ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1869

………………..

“นั่นมัน…ผู้ติดตามทั้งสองคนของเถ้าแก่ซานนี่นา? คาดไม่ถึงว่าพวกเขาก็ออกมาด้วย?”

มีคนพูดพึมพำด้วยความตกใจ

ไม่แปลกใจที่พวกเขาจะตกใจ เพราะว่าเรื่องนี้…มันอันตรายเป็นอย่างมาก!

ถ้าบอกว่าซานซานยังไม่ตาย พวกเขายังพอเข้าใจได้

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นเจ้าของพื้นที่มิติขนาดเล็กในผาธารใส มีเปลวเพลิงอยู่ในร่างกายตนเอง ซึ่งเปลวเพลิงเหล่านั้นมีต้นกำเนิดเดียวกับเปลวเพลิงภายในยอดเขาหลานชิง

ทุกคนอาจจะรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากที่เขาสามารถปกป้องชีวิตน้อยๆ ของตนเองได้ แต่หากคิดอย่างละเอียดแล้ว นี่มันก็เป็นเรื่องปกติ

แต่ว่า…

มันเกิดอันใดขึ้นกับผู้ติดตามทั้งสองคนนั้นกันแน่?

คาดไม่ถึงว่าพวกเขาก็สามารถติดตามออกมาได้อย่างปลอดภัย?

ทั้งนี้สถานการณ์ของทั้งสองคนก็ไม่ได้ดูสู้ดีนัก พวกเขาล้วนได้รับบาดเจ็บ

แต่เมื่อเปรียบเทียบกับผู้คนที่ตายท่ามกลางเปลวเพลิงสีน้ำเงิน เรื่องนี้จึง…เป็นเรื่องที่น่าแปลกอย่างยิ่ง!

เมื่อมั่วอวิ๋นเห็นว่าพวกเขาออกมา เขาก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

เมื่อมาถึงขั้นนี้ พวกเขาล้วนรู้สึกสงสัยกับคนเหล่านี้อย่างมาก!

ดังนั้นจึงรีบสาวเท้าเดินก้าวขึ้นไปด้านหน้า

…

หลังจากซานซานถูกเหวี่ยงออกมาแล้ว เป็นเรื่องยากมากที่เขาจะยืนได้อย่างมั่นคง

ทันทีที่เขายืนหยัดนิ่ง เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงสายตาที่อยู่รอบข้างเขาได้ในทันที

เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก

เพียงแค่มองครู่เดียว ทุกคนก็รู้ว่าทั้งสามคนนั้นถูกเปลวเพลิงสะบัดออกมา

แต่ซานซานรู้ดีว่าจะพูดให้ทุกคนในเหตุการณ์นี้เชื่อถือนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย

“เถ้าแก่ซาน?”

เสียงที่เย็นชาทว่าคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังของเขา

หัวใจของซานซานสั่นสะท้าน ก่อนจะหันกลับไปมอง

ใบหน้าของเขาซีดขาวและสับสน ราวกับไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่

“…รองประมุข?”

มั่วอวิ๋นจ้องเขาตาเขม็ง มุมปากกระตุกขึ้น

“เถ้าแก่ซาน ดูเหมือนว่าท่านจะมีโชคไม่น้อยเลยนะ เจ้าเข้าไปด้านในม่านพลังต่อหน้าทุกผู้คน แต่กลับไม่ได้เข้าใกล้ความตายเลยด้วยซ้ำ เจ้าไม่เพียงแต่จะสามารถเข้าไปด้านในได้ แต่กลับ…อยู่ที่แห่งนั้นเป็นเวลาหนึ่งคืน แล้วยังออกมาได้อย่างปลอดภัย…”

แม้ว่าเขากำลังหัวเราะ แต่หางตาของเขาไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่น้อย

โดยเฉพาะแววตาคู่นั้น

อาจจะเป็นเพราะว่าเขาอยู่ที่นี่มานานหลายวันโดยไม่ได้นอนหลับพักผ่อนเลย ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงก่ำ ดูแล้วเต็มไปด้วยความเย็นชาและเข้มงวด

เมื่อถูกเขามองเช่นนี้ ซานซานก็รู้สึกหนาวสั่นสะท้านตั้งแต่หัวจรดเท้า!

หัวใจของเขาสั่นระรัว

“ขอบ…ขอบคุณรองประมุขที่เป็นห่วง ข้า…ข้าก็รู้สึกโชคดีมาก…”

มั่วอวิ๋นหันไปมองทางด้านหลังของเขา แล้วพูดขึ้นมาว่า

“เถ้าแก่ซานออกมาคนเดียวก็นับว่าโชคดีแล้ว แต่นี่ทั้งสามคนยังหนีรอดโดยไม่ได้รับอันตรายใดๆ คงไม่สามารถใช้คำว่า ‘โชคดี’ มาอธิบายได้แล้วละมั้ง…ดูเหมือนว่าความสามารถของเถ้าแก่ซานจะอยู่เหนือความคาดหมายของพวกเรานะ”

แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเหตุการณ์ตรงหน้าแปลกประหลาดอย่างมาก แต่เขาไม่ได้คำนึงถึงตัวตนที่แท้จริงของหรงซิวและฉู่หลิวเยว่เลย

และที่เขาคิดเช่นนั้น ก็เป็นเรื่องปกติแล้ว

ท้ายที่สุดแล้วซานซานก็เป็นเจ้าของพื้นที่มิติขนาดเล็กแห่งผาธารใส

การที่เขามีโชคชะตาเช่นนี้ เป็นเรื่องปกติที่เขาจะมีความมั่นใจมากกว่าคนอื่นเล็กน้อย

ซานซานหัวเราะขึ้นมาอย่างเก้อกระดากและขมขื่น

“คือว่า…รองประมุข ข้าขอพูดอย่างไม่ปิดบัง ข้าเองก็ไม่ทราบว่าทั้งหมดนี้มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่…”

ยังดีที่มั่วอวิ๋นไม่ได้สงสัยในตัวของนายท่าน แต่ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าความสนใจทั้งหมดของมั่ว

อวิ๋นตกอยู่ที่ตัวของเขา

ซานซานรู้เป็นอย่างนี้ว่า หากเขาจะผ่านด่านครั้งนี้ไปเกรงว่าจะไม่ง่ายนัก

เห็นได้ชัดว่า หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของมั่วอวิ๋นก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อันใดออกมา

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อ

“รองประมุข เหมือนว่าเปลวเพลิงเหล่านั้นจะเบาลงเล็กน้อยแล้วขอรับ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน