ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1912

………………..

ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ปรากฏเข้ามาในสมองของฉู่หลิวเยว่

ร่างศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นการรวมตัวจากพลังทัณฑ์ทลายเทพ!

แม้แต่นางที่คิดได้ขึ้นมา ก็อดที่จะสูดลมหายใจเย็นๆ เข้าปอดไม่ได้ อีกทั้งหัวใจยังเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง!

ร่างศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกสร้างมาจากพลังแห่งทัณฑ์ทลายเทพ…

แค่คิดก็รู้ว่ามันจะต้องแข็งแกร่งอย่างมากแน่นอน!

ฉู่หลิวเยว่เคยจินตนาการมานับครั้งไม่ถ้วนว่าร่างศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองนั้นจะเป็นแบบใด

แต่ในวันนี้ นางกลับรู้สึกตกใจอย่างมากจนไม่สามารถดึงสติกลับมาได้

นางหลุบตาลงต่ำเล็กน้อย

ในตอนนั้นเอง บนร่างกายของนางมีเกราะอ่อนมาปกคลุมจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ

ร่างศักดิ์สิทธิ์ภายในตันเถียนก็กำลังควบรวมตัวตามกันมา จากสีโปร่งแสงค่อยๆ กลายเป็นสีสันที่งดงาม!

…

ลำแสงบนท้องฟ้า ส่วนหนึ่งพุ่งตรงเข้าไปยังอาณาเขตเซียนเทพเทพสามพัน แต่ส่วนใหญ่แล้วมัน

นางหลับตาลง และเริ่มบำเพ็ญเพียรด้วยการกลั้นลมหายใจ

พลังรอบกายถ่ายเทเข้าสู่ร่างกายของนางอย่างต่อเนื่อง

ลมปราณบนร่างกายนางเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

ทุกคนมองอย่างสายตาภาพเหตุการณ์นั้นอย่างนิ่งค้าง

ภายในท่าเรือดอกท้อมีเพียงความเงียบสงัด

ภาพเหตุการณ์ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนพวกเขาไม่สามารถตอบสนองได้

ในเสี้ยววินาทีที่ต้องเผชิญหน้ากับอันตราย แต่ในวินาทีต่อมาอันตรายเหล่านั้นก็จบสิ้นลงแล้ว?

การโจมตีเหล่านี้มันยิ่งใหญ่มากเกินไป

ลูกสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของพ่อก็มีสีหน้ามึนงงไป

นางยื่นมือออกมาแล้วชี้ขึ้นฟ้า แล้วพูดขึ้นว่า

“ท่านพ่อ ฟ้าสว่างแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายวัยกลางคนก็ชะงักไป ก่อนเงยหน้าขึ้นมองในทันที

เมื่อเห็นภาพนั้นก็ทำให้เขาตกตะลึงมากยิ่งขึ้น

เดิมทีท้องฟ้ายังขมุกขมัวดำคล้ำ แต่ตอนนี้กลับมีลำแสงลอดออกมาสายหนึ่ง

แม้ว่าจะมีเพียงเล็กน้อย แต่…มันก็ยังมีอยู่จริงๆ

อีกทั้งลำแสงสายนั้นเหมือนแผ่กระจายเป็นวงกว้างอย่างต่อเนื่อง

หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็เหมือนสัมผัสอันใดบางอย่างได้ เขาจึงเบิกตากว้าง

“ม่านพลังของท่าเรือดอกท้อเริ่มกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้ว?”

เสียงดังสนั่นเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

เมื่อทุกคนได้ยินประโยคนั้น พวกเขาก็รู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

สายตาทุกคู่หันมองไปมองท้องฟ้า

“เหมือนว่า…เหมือนว่าม่านพลังกำลังกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้วจริงๆ ด้วย?”

“พวกเจ้ารู้สึกหรือไม่ว่า ลำแสงที่กำเริบเสิบสานนั้นก็ลดจำนวนลงไปมาก?”

“ดูสิ! ไฟป่านั้นก็ค่อยๆ ดับลงแล้ว!”

พวกเขาที่อยู่ในเหตุการณ์จึงสามารถมองเห็นการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน

ก่อนหน้านี้พื้นที่ยังมีการบีบและหดตัวอย่างบ้าคลั่งอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เหมือนมันหยุดอย่างกะทันหันแล้ว อีกทั้งก็ค่อยๆ กลับคืนสู่สภาพเดิม

แรงกดดันที่แทบจะทำให้ผู้คนหายใจไม่ออก แต่ตอนนี้ได้จางหายลงไปแล้ว

ต้วนชิงเฉวียนพูดพึมพำด้วยเสียงต่ำอย่างอดไม่ได้

เยี่ยนชิงถอนหายใจยาวๆ ออกมา

พระชายา…

แข็งแกร่งจริงๆ

ใช่ว่าก่อนหน้านี้ภายในใจของเขาจะไม่มีความกังวลเลย

แต่นายท่านยืนยันว่าจะไม่ลงมือ อย่างมากที่สุดก็แค่ค่ายกลหนึ่งเท่านั้น

แต่ไม่ทันได้ส่งคนลงสนาม พระชายาก็สามารถคลี่คลายสถานการณ์ได้อย่างราบรื่นแล้ว!

ภายในกลุ่มคนค่อยๆ มีคนดึงสติกลับมาได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน