ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1861

………………..

เยี่ยนชิงเงยหน้าขึ้นมอง สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแค่แสงสว่างวิบวับหลากสีราวกับผีเสื้อ ก่อนจะหายตัวไปอย่างรวดเร็วภายในเรือน

นี่นาง…โกรธจนวิ่งออกไปเลยหรือ?

เยี่ยนชิงขมวดคิ้ว ภายในใจก็โทษตนเองอยู่

ไม่ว่าอย่างใดก็ตาม การเข้าใจผิดในเรื่องเช่นนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่แย่อย่างมาก

เหมือนว่าหลังจากนี้เขาต้องหาโอกาสไปขอโทษอีกครั้งแล้ว

…

น้องแปดรีบวิ่งกลับเข้าห้องตัวเองด้วยความรีบร้อน

นางล้มตัวบนเตียงบนเตียงนุ่มของตนเอง เตรียมตัวจะหลับพักผ่อน

แต่เมื่อนางเพิ่งจะหลับตาลง ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ก็ฉายชัดเข้ามาในสมองอย่างต่อเนื่อง

“…ใช่แล้ว”

“…เยี่ยนชิงเป็นห่วงจริงๆ ว่าแม่นางแปดจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ”

“…”

เยี่ยนชิงเป็นคนพูดน้อย โดยปกติแล้วนางมักจะยั่วโมโหเขาอยู่หลายครั้ง แต่น้อยครั้งมากที่จะได้รับการตอบโต้จากเขา

ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ เขาจะใช้ความเงียบเป็นคำตอบ หรือบางครั้งอาจจะตอบด้วยคำพูดสั้นๆ

วันนี้เป็นวันที่เขาพูดกับนางเยอะมากที่สุด

อีกทั้ง คำพูดเหล่านั้นเหมือนว่าจะไม่ใช่คำที่ดีมากเท่าไร

น้องแปดรู้สึกรำคาญจนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะ

รอบข้างมืดมิด ทำให้นางได้ยินเพียงแต่เสียงลมหายใจของตนเองที่เงียบงัน

แต่ไม่ว่าอย่างใดก็ตาม เมื่อนางนึกถึงใบหน้าที่เย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งนั้นอีกครั้ง สีหน้าลำบากใจที่หาได้ยากยิ่งก็เผยขึ้นมาอย่างหาได้ยาก อีกทั้งดวงตาที่เคยเรียบเฉย ในวันนี้กลับกระจ่างใสเป็นอย่างยิ่ง

คาดไม่ถึงว่าเยี่ยนชิงผู้นี้จะเข้าใจนางผิด…

แอ๊ด!

ประตูห้องถูกคนผลักออกมา

น้องแปดตกใจสะดุ้งเฮือก จึงรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเฉินอี นางจึงได้ผ่อนลมหายใจลง แล้วตะโกนออกมาอย่างโมโหว่า

“พี่ใหญ่! จะเข้าห้องมาเหตุใดไม่เคาะประตูล่ะ? ข้าตกใจหมดเลย!”

เฉินอีเคาะประตูแล้ว

“ประตูของเจ้าไม่ได้ลงกลอน”

น้องแปดเหลือบสายตาหันไปมอง จากนั้นก็พบว่าตอนที่นางเข้ามานั้น นางรีบร้อนมากเกินไป ดังนั้นจึงปิดมันเอาไว้เฉยๆ

“…แต่ข้ากำลังจะนอนแล้วนะ! เมื่อคืนนี้ข้าไม่ได้นอนเลย!”

เฉินอีเดินเข้ามา เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ข้าคิดว่าตอนนี้เจ้าคงนอนไม่หลับ ดังนั้นจึงมาหา”

ลมหายใจของน้องแปดติดขัด

เมื่อเผชิญหน้ากับพี่ใหญ่ นางไม่สามารถพูดอันใดที่ขัดกับความคิดได้เลย

…เพราะในตอนนี้นางไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย

นางพิงหัวเตียงอย่างหมดแรง

“แต่ข้าพูดไปแล้วว่าข้าจะนอน…”

เฉินอีเคาะโต๊ะเบาๆ

“เล่าเรื่องที่รู้มาทั้งหมดแล้วค่อยนอนก็ยังไม่สาย”

เดิมทีเขาก็ไม่ได้เร่งร้อนขนาดนั้น เพียงแต่เห็นสถานการณ์ของน้องแปดแล้วคิดว่า อีกนานนางก็ยังนอนไม่หลับแน่

ถ้าเช่นนั้นก็รีบแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้โดยเร็วที่สุดจะดีกว่า

เฉินอีเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ สีหน้าราบเรียบ มุมปากโค้งขึ้น

“ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นใต้เท้าเยี่ยนชิงอาจจะรู้สึกปวดใจแทนเจ้าได้”

“พี่ใหญ่!”

ในตอนนั้นน้องแปดก็กระโดดลงจากเตียงเหมือนกับแมวโดนเหยียบหาง

“พี่ได้ยินทั้งหมดเลยหรือ?”

เห็นได้ชัดว่าตอนนั้นพวกเขาเดินไปด้านข้างแล้ว!

ไม่ถูกต้อง!

แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญ!

ประเด็นสำคัญเลยก็คือ…พี่ใหญ่กำลังพูดจาเพ้อเจ้ออันใดอยู่!

“เปล่า พวกเจ้าไปคุยอันใดกัน ข้าไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน