอะ รอจนร่างกายหายดีแล้วค่อยกลับไปก็ยังไม่สาย อีกทั้งยังมีเด็กรับใช้สองคน พวกเขาจะได้ดูแลเจ้าได้พอดีเลย”

มั่วหลินลุกขึ้นยืน แล้วเช็ดคราบเลือดที่อยู่มุมปาก และรีบติดตามไปอย่างรวดเร็ว

“คือว่า…”

เมื่อเห็นว่าเงาร่างของเขานั้น ซานซานก็กลืนคำพูดที่เหลือลงคอ

เกรงว่าครั้งนี้เขาจะต้องอยู่ในที่แห่งนี้อีกสองสามวันแล้ว จนกว่าปัญหาที่ยอดเขาหลานชิงจะได้รับการจัดการ

เรื่องนี้พูดน่ะมันง่าย แต่กลับทำได้ยากยิ่งนัก!

จากสถานการณ์ที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้แล้ว ต่อให้มั่วอวิ๋นไปด้วยตนเองก็ไม่อาจจะจัดการมันได้อย่างแน่นอน!

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“เถ้าแก่ซาน เชิญขอรับ…”

ซานซานจนปัญญา ทำได้แต่เดินตามไป

“พวกเราไปกันเถอะ”

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน