ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1862

………………..

หลังจากคุยเรื่องเหล่านี้จนเสร็จสิ้น ในที่สุดความง่วงก็เข้ามาปกคลุมน้องแปด

นางโบกมืออย่างเกียจคร้าน

“เช่นนั้นพี่ใหญ่ก็ระวังตัวด้วย ข้าไม่ไปส่งแล้วนะ จริงสิ รบกวนพี่ใหญ่ช่วยลงกลอนให้ข้าด้วย”

เมื่อพูดจบนางก็หลับตาลงเตรียมตัวจะพักผ่อนจริงๆ แล้ว

เฉินอีตอบรับหนึ่งเสียง จากนั้นก็สาวเท้าเดินไปที่หน้าประตู

ข้อดีอย่างหนึ่งของน้องแปดคือ…นางเป็นคนใจกว้างมาก

เหมือนว่าจะไม่เคยมีเรื่องให้กังวล และไม่รู้ว่าจะรู้สึกกังวลและเป็นห่วงไปเหตุใด

ทุกครั้งที่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น อู่เหยาและคนอื่นๆ จะเกิดความวิตกกังวลขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่นางไม่ได้เป็นเช่นนั้น

หลังจากจัดการเรื่องที่ตนเองควรจะทำได้สำเร็จ นางก็จะนอนหลับไปโดยเร็วที่สุด

รอจนกระทั่งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จิตแจ่มใส พลังเต็มเปี่ยม

ซึ่งเป็นความผ่อนคลายที่หาได้ยาก

นางเหมือนกับผีเสื้อที่ไม่เคยรู้จักความเหน็ดเหนื่อย มีแต่ความผ่อนคลาย อิสระ ไร้กังวลอยู่เสมอ

ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดี

เฉินอีคิดเช่นนั้น

จากนั้นก็เดินไปที่ประตู ทันใดนั้นเขาก็ชะงักฝีเท้าลง

“เรื่องทางด้านเยี่ยนชิง…”

น้องแปดเอามืออุดหูด้วยความรำคาญใจ จากนั้นก็พลิกตัวนอนตะแคงข้าง

ไม่ฟัง!

เฉินอีหัวเราะขึ้นมา

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น น้องแปดก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา นางผุดตัวลุกขึ้นนั่งในทันที แล้วจ้องหน้าเฉินอีด้วยความโกรธแค้น

แววตาสวยเต็มไปด้วยโทสะ ภายในดวงตามีแสงประกายออกมา อีกทั้งยังสาดกระจายไปทุกที่

เฉินอีกล่าวเตือนขึ้นมาว่า

“ความแข็งแกร่งของเขานั้นเหนือกว่าเจ้า แต่เมื่อเปรียบเทียบกับข้าแล้วก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าข้า”

น้องแปดชะงักค้างไปเล็กน้อย

พี่ใหญ่แข็งแกร่งขนาดไหน ความจริงแล้วเรื่องนี้นางรู้เป็นอย่างดี

และนางก็รู้ว่าหากพี่ใหญ่ลงมือ เพียงแค่ในสามกระบวนท่าเขาก็สามารถจัดการนางได้อย่างแน่นอน!

แต่ที่คาดไม่ถึงคือ พี่ใหญ่จะพูดด้วยตนเองว่าความแข็งแกร่งของเยี่ยนชิงไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย…

“…จะเป็นไปได้อย่างใด?”

คิ้วเรียวดั่งก้านหลิวของน้องแปดขมวดขึ้น ภายในใจเกิดความสงสัยขึ้นมา

ใช่ว่านางจะไม่เคยสัมผัสความแข็งแกร่งของเยี่ยนชิง ระดับความแข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้ามเหมือนว่าจะไม่ได้แข็งแกร่งเทียบเท่าพี่ใหญ่

“คนสามารถติดตามหรงซิวได้ เขาจะเป็นคนธรรมดาได้อย่างใด”

เฉินอีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

น้องแปดครุ่นคิดอยู่ภายในใจ

พี่ใหญ่ไม่จำเป็นต้องหลอกลวงนาง

หรือว่า…

เยี่ยนชิงผู้นี้จะแข็งแกร่งจริงๆ?

“เขาไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า เจ้าก็ปล่อยเขาไปเถอะ”

น้องแปดกัดฟันกรอด แต่ไม่ได้พูดอันใด

เรื่องนี้จะต้องจบลงเช่นนี้หรือ?

นางทำไม่ได้!

เหมือนว่าเฉินอีก็ไม่ได้ประหลาดใจกับคำตอบของนางเท่าไร มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย และไม่ได้พูดอันใดออกมา ก่อนจะเดินออกไปทางอย่างนั้น

จากนั้นเขาก็ถือโอกาสปิดประตูลงกลอนให้

น้องแปดจ้องมองประตูด้วยโทสะคุกรุ่น หลังจากผ่านไปสักพักนางถึงได้ยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วนอนหลับไป

รอให้มีโอกาสก่อนเถอะ…นางจะต้องเอาคืนแน่นอน!

…

เฉินอีเดินมุ่งหน้าออกจากห้องของน้องแปดมา

หลังจากเขาเดินออกมาจากในเรือนแล้ว เมื่อเขาอ้อมไปที่ชานระเบียง ก็เห็นว่ามีคนพูดหนึ่งกำลังยืนรออยู่

คนผู้นั้นก็คือ เยี่ยนชิง

“พี่เฉิน”

เขาทำความเคารพอย่างมีมารยาท

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน