ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1867

………………..

ทันทีที่สิ้นเสียง สีหน้าของคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นก็ล้วนตกใจเป็นอย่างยิ่ง

พี่ใหญ่หมายความว่าอย่างใด?

มอบหน้าที่การดูแลความปลอดภัยของจวนเยว่ทั้งหมดให้แก่เยี่ยนชิงอย่างนั้นหรือ?

เขาเชื่อใจเยี่ยนชิงมากขนาดนั้นเชียวหรือ!

เมื่อได้ยินดังนั้น ในแววตาของเยี่ยนชิงก็มีร่องรอยของความสับสนปรากฏขึ้น

เห็นได้ชัดว่า เขาเองก็ตกใจกับการตัดสินใจของเฉินอีเช่นเดียวกัน

แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ระงับอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

เฉินอีพูดกำชับขึ้นมาอีกสองประโยค จากนั้นก็สาวเท้าออกไป เงาร่างสีเขียวหายไปจากครรลองสายตาของทุกคนอย่างรวดเร็ว

เยี่ยนชิงหรี่ตาลงเล็กน้อย

เฉินอีผู้นี้…

เหมือนว่าเขาจะรู้อันใดมาไม่น้อยเลย

ภายในห้องโถงแห่งนั้นถูกความเงียบปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง

ยังดีที่ช่องเวลาก่อนหน้านี้พวกเขาเข้ากันได้เป็นอย่างดี ดังนั้นจึงนับว่าคุ้นเคยกันอยู่

อู่เหยาและคนอื่นๆ ภายในห้องโถงก็ยอมรับกับคำสั่งของพี่ใหญ่ได้อย่างง่ายดาย หลังจากเขาทักทายเยี่ยนชิงแล้ว พวกเขาก็แยกย้ายกันไป

แต่ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ เขายังไม่เห็นน้องแปดเลย

ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้นางไปสืบข่าวจนเหนื่อยล้า หรือว่านางรู้ว่าเยี่ยนชิงอยู่ที่นี่ นางจึงตั้งใจไม่มา

เดิมทีเยี่ยนชิงก็อยากจะถามใครบางคน แต่สุดท้ายเขาก็นึกได้ว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขา

การที่ให้เฉินอีเข้ามาแทรกแซงก็สร้างความวุ่นวายมากพอแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นให้คนอื่นเข้ามาก้าวก่ายเรื่องนี้ด้วย

หลังจากครุ่นคิดไปแล้ว เขาก็ไม่ได้พูดอันใดออกมา

…

ตอนที่เฉินอีมาถึงยอดเขาหลานชิงก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว

ความมืดที่ดำสนิทมีเพียงเปลวเพลิงจากยอดเขาหลานชิงเท่านั้นที่ส่องสว่างอยู่

คนจำนวนมากก็ยังรวมตัวกันอยู่ที่แห่งนั้น

ไม่มีใครสังเกตถึงการมาถึงของเฉินอีเลย

เขาจึงเลือกยืนอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สะดุดตา พร้อมเอามือสองข้างไพล่ไปด้านหลัง แล้วมองไปทาง

เยี่ยนชิง

มีบางคนหันมามองเขา แต่ก็ไม่ได้สนใจอันใด

เรื่องนี้เกิดความวุ่นวายโกลาหลยิ่งใหญ่ มีคนเข้ามาสังเกตสถานการณ์อยู่ตลอดเวลา

พวกเขาเห็นมาเยอะจนรู้สึกชินแล้ว

“นี่ก็ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว เถ้าแก่ซานก็ยังไม่ออกมาเลย หรือว่าเขาจะ…”

“ไม่หรอกมั้ง ทางด้านผาธารใสยังคงเงียบสงบอยู่ตลอด ถ้าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับเขาจริงๆ ละก็ ทางนั้นไม่มีทางเงียบกริบอย่างนี้แน่…”

“จะว่าไปแล้วก็ใช่!”

“แต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมออกมาเลย ไม่มีใครรู้ว่าด้านในเกิดเรื่องอันใดขึ้น จะให้พวกเรารอคอยเช่นนี้มันก็ทรมานจริงๆ!”

“หึ หากเจ้ารอไม่ไหวแล้วเจ้าก็กลับไปสิ ที่เจ้ายังอยู่ที่นี่ ก็เพราะว่าอยากรู้ไม่ใช่หรือว่าภายในยอดเขาหลานชิงแห่งนั้นได้ซ่อนอันใดเอาไว้อยู่กันแน่? อีกทั้งเถ้าแก่ซานผู้นั้นจะสามารถแย่งชิงมันออกได้หรือไม่?”

“เจ้า…หึ ข้าก็แค่มาร่วมชมความสนุกเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้เพ้อฝันอย่างคนเหล่านั้นที่จะพยายามแย่งของของสำนักกระบี่ทมิฬ!”

“เจ้าพูดบ้าอันใดกัน!”

…

เสียงกระซิบกระซาบทุกประเภทดังขึ้นมาจากรอบข้าง

เฉินอียืนฟังมันด้วยความเงียบงันและสีหน้าราบเรียบ

ต่อให้นายท่านสามารถออกมาได้อย่างราบรื่น…

แต่ว่าพวกเขาก็ยังต้องจัดการกับด่านนี้อยู่ดี

เฉินอีกำหมัดกรอด

…

คนที่อยู่ด้านนอกรู้สึกร้อนใจเป็นอย่างมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน