ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1890

………………..

บาดแผลนั่นยาวเกือบชุน[1]และลึกอย่างมาก แทบมองเห็นกระดูกข้างใน

การการะทำของลั่วเหยี่ยนมีความลังเลในชั่วพริบตา

อันที่จริงสถานการณ์เช่นนี้สำหรับเขาที่เคยชินกับความเป็นความตายมาแล้ว รวมทั้งผู้อาวุโสหลายท่านที่อยู่ข้างๆ ล้วนไม่มีประโยชน์อันใด

พวกเขาประหลาดใจเช่นนี้ เป็นเพราะบาดแผลนี่ที่ปรากฏออกมาอย่างกระทันหันเกินไป!

เมื่อครู่นี้แม้ว่าจะยังไม่มีการรบกวนของพลังภายใน แต่ก็เห็นได้ชัดว่ากายเนื้อของหนานอวี่สิงมีปัญหา!

ร่างของคนปกติจะเกิดบาดแผลเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

หลังจากนั้นโดยไม่รอพวกเขาตอบกลับมา มืออีกข้างของหนานอวี่สิงก็ปรากฏบาดแผลที่คล้ายกันขึ้นมา!

อาจเป็นเพราะถูกเผาอยู่ในกองไฟใหญ่นานเกินไป แผลที่แขนทั้งคู่ของเขาส่วนใหญ่จึงหดตัวลง

ทว่าปากที่เปื้อนเลือดนั่นจู่ๆ ก็ปรากฏออกมาเช่นนั้น

ผิวหนังและกล้ามเนื้อผิดรูปดูเหมือนถูกของมีคมบางอย่างเฉือนออกไป ไม่มีหยดเลือดแดงสดไหลออกมา แต่คงไม่อาจวางใจได้!

“ลั่วเหยี่ยน นี่…”

ผู้อาวุโสหลายท่านมองไปทางลั่วเหยี่ยนโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าพวกเขาล้วนเป็นถึงผู้อาวุโส แต่หากเทียบสถานะของลั่วเหยี่ยนแล้วยังด้วยกว่าเล็กน้อย

ดังนั้นหากมีเรื่องเกิดขึ้นในเวลานี้ พวกเขาล้วนถามความเห็นของลั่วเหยี่ยนก่อนเป็นอันดับแรกในทันที

ทว่าในใจของลั่วเหยี่ยนในตอนนี้ก็ยุ่งเหยิงไปต่างกัน!

ดวงตาทั้งสองคู่ของเขาจ้องเขม็งไปที่บาดแผลทั้งสองที่ปรากฏขึ้นบนตัวของหนานอวี่สิ่ง

มองเพียงครู่เดียวเขาก็รับรู้ได้ว่าบาดแผลนี้เกิดปัญหาจากร่างกายของหนานอวี่สิงเอง!

เห็นเช่นนี้แล้ว…เป็นไปได้อย่างมากว่าพลังเดิมในร่างของเขาได้สูญเสียการควบคุมจนหมดสิ้นแล้ว!

ในร่างของผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ได้รวมรวบพลังมหาศาลเอาไว้

หนานอวี่สิงขดตัวอยู่บนพื้นแทบไม่ได้สติและสั่นไปทั้งตัว

“ช่วย…ช่วยข้าด้วย…”

ใบหน้าของเขาถูกเผาไหม้อย่างรุนแรงและไม่อาจลืมตาขึ้นได้

เสียงที่เปล่งออกมาอย่างตระกุกตระกัก ทำให้เขารู้ว่าลั่วเหยี่ยนและคนอื่นๆ น่าจะอยู่ใกล้ๆ เขาในเวลานี้

หนานอวี่สิงเอาความตั้งใจสุดท้าย เพื่อขอความช่วยเหลือด้วยเสียงอันบางเบา

ใจของลั่วเหยี่ยนสั่นระรัวและคิ้วขมวดแน่น

แน่นอนว่าเขาต้องการช่วยหนานอวี่สิง!

ไม่เช่นนั้นก็คงไม่เสี่ยงอันตรายมากมายเช่นนี้เพื่อมาที่นี่!

แต่ว่า…สถานการณ์ในตอนนี้ ควรทำอย่างไรดี

เมื่อเห็นบาดแผลบนตัวของหนานอวี่สิงมากขึ้นเรื่อยๆ ลั่วเหยี่ยนทำได้เพียงดับประกายไฟเล็กๆ น้อยๆ บนตัวเขาในทันทีแล้วจึงวางแผนพาคนกลับไปก่อน

ทว่ายังไม่ทันได้สัมผัสร่างของหนานอวี่สิง จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนพึมพำอยู่ในลำคอของเขา

“…อีอี…ขอ…ขอโทษนะ…”

การเคลื่อนไหวของลั่วเหยี่ยนหยุดลงในทันที เมื่อมองไปทางใบหน้าของหนานอวี่สิงโดยไม่รู้ตัว

ใบหน้าที่ถูกไฟไหม้อย่างรุนแรงแทบไม่อาจมองดูได้ในเวลานี้

แต่ทว่าในคำพูดเหล่านั้น ลั่วเหยี่ยนกลับได้ยินอย่างชัดถ้อยชัดคำ

เขาตกตะลึงไปพักหนึ่งโดยไม่ขยับตัว

ขอโทษอย่างนั้นเหรอ

เหตุใดหนานอวี่สิงถึงได้พูดคำเช่นนี้ออกมา

ก่อนหน้านี้เขาโทษตนเองว่าปกป้องหนานอีอีไม่ได้ใช่หรือไม่

แต่ฟังดูแล้วไม่ค่อยเหมือนนัก…

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน