ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1859

………………..

มั่วหลินสั่นสะท้าน ร่างกายเหมือนถูกแช่แข็ง!

ไม่ว่าอย่างใดเขาก็ไม่สามารถพูดคำพูดที่เหลือออกมาได้อีกแล้ว

เขารีบคุกเข่าลงทันทีโดยไม่ต้องคิด

“ข้าน้อยผิดไปแล้ว! รองประมุขโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”

เหงื่อเย็นๆ ไหลท่วมหน้าผากและแผ่นหลังของเขา

สายลมที่พัดมาเล็กน้อย ทำให้เขารู้สึกเหมือนเขาตกลงไปในถังน้ำแข็ง!

ในขณะนั้นเขาสามารถมั่นใจได้เลยว่าเขาเห็นจิตสังหารอยู่ในแววตาส่วนลึกของมั่วอวิ๋น!

เขาสามารถลงมือได้อย่างแน่นอน!

มั่วอวิ๋นจ้องมาที่เขาตาเขม็ง

เห็นได้ชัดว่าอากาศที่อยู่โดยรอบมีอุณหภูมิสูงเพราะไอความร้อนจากเปลวไฟเหล่านั้น แต่ในตอนนี้มั่วหลินกลับสามารถสัมผัสได้เพียงความเย็นยะเยือกเท่านั้น

เขารู้สึกหนาวเย็นจนไปถึงขั้วกระดูก!

“มั่วหลิน เจ้าก็ติดตามอยู่ข้างกายข้ามาหลายปีแล้ว จนถึงตอนนี้ ยิ่งเจ้าอยู่ยิ่งถอยหลังลงคลองอย่างนั้นหรือ?”

มั่วอวิ๋นพูดขึ้น น้ำเสียงไม่มีร่องรอยความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย

มั่วหลินตัวสั่นสะท้านราวกับตะแกรงไม้

“รอง…รองประมุข ข้าเพียงแค่…”

เขาแค่พูดเรื่อยเปื่อยออกมาเท่านั้น! ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่นซ่อนอยู่เลย!

ใช่แล้ว เขาติดตามมั่วอวิ๋นมานานหลายปี เหตุใดถึงได้พูดอันใดแบบนั้นออกไปได้นะ!

ในวันทั่วไปแล้วมั่วอวิ๋นจะระมัดระวังคำพูดและการกระทำ เขาไม่ต้องการให้สิ่งไม่ดีเข้าไปกระทบสู่โสตประสาทของท่านประมุข

แต่ในวันนี้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ขึ้นมาแล้ว ภายในใจของมั่วอวิ๋นจะต้องทำทุกวิถีทางให้เรื่องนี้จบ ก่อนที่ท่านประมุขจะรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน

แต่เห็นได้ชัดว่ามั่วอวิ๋นในตอนนี้ ไม่ต้องการฟังคำอธิบายของเขา

เขายกฝ่ามือขึ้นมาในทันที ส่งสัญญาณให้มั่วหลินเงียบปากไป

ตอนนี้ก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว เขาไม่อยากเสียเวลาและพลังงานไปกับเรื่องเหล่านี้อีก

มั่วหลินรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

ปฏิกิริยาของมั่วอวิ๋นได้อธิบายความคิดของเขาอย่างกระจ่างแล้ว

ครั้งนี้ เกรงว่า…

หัวใจของมั่วหลินเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง ในตอนนั้นเขารู้สึกเสียใจขึ้นมา

ถ้าสามารถแก้ปัญหานี้ตั้งแต่ในตอนแรก เขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างใด?

ทั้งหมดนี้…เป็นเพราะซานซานไร้ความสามารถ!

ในตอนนี้มั่วหลินต้องการจะโยนความผิดไปให้ผู้อื่นทั้งหมด

แต่น่าเสียดายที่มั่วอวิ๋นไม่ให้โอกาสเขาพูดเลยแม้แต่คำเดียว

…

จวนเยว่

ฉู่หลิวเยว่และหรงซิวไม่ได้กลับมาทั้งคืน ทุกคนที่อยู่ภายในจวนก็ไม่สามารถพักผ่อนได้อย่างเพียงพอ

ตอนเช้าตรู่ สือซานก็เดินไปที่ด้านหน้าจวน แล้วยังชะเง้อไปที่ประตูใหญ่เป็นบางครั้ง

อวี๋จิ่วเดินถือกระบี่เข้ามา

“สือซานเจ้ามาทำอันใดตั้งแต่เช้าตรู่?”

สือซานส่ายหน้า

“ข้าอยากรอให้นายท่านกลับมา”

อวี๋จิ่วเก็บกระบี่บุปผาลง ก่อนจะพูดขึ้นว่า

สือซานรู้สึกเก้อกระดากเล็กน้อย

“ข้ารู้ แต่ข้ายังรู้สึก…ไม่วางใจ…ดังนั้นข้าจึงอยากจะรออยู่ตรงนี้…หื้ม? พี่เก้า แล้วเหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ?”

เขามักจะฝึกวิชากระบี่อยู่ที่ด้านหลังเรือนไม่ใช่หรือ?

อวี๋จิ่วมีสีหน้าราบเรียบ

“ด้านหลังเรือนมันมีขนาดเล็กเกินไป ข้าไม่สามารถฝึกได้ ดังนั้นจึงมาฝึกอยู่ที่นี่”

สือซาน “…”

ด้านหลังเรือนกว้างกว่าที่นี่ตั้งไม่รู้กี่เท่า อยากจะมารอนายท่านก็พูดออกมาตรงๆ ดีกว่า จะหาข้ออ้างงี่เง่าไปเหตุใด…

ในตอนนั้นเอง อู่เหยาก็เดินมาถึงแล้ว

เมื่อเห็นสือซานกับอวี๋จิ่ว เขาก็ชะงักไปเล็กน้อย

สือซานถามขึ้นมาว่า

“พี่ห้า ท่านมาที่นี่เพื่อ…ฝึกยุทธ์หรือ?”

“แค่ก!”

ใบหน้าของอู่เหยามีความอึดอัดฉายชัดขึ้น

“ถูกต้องแล้ว! เป็นเพราะด้านหลังเรือนนั้นแคบเกินไป! ข้าจึงอยากจะยกที่ตรงนั้นให้อวี๋จิ่ว…”

แต่คาดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี่จะมาถึงก่อนเขา!

อวี๋จิ่วแกว่งดาบไม้ที่อยู่ในมืออย่างภาคภูมิใจ

บางครั้งหากลงมือก่อนก็ได้เปรียบ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน